Heerlijk weer vandaag en een stuk koeler, dat wil zeggen relatief. Bij Paul worden we zo vroeg vriendelijk uitgezwaaid door Nick, die er ook een kamer heeft. Het prentenboek is op de kamer achtergebleven, ondanks de goede bedoelingen te zwaar om mee te slepen.
Ansiâo uit op weer een mooie dag
Steeds leukere weggetjes
Omdat Rafael een ander tempo heeft lopen we gescheiden, maar steeds komen we elkaar weer tegen.
Het landschap is vandaag meer dan mooi; groen, bergachtig met prachtige weggetjes en vergezichten. Eindelijk Portugal op zijn best. Maar hiervoor ben ik dan ook al 500 km op weg!
Heerlijk rustig
“Jachttrofeeën”!
Jammer dat de jagers hun plastic patronen overal weggooien, die natuurlijk bijna niet verteren. Dit past nog in het milieuleerproces dat ze moeten ondergaan. Toch zit er wel wild in de velden. In ieder geval zijn meer hazen en konijnen te zien dan in Spanje.
Altijd wat rommelige tuintjes
Kerkje in Zambugal
Elke 3 à 4 km wordt wel een dorpje gepasseerd wat, met de rommelige tuintjes, voor de nodige afwisseling zorgt. Bovendien ben je niet van de wereld. De dorpen dragen exotische namen zoals; Ribeira de Alcalamouque. In Rabaçal zit na het middaguur Rafael op een terrasje. Ik schuif erbij aan en bestel het goed uitziende Menu del Dia. De rode wijn is inclusief, welke aangelengd met minstens de helft gekoeld water heerlijk fris smaakt en (mij) niet in de benen zakt!
Rafael wil steeds maar in de open lucht slapen. Hij had dit in de Alentejo een nacht gedaan onder een eikenboom en was gewekt door het geknor van Jabalis (wilde zwijnen), met jongen. Toch hadden ze hem niets gedaan. De grond hier is zo bedekt met doorns, stenen en afwerend hard stekelig gras, dat ik zeker niet meedoe.
Op het terras zit ook een Portugees fietsechtpaar dat aangeeft, dat verderop langs het riviertje wel overnacht kan worden. Water om te wassen was beschikbaar in de rivier.
Licht tot matig heuvelachtig
Samen gaan we verder over de stokoude Romeinse weg, die compleet verlaten is. Misschien ook wel omdat het de feestdag is van Maria Hemelvaart.
Romeinse muurtjes
Pelgrim hoever dragen de voeten?
Rafael is ergens in de dertig en werkt in La Mancha in de administratie van de wijnindustrie. Een aardige kerel en als alle Pelgrims ook een echte individualist. Hij heeft verschillende serieuze verkeringen in Japan gehad, omdat deze dames makkelijker benaderbaar waren volgens hem. De werkloosheid in Spanje ligt nu al boven de 18% en hij denkt eraan in Costa Rica te gaan werken.
De Caminho wordt nu nog duidelijker aangegeven met pijlen, tegeltableaus en zelfs bordjes. Ook blijft in heel Portugal de blauwe pijl van Fátima te zien. Die wijst nu steeds meer tegengesteld.
Goede route aanduidingen
We lopen de laatste 10 km langs het dal van de Río dos Mouros. Een uitgestorven gebied langs dit volkomen uitgedroogde stroompje.
Dal Río Dos Mouros
Volkomen uitgedroogd
Het is hetzelfde stroompje dat de Portugezen bedoelden voor Rafa om langs te slapen, maar dan met water! Hij ziet bij nader inzien er toch maar vanaf. Dit pad volgt voor een groot gedeelte de rivierbedding maar pakt tussendoor behoorlijke bergjes met bossages en zelfs een soort verlaten gehuchtje.
Behoorlijk onverwacht, na een klimmetje, staan we voor een aantal gebouwen met de nodige mensen. Het blijkt het belangrijkste geconserveerde Romeinse dorp te zijn in Portugal; Conímbriga
Opgravingen te Conímbriga
In een van de ontvangstgebouwen (het museum) blijkt een Café te zijn. Zonder kaartje kom je er niet in maar we zijn behoorlijk dorstig. Dus lopen we langs de opgravingen met de mozaïekvloeren en indrukwekkende vestingwerken naar het volgende dorp.
☼ Conímbriga
Conímbriga was in de Romeinse tijd een belangrijke stad op de route tussen Olisipo (Lissabon) en Bracara (Braga). Al sinds onheuglijke tijden woonden mensen op deze natuurlijk veilige plek. In de 2e eeuw AD werd de stad gesticht door de Romeinen, na veroverd te zijn op de Kelt-Iberiers. In 460 PC kwamen plotselinge en onverwachte aanvallen van de barbaren; de Vandalen. Ondanks inderhaast opgeworpen verdedigingswerken was de stad niet te houden. De bewoners trokken naar het dichtbijzijnde Coimbra. De restanten zijn goed bewaard terwijl pas ca. 1/3 gedeelte opgegraven is. Te zien zijn de stadsmuren, vloeren, badhuizen, tempels, baden, fonteinen, beelden, huisraad, aquaduct en allerlei kunstuitingen.
De Caminho loopt mooi langs de opgravingen zodat toch het nodige te zien is. Voor een diepgaander bezoek kan een kaartje gekocht worden, maar deze tijd ontbrak ons.
Ruines en mozaïeken te Conímbriga
De bar is wel zeer welkom na al deze kilometers door het dal. Hoewel de temperatuur na de hittegolf behoorlijk verbeterd is (beneden
35° C) zijn we zo moe dat we er genoeg van hebben. Een paar kilometer verder ligt Condeixa-A-Nova, waar we aankloppen bij de Bombeiros. Helaas willen ze ons hier niet hebben, maar iets verderop ligt een Pensâo met de mooie naam Recidential e Restaurante Central Avenida. Voor 12,5 Euro p.p. nemen we de niet zo fraaie kamer met 2 bedden.
Condeixa-A-Nova
Uit een soort solidariteit eten we later wat soep, die eigenlijk te duur berekend wordt, naar Portugese normen dan. Gelukkig zit iets verderop een Café met terras, waar het met de plaatselijk Portugezen nog erg gezellig wordt. Als de slaap komt in de bedompte blinde kamer ben ik toch 517 km opgeschoten na een erg mooie dag!
