Zo langzamerhand wennen we weer aan volle herbergen. Bij het opstaan is het zaak op tijd je sanitaire behoeften te doen, voordat iedereen de zaak bezet houdt. Toch zullen we op de route nog weinig Pelgrims tegen komen.
De Caminho van Tui (Spaanse grens) tot Santiago
Uit het boekje van John Brierley
We lopen het centrum uit langs het Clarissen klooster waar in de kapel een prachtig versierd altaar te zien is. Door één van de oude poorten (Túnel das Monxas, tunnel der Nonnen) in de stadsmuren gaat het naar beneden. Ondertussen passeren we oude gebouwen en een middeleeuwse was – en drinkplaats, de Fonte de Santo Domingo net voor het klooster.
Convento das Clarissas
Door de Túnel das Monxas
Nog 114 km naar Santiago!
Dagtraject 20 Tui – Redondela
(Op kaartje 19)
Fonte de Santo Domingo
Ponte da Veiga
Vanuit Tui lopen we nog gauw het buitengebied in dat bosrijk is. Net bij de middeleeuwse brug over de Río Louro buigen we links af het heuvelachtige met holle wegen doorsneden natuurgebied in.
☼ Galicië
Ligt in het noord westen van Spanje, in het verlengde stuk boven Portugal. Het is een bergachtig gebied tot boven de 2000 m. Door de vele regen is het overvloedig en rijk begroeid. Het landschap is oorspronkelijk, grillig en van een grote schoonheid. De mensen wonen op het land versnipperd vooral als keuterboeren. Boeren en vissen waren tot voor kort de hoofdactiviteiten en de Keltische invloeden zijn overal aanwezig. Dit uit zich in de symbolieken bij religieuze afbeeldingen op kruizen en kerken.
De Gaita (doedelzak) wordt nog volop gebruikt. Oude heksen saga’s en natuurkrachten spelen nog altijd een grote rol in dit geheimzinnige land. De melkweg wees de weg naar het einde van de wereld; Finis Terrae nu Fisterre of Finisterre. De zon ging hier onder en op de stranden van de platte aarde hield men ceremoniën. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat in deze traditie Santiago, de egenwoordige hoofdstad, is ontstaan. In onze tijd trekken de 2,7 miljoen Galiciërs naar de steden en dit zorgt voor verlaten dorpen. De taal, het Galego, lijkt veel op Portugees en heeft een eigen status. Galicië is altijd onderdeel geweest van het koninkrijk Castilië en León.
Hórreo, symbool van Galicië
Paaltjes in Galicië
Mooie holle wegen
De Caminho (in Spaans Camino) wordt hier in Galicië regelmatig aangegeven door betonnen paaltjes met schelp en soms de afstand op koperen plaatjes, tot tienden achter de komma. Deze plaatjes zijn vaak verdwenen. Collectors item van Pelgrims? Ook de schelpen vertonen vaak breekschade, daarom worden de tegeltjes steeds vaker vervangen door geschilderde exemplaren.
Cruceiro San Telmo
Steeds door gehuchtjes
Het zijn heerlijke paden om te lopen vol afwisseling. Regelmatig zijn zelfs andere Pelgrims te zien. Velen zijn net gestart en lopen de laatste 100 km waar ze ook een Compostela voor krijgen. Bij een bruggetje over een beek staat het Cruceiro de San Telmo. Dat ter ere van San Telmo die, terugkerend van Santiago, in 1251 hoge koortsen kreeg en ter plekke bezweek. Het bruggetje heet dan ook Ponte das Febres (brug van de koorts). In Ribadelouro denken we aan koffie en volgen bij de vijf kruizen een bord dat een bar aangeeft na 250 m. Jammer dan; gesloten, dus maar verder.
Stenen bruggetje met open riool
Capela A Virxe da Guía
Een mooi stukje natuur volgt, waarna we een stenen bruggetje passeren. Het is een plaatje, ware het niet dat het water een open riool is met stinkend afvalwater. Ook in Spanje moet nog aan het milieu gewerkt worden. De oorzaak zal te maken hebben met de industriegebieden van O Porriño die nu volgen.
