Eindeloze Oceaan
Faro de Cabo de Sâo Vicente
Het is een in de zee uitstekende rotspunt van 100m lang en 60m hoog. Al in de oudheid de magische plaats waar de zon, groter dan waar ook, in de oceaan verdween. Op de punt staat de vuurtoren en de restanten van een klooster. Het is de zuidelijke tegenhanger van Cabo Finisterre in het Noorden. Tijdens mijn zeevarende periode was het een belevenis deze kapen te ronden. Waarbij Vicente altijd mooi en helder was en Finisterre donker en dreigend.
Het is er nu levendig druk met toeristen en stalletjes waar prullaria verkocht worden. Duitsers gaan hier speciaal naar toe om “der letzte Bratwurst vor Amerika” te kopen bij een Duitse Imbiss. Ze geven zelfs een speciaal certificaat uit!
Duits certificaat
Ondanks dat ik geen worsteter ben zijn ze wel bereid een stempel in mijn Credential te zetten, zodat aangetoond kan worden dat hier gestart is. De worstverkoop ging hierna weer onverminderd door.
Dit Credential had ik van te voren meegenomen vanaf de Camino Francès in Roncesvalles, maar is altijd te krijgen bij het Nederlands Genootschap van St. Jacob in Utrecht: WWW.Santiago.nl
Verderop is het Credential ook wel te krijgen bij kerken en refugio’s, maar de nogal ongewone startplaats maakt het noodzakelijk deze mee te nemen.
☼ Credential del Peregrino
Het Credential is een belangrijk document. Het is hét bewijs dat je een pelgrim bent en aan de stempels van de overnachtingsplaatsen kan men zien hoe de tocht verloopt.
Met het Credential word je over het algemeen geholpen in refugio’s / albuerges, kerken, kloosters, raadhuizen en politiebureaus.
Als je minimaal 100 km gelopen hebt, krijg je in Santiago, in het Oficina del Peregrino, de oorkonde “Compostela” op naam en in het Latijn overhandigd. Voor de liefhebber; het geeft recht op een volledige aflaat! Dat was vooral van belang voor de tot deze tocht veroordeelde misdadigers in de middeleeuwen (en natuurlijk de ware gelovige). Stempels wil men je overal wel geven, zoals in cafés en zelfs stalletjes onderweg.
Ik heb dit beperkt tot de overnachtingsplaatsen en alleen een extra stempel bij speciale omstandigheden, zoals een klooster, toegevoegd.
Zorg bij overnachten zonder stempelmogelijkheid wel voor een stempel van die dag en dat mag ook van een bar zijn. Men moet je tocht kunnen controleren!
Draag het Credential in een plastik hoesje met een touwtje om je nek anders is het papier, door de hoge temperaturen berg op en af, met de kortste keren doorgezweet. En verlies hem vooral niet!
Credential Achterzijde
Credential Voorzijde
Nu gaat de tocht echt beginnen! De kustlijn naar boven geeft de route aan, maar eerst wordt het uitstekende gedeelte van de rotspunt afgelopen. Aan weerszijde mooie uitzichten over de oceaan met schilderachtige baaien, waarbij aan de zuidzijde de oude fortificaties van Forte do Beliche gepasseerd worden.
Forte do Beliche
ernaast mooie baaien
In de verte ligt Sagres met zijn oude zeevaartschool. Langs een kaarsrechte weg wordt de Carretera gevolgd door een dor en kaal landschap. Het is gortdroog met alleen begroeiing door hard verdroogd gras en stekelige planten afgewisseld met steenstukken. Bovendien staat een doorgaande stevige wind die er wel voor zorgt dat de warmte draagbaar is. De zon is hard en de hemel helder blauw.
Als een zijweggetje links opduikt besluit ik deze maar te nemen. Die moet in ieder geval uitkomen in Vila do Bispo, wat stad van de Bisschop betekent. Een goede kaart heb ik nog niet en doe het met een stokoude wegenkaart, maar de oceaan ligt links en mislopen kan dus niet. Later blijkt dit toch wat moeilijk te zijn.
