De meeuwen zorgen ervoor dat, met het licht worden, we op tijd wakker zijn. We lopen door de winkelstraat naar het noorden. De weinige restaurants zijn bijna allemaal gesloten, tot we een koffiebarretje vinden. De Caminho zal kilometers lang door de voorsteden van Porto lopen, niet zo aantrekkelijk. Er is een alternatieve route langs de kust, maar die is verder en we willen Rates halen vandaag. We volgen daarom de gele pijlen van de rechtstreekse korte route.
Igreja do Carvalhido
Zo mooi kunnen ze zijn!
Het is zondagmorgen en dat is te merken aan het rustige verkeer. Lange straten door de voorsteden met opgeslokte dorpjes aan elkaar gebouwd. Maar we zijn gestart met het laatste gedeelte van de Caminho, waar de meeste Pelgrims starten! Ik volg nu voornamelijk het Duitse routeboek, hoewel regelmatig ook het Engelse boek gecontroleerd wordt. Rafa heeft de Spaanse versie, die vooral mooie kaartjes heeft.
Het Engelse boek van John Brierley Meer accuratere Duitse boekje
Dagtraject Porto – Rates 15
(op kaartje 14 – 14a)
De gele pijlen zijn duidelijk aangegeven, zodat het steeds bladeren in het boekje om de omschreven route te volgen niet noodzakelijk is; lekker makkelijk.
De Caminho van Porto tot Tui (Spaanse grens)
Uit het boekje van John Brierley
Zo nu en dan passeren we mooi betegelde kerkjes met de blauwe Azulejos, die zo kenmerkend voor Portugal zijn, zoals Igreja de Carvalhido nog dichtbij het centrum. Maar ook de onbetegelde kerkjes zijn de moeite waard zoals de Igreja de Sâo Pedro de Araújo
Igreja de Sâo Pedro de Araújo
8 km vanaf het centrum van Porto
Opmerkelijk is de onverwachte ontmoeting met een boerenkar getrokken door 2 koeien! De boer en boerin waren vriendelijk en hadden geen bezwaar tegen een foto. En dat op nog geen 8 km vanaf het centrum van Porto! Dit soort ontmoetingen wordt steeds zeldzamer bij de toenemende welvaart. Ossenkarren, paarden en koeien alles wordt overgenomen door gemotoriseerd verkeer.
☼ Mosteiro Leça do Balio
Net voor Sâo Pedro de Araújo kan na een kleine omweg het
12e Eeuwse klooster Mosteiro Leça do Balio gevonden worden aan de rivier de Leça. Hier zou de latere koning PedroI in het geheim getrouwd zijn met Doña Inês de Castro, die zo tragisch vermoord zou worden in opdracht van koning Afonso IV en vader van Don Pedro in 1355. Dit was een ingrijpend maar vooral ook aangrijpend verhaal in de Portugese geschiedenis. Zie de beschrijving wetenswaardigheden bij Coimbra: Inês de Castro.
Mosteiro Leça do Balio
De wegen zijn geplaveid met Portugese keitjes alom
We komen nu wat meer buitenaf waardoor de bebouwing steeds meer afgewisseld wordt door groene stukken. Over de rivier de Leça loopt gedeeltelijk een middeleeuwse brug waar weinig moois van over is. Gevaarlijke snelwegen moeten overgestoken worden tot Maia bereikt wordt. Dit is een industriestad die maar zo snel mogelijk doorgelopen moet worden.
De hobbelige Portugese keitjes laten zich gevoelig gelden en mijn gevoelig rechter kleine teentje heeft in deze schoenen iets minder ruimte dan anders. Ook al door de toenemende hitte wordt dit nog een probleem de komende dagen. Met Rafa loop ik gedeeltelijk samen, maar ook hele stukken alleen, waarna we elkaar steeds weer ontmoeten. Zo loop je lekker je eigen tempo.
Langs de Carretera
Vilarinho
Steeds meer dorpen worden doorgestoken, zodat het wel afwisselend blijft en de wegen zijn niet erg druk. In Vilarinho zijn we aan een echte stop toe waar een Restaurant aan een schaduwrijk pleintje uitnodigend ligt en we wat eten. We lopen al 6 uur en zijn 25 km opgeschoten. Velen stoppen hier in de noodopvang van een schoolgebouw, maar wij willen verder.
De middeleeuwse brug; Ponte Dom Zameiro over de Río Ave
Het landschap wordt nu veel opener en bosrijker; we zijn echt de voorsteden van Porto uit. Al na 1,5 km lopen we de vallei in van de Río Ave met uitkijk op de mooi gerestaureerde middeleeuwse brug. Aan de overkant ligt het verstilde dorp Ponte Do Ave in de zon te bakken.
Op de brug prachtige uitzichten over de rivier en oude molengebouwtjes in het water.
Capela de Nossa Senhora da Ajuda
Holle wegen
Het gaat nu behoorlijk steil omhoog weer over de schilderachtige maar pijnlijke cobbeltjes. De kapel van “Onze Lieve Vrouwe van Altijddurende Bijstand” ligt er bijna uitnodigend bij, maar al gauw lopen we een holle weg in door pijn – en eucalyptusbossen.