De tegenstelling kan niet groter zijn; eindeloos lange rechte wegen volgen, omzoomd met vervuilde, stoffige, smakeloze betonnen hallen. Dit gaat 4 km zo verder totdat een voetgangersbrug over de spoorrails volgt. De aanloop hierna wordt niet veel beter, maar wel ontdekken we na 14 km eindelijk een Bar. Ertegenover zit het aardige kapelletje van de maagd van altijddurende bijstand. We laten de koffie na alle saaiheid goed smaken en praten wat met de vriendelijke waardin. Aan de snuisterijen te zien komen hier veel Pelgrims.
De paal van 99,4 km
Raadhuis O Porriño
Een klein stukje verder staat de paal van 99,4 km, zeg 100 km.
O Porriño kan maar het beste vlug vergeten worden. Het is het centrum van open groeves waar rose graniet gedolven en verwerkt wordt. Ook het plaatsje zelf stelt niets voor en de poging om een monumentaal stadhuis neer te zetten is ook niet echt gelukt.
Op naar Mos dat 5,5 km verder ligt. Het langgerekte dal wordt verder gevolgd. Het is mooi groen met wijnvelden en regelmatig dorpjes. Mos is een klein heel stil dorpje met een mooie kerk en een refugio.
Het barretje ertegenover lijkt wel dicht. We lopen naar het terrasje erboven maar niemand te bekennen. Totdat Flora arriveert en soep in de aanbieding heeft, die we gauw nemen. Michael met zijn Duitse medepelgrim arriveert ook en schuift aan. Hoewel in dit dorpje niet veel te beleven is lijkt de refugio wel leuk en later horen we er goede berichten over. Maar wij willen verder naar Redondela, waarbij een verrassing wacht; de klim naar de Monte Cornedo.
Iglesia de Santa Eulalia del Monte
Voor de Monte Cornedo
Het is behoorlijk doordouwen naar de top die op 210 m hoogte ligt, maar goed merkbaar is. Aan de linkerzijde ligt de uitloop van het vliegveld van Vigo wat vooral te horen is aan brullende motoren.
Net over de top in Barreiras staat een opvallende Marco Miliário Romano, die de oude route Via XIX markeert van Braga naar Astorga en natuurlijk de oude Caminho naar Santiago.
☼ Miliários
De Romeinen zetten op elke mijl een Miliário of mijlpaal. Een Romeinse mijl was 1450 m en de afstand gerekend vanaf Mérida werd op de Miliários aangegeven. Evenals de keizer die dit gedeelte weg had aangelegd. De granieten palen waren 2 tot 4 m hoog en hadden een diameter van 50 tot 80 cm. Vele palen zijn behouden, maar meer zijn zoekgeraakt en gebruikt als bouwmateriaal.
Miliário in Barreira
Het laatste stuk naar Redondela is behoorlijk doorzetten. Het kleine teentje houdt het in Spanje met zijn vlakkere straten beter uit, maar is toch nog gevoelig.
Over de top bij Barreira
In de verte weer zee!
Wel een mooi gedeelte door Eucalyptusbossen met doorkijkjes op de Ría de Vigo in de verte. Na Porto weer voor het eerst de zee!
Redondela blijkt een behoorlijke stad met als specialiteit een spoorviaduct uit 1880 die hoog over de complete stad loopt en het beeld bepaalt. De Albuerge is van de Xunta de Galicia waar we voor de bekende 3 euro een prima bed krijgen. Het is wel druk ineens in de herberg. Toch ook toeristen? Of vooral gestart in Tui voor het laatste stukje? Echt Pelgrimvriendelijk zijn ze hier niet; wasjes ophangen in het zicht is verboden. Deze rare gewoonte kom je een enkele keer vaker in Spanje (Salamanca) tegen, wat toch lastig is. Ik hang de kleren net achter het bed voor het raam, zodat het de volgende dag in ieder geval droog is. Ook moet je rekenen op een echte afstandelijke behandeling. Het zijn betaalde krachten door de Xunta zonder het Pelgrimsgevoel. Waarschijnlijk hebben ze zelf nooit gelopen. De Albuerge is wel mooi gelegen in een gebouw uit 1500 midden in de stad.
Albuerge in Redondela
Op de achtergrond de spoorwegviaduct
Michael en de anderen zijn er ook zodat we aansluitend gezamenlijk gezellig op terrasjes zitten en het Restaurantje tegenover bezoeken. Om stipt 22:00 uur binnen zijn dus daar zorgen we voor. Slapen wordt iets moeilijker. Op het pleintje beneden barst de kakofonie van een popfestival los wat tot na twaalven aanhoudt. Toch lukt het om de slaap te vatten na 831 km!