De grove wegenkaart 1:600 000
Het kaarsrechte asfaltweggetje gaat over in een wat bochtiger stoffige landweg. Zelfs een gehuchtje hier en daar.
Stoffig landweggetje
Vila do Bispo
Zo nu en dan passeert een auto in een grote stofwolk. Het is dan zaak aan de goede kant van de wind te lopen! De weinige cultuurvelden zijn beplant met meloenen die in de zon liggen te drogen. Alle leven lijkt eruit.
Om 14:30 uur wordt Vila do Bispo bereikt waar de kleurrijke terrasjes uitnodigend zijn. Hier zijn nog veel toeristen die in de Algarve rondzwerven zodat het gezellig druk is.
Al-Gharb is een Arabisch woord en betekend ten westen. Het werd gebruikt om aan te duiden dat de provincie ten westen van Al-Andalus (het oosten) lag. Deze provincies zijn pas in de late middeleeuwen ontzet, zodat de Moorse invloed hier nog steeds merkbaar is. Bovendien zijn hier toen ca. 30.000 Jemenieten (!) gesetteld wat nog steeds aan de bevolking is te zien, die duidelijk kleiner en donkerder zijn dan de meer Keltische Noord Portugezen.
Op het terras wordt een tappilsje besteld. Dat heet hier een Canega. Het merk is Sagres, genoemd naar de gelijknamige stad, maar komt uit Lissabon (Sponsor Benfica). Later blijkt er een grote concurrent te zijn; Super Bock uit Porto (Sponsor FC Porto). De smaak is hetzelfde, de prijzen over het algemeen zeer prettig.
Moinhos de Vento
De moderne tegenhanger
Het plaatsje is op een heuveltop gebouwd en bij het verlaten zie je overal nog de rompen van oude windmolens staan; de Moinhos de Vento. Deze zijn kleiner dan bij ons gebruikelijk. Tussen de 8 voudige staken werden 3 hoekige zijlen gespannen, waarna de wind zijn werk kon doen. Dat lukte hier wel; het waait hier constant! Daar wordt ook nu gebruik van gemaakt, want langs de wegen staan complete moderne windmolenparken voor het opwekken van elektriciteit.
Langs de Carretera gaat het noordwaarts. Gelukkig is deze route erg rustig en kan vlot doorgestapt worden. De omgeving is met uitzicht over beboste hellingen niet onaardig, maar als om 19:00 uur Carrapateira in zicht komt wordt het toch tijd om naar een bed uit te kijken.
Het is een klein plaatsje niet ver van de kust met een levendig pleintje en een restaurant. Na het pilsje informeer ik naar een bed. Dit wordt niet aangegeven maar Joâo de waard blijkt ze wel te hebben, alleen zit hij vol. Ik moest het maar bij Maria iets verder naar boven proberen.
Carrapateira vanuit het Pensâo
Een Canega gaat er wel in!
Maria blijkt een aardige typisch Portugese vrouw te zijn die nog wel een bed heeft in een woning iets verder naar boven, met bad voor 20 Euro. Na de eerste dag trekken en het acclimatiseren was ik behoorlijk moe, maar een bad doet wonderen en het wasje van de eerste dag hing al gauw te drogen.
Op het terrasje van het restaurant kijk ik naar de toeristen en raak met een Duits echtpaar aan de praat. De vrouw was eerder getrouwd geweest met een Portugees en kwam al jaren in Albufeira. De omgeving en binnenstad was volgens haar goed kapot gemaakt door de projectontwikkelaars en van het oude haventje was niet veel over gebleven. Later eten we gezamenlijk in een wat exclusievere tent iets verderop. De prijs was ook er ook naar, voor Portugese begrippen dan;18 Euro, later at ik overal voor minder dan 10 Euro inclusief wijn!
Op het terrasje zitten nog Duitsers die al 20 jaar hier komen en veel hebben zien veranderen. Het strand is 3 km lopen en eigenlijk had ik visioenen om over de vloedlijn naar het noorden te lopen, maar dat bleek niet mogelijk.
Om 22:00 uur is het donker en wordt het huis opgezocht waar heerlijk rustig geslapen wordt. De eerste echte trekkingdag zit er na
27 km op, wat brengt de verdere route?
