De normale tijd om ongeveer 7:30 uur zijn we op pad. Langzamerhand wordt het steeds later licht en het is nog grijs, hoewel de temperatuur goed blijft. In het hoofdstraatje drinken we bij de eerste bakker koffie met een zoetig gebakje.
Bospaadjes
Rustige dorpjes
Vandaag eigenlijk weer een prettig kort traject. Rafa’s tinctuur voor zijn blaren heeft goed gewerkt waardoor hij vlug loopt. We lopen hele stukken samen en filosoferen over het leven. Steeds komen we door dorpjes die er met hun moderne sportvoorzieningen welvarender uitzien. Hoewel ook steeds meer verlaten en vervallen villa’s te zien zijn.
In Anadia missen we een pijl waardoor we in het centrum terecht komen, waar een prima bar met broodjes te vinden is. Hoewel de taartjes, die ze als ontbijt serveren, ook niet te versmaden zijn. Bijvoorbeeld de “Natas”, een soort met vanille room gevuld gebakje; heerlijk!
Wasvrouw in Anadia
Avelâs de Caminho
De wasplaats wordt zelfs nog gebruikt door een eenzame vrouw, die met de hand en schaafzeep (sunlight) intensief schrobbend haar spulletjes wast. Sinds de wasmachine raken deze voorzieningen steeds meer in onbruik.
Als we Avelâs de Caminho binnenstappen, wacht ons een verrassing. In de hoofdstraat worden we begroet door een openstaande deur, waar een man met zijn vrouw vlees aan het snijden zijn. We moeten beslist komen kijken wat we natuurlijk doen. Het is intussen zo tegen 12:00 uur.
Antonio Petacci met zijn vrouw
Moeten zijn wijn proeven!
Het blijkt een stadsboer te zijn; Antonio Petacci, die ons zijn boerderij beslist wil laten zien. En, vooral ook zijn eigengemaakte wijn wil laten proeven! Daar hebben we geen bezwaar tegen. Zijn rode wijn is opmerkelijk goed en de oprechte complimenten doen hem steeds enthousiaster worden, zodat ook een eigengemaakte Spumante opengetrokken wordt. Hij maakt deze op de traditionele Champagnoise manier; perfect!
De geiten van Antonio
De dames van Antonio
Het boerderijtje ziet er naar onze normen armoedig uit, des te groter is de gastvrijheid. Antonio heeft nogal wat verhalen en is een verwoede jager. Als we politie sirenes horen zegt hij dat het wel Roemenen zullen zijn die een plaag vormen en alles stelen.
Daar zou hij geen moeite mee hebben, waarna een schietend gebaar met poef poef gemaakt werd.
De dames zijn intussen vlees aan het roosteren en we moeten beslist mee eten. De lange tafel wordt gedekt en meer eters schuiven aan. Antonio trekt steeds flessen wijn open, wat kijfachtige reacties oproept van de vrouwen. Rafa vertaalt wat de vrouwen zeggen; jij bent hartstikke gek. “Ja, natuurlijk ben ik gek”, zegt Antonio en trekt nog een fles open!
Antonio, Rafa, buren en zijn vrouwen
Eigen wijnvoorraad
We eten voortreffelijk met geroosterd vlees, salades, eigen producten en brood. Ondertussen gesprekken met de aangeschoven buren die mee eten. Eén is boekhouder bij een plaatselijke fabriek en afkomstig uit Mozambique. Ook hij wil beslist terug. Hoe diep zitten toch deze gevoelens.
Als we uitgegeten zijn is het 14:30 uur en hebben we hier 2,5 uur gezeten. Antonio zegt dat we nu even op de bank moeten rusten, maar we moeten verder. We geven de beide dames als dank beiden 10 Euro voor de “Nietos” (kleinkinderen), wat zeer gewaardeerd wordt, waarna we roerend afscheid nemen. Een geweldige ervaring die je op deze weinig belopen route nog kunt meemaken en Pelgrimeren zo leuk maakt.
Goed uitgerust, maar enigszins rozig gaan we verder. Het weer is heerlijk, de Caminho mooi en de mensen aardig; wat wil je nog meer!
De weg slingert zich door de dorpjes. We zitten in de Bairrada, een zacht golvende groene streek, waar voortreffelijke wijnen vandaan komen, zoals we zonet ervaren hebben.
Quinta da Grimpa
Wijnroute maar ook Caminho
Rijke Quintas laten zien dat goed geld verdiend wordt. We zitten op de wijnroute die hier parallel loopt met de Caminho.
Alweer een dorpje
Waterputten met mechanisme
De wijn van Antonio was van goede kwaliteit want het zakt ons niet in de benen. We moeten wel wat doorlopen om de verloren tijd in te halen. Als eindelijk het industrieterrein van Águeda voor ons opduikt zijn we daar niet rouwig om, waarna we langs rotondes de aanloop naar de stad maken.
Prettige weggetjes
Águeda aan de gelijknamige rivier
Over de met bloemen aangeklede brug lopen we het schilderachtige stadje in. De Bombeiros stuurt ons door naar het Cruz Vermelha (Rode kruis), die hogerop in het nieuwe gedeelte ligt. Ze blijken een afdeling te hebben met bedden, kantine en zelfs een ontspanningsruimte. Het geheel maakt sterk de indruk een opvang voor probleemgevallen te zijn ook al door de opvallende typen die er rondlopen.
Kerkje Águeda
Duidelijke symboliek
De bedden zitten op één na vol. Dit laatste bed krijg ik, maar ook Rafa moet een bed hebben anders gaan we verder. Uiteindelijk mag hij op de vloer op zijn eigen matje slapen, wat voor hem geen probleem is. In de kantine krijgen we voor 6 Euro uitgebreid warm eten met soep vooraf en toetje (Postre) na. Er blijken zelfs nog 2 Duitse Pelgrims te zitten, die tot Porto lopen. Alles zit wel mee vandaag, maar zoals een oude Pelgrimswijsheid zegt; Na een dag voorspoed komt altijd een dag van tegenspoed!
Op het blinde kamertje met 6 medeslapers is het bedompt maar toch ook goed bijkomen na 586 km!