Boa Vista
Steeds groener de velden
Onderweg is het zo nu en dan mogelijk een bed te vinden in een privéwoning waar langs de route met bordjes op geattendeerd wordt.
Het golvende landschap zorgt steeds voor mooie vergezichten, waarbij zo zachtjes aan alles bedekt wordt met maïsplantages, wat het erg groen maakt. Aan de horizon is altijd wel een mooi dorpje te vinden.
Ponte de Arcos
Aanloop door Eucalyptusbos
Na een paar kilometer komen we bij de Río Este, met een mooi zandstrandje. Je zou hier bijna kunnen zwemmen. Afkoelen dan want het is ondiep maar het water ziet er redelijk schoon uit. Toch moet je oppassen, want het zuiveren van afvalwater staat nog op een laag pitje in deze contreien.
Over de Ponte lopen we langs de kronkelende muren van de wijngaarden van de Quinta Sâo Miguel. Hierachter klinken vrolijke stemmen. Aan lange tafels wordt gegeten en gevierd. We denken in het dorp Arcos boven op de heuvel uit te komen, maar net van te voren buigen we links af de velden in voor het laatste stuk naar Rates. Het is bloedheet en verder dan gedacht. Op een kruispunt verkoopt een handelaar meloenen, maar een koud pilsje is ook te krijgen, die we rap naar binnen gieten. Volgens hem zijn we er bijna, maar dat is toch nog 3 km, zodat we knap aan het eind in Rates aankomen.
Een verrassing wacht ons; een feest! Het plaatsje met zijn 3000 inwoners is compleet ingericht als een middeleeuws stadje. Het is de Feira Rescriaçâo Martirio de Sâo Pedro de Rates. Martelaar en patroonheilige van Rates. De mensen zijn verkleed en maken muziek op oude instrumenten. We staan hier geamuseerd naar te kijken, totdat een middeleeuwse Pelgrim ontwaard wordt! Wacht eens, die weet vast wel waar de refugio is? Als ik hem aanschiet schrikt hij wel en zegt geen echte pelgrim te zijn, maar de refugio is nog een behoorlijk stuk verder aan het einde van het plaatsje.
Optredens met oude instrumenten
Middeleeuwse Pelgrim?
We lopen naar de refugio, de eerste op de gehele route na ca. 725 km!
Rates Refugio
Een verrassing; een echte refugio met stapelbedden, keukentje, douches, ontspanningsruimte en een mooie patio om buiten te zitten. We worden ontvangen met “hallo” door Petra, een Nederlandse Pelgrima, die net aangekomen is. We moeten zelf een bed zoeken want een Hospitalero (a) is er niet, maar alles is aanwezig. Dit laatste gedeelte (en voor velen het eerste) van de Caminho Português lijkt te kloppen. Buiten komen we ook nog Michael, een Duitse Pelgrim, tegen, zodat leuke gesprekken ontstaan. We besluiten gezamenlijk Rates in te gaan om te genieten van het feest en rond te kijken.
Igreja de Sâo Pedro
Romaans interieur
Voor het middeleeuwse kerkje van Sâo Pedro worden zwaardgevechten gehouden door geharnaste krijgers, terwijl bij stalletjes lekkernijen gegeten en gedronken kunnen worden. Naderhand zijn kunstenmakers en vuurspuwers in de weer onder begeleiding van oude muziek.
Het kerkje is één van de mooiste en oudste voorbeelden van Pré Romaanse kerkjes uit de 11e Eeuw in Portugal. Bij opgravingen zijn restanten van vroegere tempels uit de Romeinse tijd en eerder gevonden.
Met zijn allen eten we voor 7 Euro bij het plaatselijke Restaurant een onwaarschijnlijk goed diner besproeid met rijkelijk Pelgrimswater. De stempel voor het Credential zou er bijna bij inschieten, maar blijkt in de buurt van de refugio te krijgen. Deze is speciaal omdat hij tweekleurig is. In Portugal heet een stempel Carimba en dat is heel wat anders dan een Sello zoals in Spanje.
Speciale stempel Rates
Terug naar het dorp waar we verder genieten van het feest. Het is intussen donker geworden, waardoor met de kunstverlichting alles nog echter lijkt. Op de terugweg word ik nog even aan de schandpaal gezet (gelukkig niet genageld!).
Aan de schandpaal
Refugio met open lucht museum
Petra blijkt een dierenarts te zijn uit Utrecht en te lopen om een nogal abrupt verbroken relatie te verwerken. Michael Roman Pscheor komt uit Wiesbaden. Hij heeft een schetsboek bij zich waarin hij mooie tekeningen van gebouwen maakt. Hij is laatste jaar student architectuur en toont zich bereid enkele van zijn schetsen te mailen, die dan ook in het laatste gedeelte van dit verhaal terugkomen. Als we gaan slapen is het lekker rustig op een paar hardnekkige vliegen na, maar ben ik 711 km opgeschoten!
