Schoorsteen met ooievaars
Weer het estuarium in
Lekker rustig is het bij de brandweer. Ze zijn volstrekt hiërarchisch georganiseerd, zodat de stempel (Carimba) in je Credential alleen door de commandant wordt afgegeven!
Dagtraject 3 en 4
Azambuja uit is het zoeken naar de route. Die blijkt uiteindelijk via een moderne overdekte voetgangersbrug over het treinstation te lopen. Al gauw buigt de weg rechts het estuarium in. Dit zijn de vloedlanden die regelmatig overstromen. Buiten hoger gelegen dorpen kom je geen bebouwing tegen.
Vruchtbare vloedlanden
Mooie weggetjes
Voor de laatste keer zie ik rijstvelden. Over een kanaal gaat de Caminho links het land in over eindeloze landerijen. Toch wordt het ook afgewisseld met leuke weggetjes en waterpoeltjes.
Ovale tomaten, industrieel geoogst
Overal weer onafzienbare tomatenvelden met ovale vruchten. Helaas lust ik geen rauwe tomaten, maar de liefhebber kan hier wel aan zijn trekken komen. Boeren en ook veel boerinnen zijn in de weer de oogst machinaal naar binnen te halen. Toch blijft er ook veel handwerk over en het is beslist zwaar werk. De tomatenvelden worden afgewisseld met druivenvelden, waar zo nu en dan een trosje wordt geleend. De rode zijn wat verder dan de witte en welkom als energiegever. De Taag is even niet te zien maar al gauw loop je tegen een soort dijkje aan waarachter deze loopt.
De dijk in Valada
Uitzicht op de Taag
In Valada is het tijd om uit te rusten met koffie en een broodje. Buitengewoon rustig is het. De tijd lijkt er stil te hebben gestaan. Over het dijkje kan prima worden gelopen. Waarbij het haventje, met uitzicht over de steeds smallere rivier, gepasseerd wordt.
Verderop buigt de weg het land in en wordt een stoffig zandpad. De eerdere huisjes met de vrolijke tuinen zijn verdwenen. Hier was nog wel eens een perzik of pruim te plukken.
Dit desolate pad blijkt 15 km, volkomen vlak, door te lopen waarbij de hitte ’s middags ongenadig toeslaat. Zelfs komen 3 Pelgrims met rugzak voorbij. Erg spraakzaam zijn ze niet, maar het blijken Polen te zijn. Twee vrouwen en een man die onderweg zijn naar Fátima. Polen spreken hun talen vaak slecht, waardoor contact moeilijk is.
Een enkele Finca
Uitbundige bramengroei
Een enkele keer passeert een auto waarna het stikken is in de grote stofwolken. Langs de route staan in de bermbegroeiing nogal wat kweeperen. Dit zijn gele met fijne haartjes bedekte vruchten die keihard en ongenietbaar zijn. Hier wordt de Mermelada van gemaakt, de Portugese jamachtige substantie met een pregnante smaak. Je moet er wel van houden. Bramen groeien meters hoog met veel vruchten die niemand plukt en in de droogte toch sap bevatten.
Al 12 km voor Santarém zie je de plaats op een hoogte voor je liggen. Het is nu zaak daar niet teveel op te letten, want dan komt het bijna niet dichterbij. Bovendien is het net of het elke dag warmer wordt. De temperatuur moet toch dik boven de 35° C zijn. Gelukkig zijn er druivenvelden.
Santarém 110 m hoog
Halverwege de helling een bron
Voor Santarém is een vliegveldje waar een stuntpiloot wel voor afwisseling zorgt. Hij draait loupes, vrilles en andere waaghalzerige toeren.
Nu moet de 2,5 km helling naar de stad genomen worden. Dat valt niet mee ter afsluiting, bovendien is de bron halverwege ondrinkbaar verklaard.
Santarém ligt met zijn 65.000 inwoners strategisch hoog en droog boven het Tejodal. Het is in 1147 door de kruisridders ingenomen en was cruciaal in de Reconquista van Portugal
Vlag van Santarém Wapen van Santarém
Largo Cândido dos Reis
Overdekte markt
Na de noodzakelijke stop met een grote Canega op naar de Bombeiros Voluntários. Dat ligt nog een stuk verder, waarbij, o schrik, ook nog eens behoorlijke heuvels moeten worden genomen. De Bombeiros Municipal (gemeente) zijn de eersten die ik tegenkom. Maar die wijzen verder naar beneden waar de Voluntários een nieuwe kazerne hebben. De receptioniste doet alsof ze het niet begrijpt en verwijst me naar het stadhuis. Duidelijk is dat ze je niet hebben willen wat ze goed laten merken ook.
Terug bij de Municipal zijn ze wel bereid de weg naar een overnachting te wijzen. Na een weigering bij een Bar kom ik terecht bij een “Recidential”, waar de receptioniste mij het goedkoopste bed van 25 Euro geeft. De douche stroomde wel over maar daarom niet getreurd.
De stad in is wel aardig maar het blijkt toch ook behoorlijk snel bijna uitgestorven te zijn. Op een bord wordt geadverteerd voor Duits eten en Weiss bier in Restaurant O Canto da Lília. Nieuwsgierig ga ik eens kijken en word ontvangen door Heinz en Lília Kramer.
Igreja do Seminario
Heinz en Lília
Beiden hebben jaren in Duisburg gewoond, waar Heinz vandaan komt. Lília is Portugese en een niet onverdienstelijke zangeres. Haar muziek klinkt op de achtergrond. Het eten is perfect en het Weiss biertje een lekkere afwisseling op de wat zoeterige Portugese biertjes. Maar al gauw stort Heinz zijn hart uit dat het hem hier na een jaar zwaar tegenvalt. Hij moet dag en nacht werken voor een kleine opbrengst, wat hij in Duitsland in de natuursteenhandel anders gewend was. Komend weekend vliegt hij terug naar huis en de vraag is of hun relatie stand gaat houden.
Toen ik thuis de opgekregen website http://www.liliakramer.net bekeek werd ik verrast door een Lília in min of meer gewaagde poses. Een veelzijdige tante dus!
In het donker slof ik terug over het mooie plein voor Igreja do Seminario naar Recidential Beirante. Slapen lukt hier wel, zij het dat ’s nachts de semafoon van de oversteekplaats steeds een hinderlijk, tegen de pijngrens, piepje afgeeft. Maar evengoed ben ik 378 km opgeschoten!
