De snack-bar is al vroeg open waar de dochter des huizes zorgt voor een prima kop koffie met een Sandes.
Het plaatsje is nog in diepe ruste en de straten zijn dan ook bijna uitgestorven.
Alhandra
Uitgestorven straatjes
Alhandra uit wacht een verrassing! De Taag laat zich hier op zijn mooist zien. De brede binnenzee versmalt langzaam tot een rivier. Langs de oevers is een splinternieuwe boulevard aangelegd, waar dankbaar gebruik van wordt gemaakt door de vele trimmers en wandelaars.
Bootjes bij Alhandra
Splinternieuwe Boulevard
De Boulevard loopt 3,5 km door tot Vila Franca de Xira, met heerlijke vergezichten over het getijden water.
Het is eigenlijk een beetje on-Portugees naar de ervaringen van de laatste weken, maar hieruit blijkt wel dat men pogingen doet het land op te knappen.
Getijden water
Oorspronkelijk vissersbootje
Het mooie weggetje stopt abrupt bij oude vervallen loodsen van een rijstoverslag. Meteen daarna begint het park van Vila Franca de Xira met een leuk haventje met nog oorspronkelijke vissersbootjes.
Park Vila Franca de Xira
Parallel aan de heuvels
De Taag is nu zo smal geworden dat de eerste normale brug gebouwd kon worden, welke jarenlang de dichtstbijzijnde vaste verbinding met de overkant was, vanaf Lisboa. Onder de brug door kronkelt de weg langs de rand van de stad, met zijn rotondes, richting een lang industrieterrein. Deze weg wordt kilometers gevolgd tot in Vala do Carregado bij een kanaal linksaf gebogen moet worden.
Het barretje ziet er welkom uit en het loopt al tegen de middag. Met de vele Portugezen is het een levendige boel en ze maken gemakkelijk contact. Een oudere baas treurde om het heengaan van een kameraad, waarmee hij in Mozambique gevochten had tijdens de koloniale oorlogen. Elke keer ervaar je hoe diep deze periode op de bevolking inwerkt.
Het kanaal volgend gaat het langs vrijstaande mooie woningen tot rechtsaf een bruggetje wordt overgestoken.
De elektriciteitscentrale torent dominant boven alles uit, maar langs de hekken staan rode druiven, die in de opkomende hitte lekker smaken en vocht geven.
Eerste tomatenvelden
Rustige vlakke wegen
Het gebied van de Taag is één groot estuarium en zo vlak als een polder in Nederland. Wel geweldig vruchtbaar omdat het ook nog eens regelmatig overstroomt waarbij klei wordt afgezet. De eerste tomatenvelden worden gepasseerd, die bijna industrieel gewonnen worden. De vele kanaaltjes zorgen voor de bevloeiing. Zelfs rijstvelden liggen er tussendoor. Alles met hoge hekken afgezet en onbenaderbaar, wat gezien de vreemde stortgewoontes van de bevolking nu wel begrijpbaar is.
Vila Nova da Rainha
Vila Nova da Rainha zorgt voor een welkome onderbreking, maar direct hierna moet de Carretera gevolgd worden.
Bevloeiingskanalen
Het is een lange drukke weg met veel fabrieken. De Campagne van de tomatenoogst is volop aan de gang, wat te zien is aan rijen vrachtwagens vol tomaten die wachten tot ze aan de beurt zijn. De temperatuur laat zich gevoelig gelden. De dempende werking van de zee is steeds meer afwezig waardoor het na 13:00 uur bloedheet wordt.
Bombeiros Voluntários Azambuja
Kerkpleintje
Na een rotonde ligt Azambuja voor me en de Bombeiros Voluntários zijn gemakkelijk te vinden. Ze hebben wel plaats voor een Pelgrim. Ik ben niet eens de eerste want Suzanne, een Spaans meisje van even in de 20, is er al. Op het kale podium van de toneel - en sportzaal liggen wat matrassen waar mijn slaapzak geïnstalleerd wordt. Douchen kun je in de manschappen ruimte beneden. Verwacht geen luxe maar je bent veilig onder dak.
In het plaatsje is weinig te beleven. Bij een barretje raak ik aan de praat met de eigenaar. Hij blijkt uit Angola gerepatrieerd te zijn in 1976 na de revolutie en het einde van de koloniën. Waarschijnlijk omdat ik tijdens mijn vaarperiode in Angola geweest ben krijg ik een toch wel aangrijpend verhaal te horen. Ondanks dat hij er geboren was, zijn moeder een negerin en zijn vaders geslacht er al eeuwen woonde, moest hij verdwijnen. Zijn grootste frustratie was dat zijn vroegere vriendjes op school hem nu te kennen gaven dat hij de vijand was!
Ze hadden thuis met pistolen onder het bed geslapen en waren hun leven niet zeker. Hij was toen 13 jaar oud. Zij waren toen vertrokken naar het aangrenzende Namibië, maar dat beviel niet, zodat Portugal het logische einddoel werd. Hier voelde hij zich als “half” ook niet echt geaccepteerd, net als in Angola, wat een voor een onoplosbare trauma in zijn leven zorgde. Hoe herkenbaar is dit voor vele de Nederlandse Indiërs na de oorlog!
Toch had hij nog steeds de geweldige trek om terug te keren. Zijn gezin, vrouw en 4 kinderen, zaten hem in de weg, zodat het wel een eeuwige wens zal blijven.
In het dorp is geen Restaurant te vinden dat open is, maar er is een speciale zaak waar Frango no Gorasco (kip), met bijlagen, wordt geroosterd. Met een lekker portie zit ik op het pleintje te smikkelen.
In de bar tegenover de brandweer worden nog een paar pilsjes genomen, waarna het alweer hoogste tijd is en de matras wordt opgezocht. Suzanne slaapt al. Ze is gestart in Lissabon, ik zal haar nog vaker tegenkomen. Het is aanmerkelijker warmer geworden, maar ben 346 km op weg!
