24 Juni, Negreira – Ponte Olveira 33 km

Vandaag een heerlijk dagje lopen! Negreira uit gaat onder de Pazo do Cotón door. Een gebouw waarvan de roots teruggaan naar de middeleeuwen. Nu wordt er op de zondagmorgen een marktje opgebouwd.

Pazo do Cotón

De buitenwijk Negreiroa is de oorspronkelijke kern van Negreira. Ertegenaan ligt een kerkje met begraafplaats apart. Het is Iglesia de Xián uit 1800 nog vrij liggend in het veld. Zo de stad uit direct in het boerenland. Zelfs de herder is paraat!

Iglesia de Xián (San Julián)

Het kerkje voorbij buigt het pad af en volgt de beboste langgerekte hellingen naar de eerste hoogte vandaag; Alto de la Cruz.

Negreira – Ponte Olveira 33 km

Langgerekte hellingen

De bossen zijn niet eenzijdig opgebouwd uit Eucalyptus, maar oorspronkelijk gevarieerd,  het wordt nooit saai. Zo nu en dan schemert een mooi uitzicht op het beneden liggende dal van de Río Barcala tussen de bomen door. De zon over de langzaam optrekkende ochtendmist zorgt voor een prima temperatuurtje. Bij deze omstandigheden gaat het klimmen als vanzelf.

Dal Río Barcala

Langs de paden staan stenen muurtjes begroeid met een bonte en gevarieerde vegetatie waar het oog steeds naar toe getrokken wordt. Oranje paddenstoeltjes vallen direct op; hé Cantharellen?

Cantharellen
zelfs bij Eucalyptus bladeren!

Zo ongeveer de lekkerste paddenstoelen van het noordelijke halfrond staan hier zo maar langs de kant (truffels zijn te professioneel en voor amateurs niet te vinden)! Voor dit soort gelegenheden is altijd een zakje beschikbaar. Rap worden de zwammetjes verzameld tot een mooi maaltje. Het voordeel is dat ze eigenlijk met geen verkeerde soort te verwisselen zijn. Passerende Pelgrims kijken wel wat vreemd op hoewel: vooral Duitse Pelgrims kennen en waarderen ze.

☼  Cantharel of hanenkam
Paddenstoel uit de familie der Cantharelleae. Zijn geeloranje gekleurd, trompetvormig, met ribbelvormige lamellen die doorlopen tot op de steel.

Tot de jaren zestig veel voorkomend in Nederland, hierna zeldzaam. Vooral te vinden in naald- en loofbossen. Door zijn aangename pittig kruidige smaak zeer geliefd. In Nederland op de rode lijst geplaatst en verboden te verzamelen. Bovendien moeten natuurbeheerders rekening houden de instandhouding van de soort (Hoe?). De soort was vroeger bij het bosbessen plukken in juni – juli zo te vinden op Montferland en in de Achterhoek. Naast bosbessen werd dan een flink maaltje Cantharellen mee naar huis genomen. Samen met eieren, bieslook en peterselie zorgde het voor een heerlijk omelet (Ook perfect meebakken bij kip e.d.). De soort kan bijna niet verwisseld worden met “foute” soorten. Hoogstens met de “Valse Hanenkam”, die smakeloos maar ongevaarlijk is (inderdaad ervaren!) .

De bijna heksenjacht op paddenstoelenverzamelaars in Nederland is nogal misplaatst. Natuurlijk moet het zoeken niet al te gek worden. De grote oorzaak van het verdwijnen is m.i. vooral het verlagen van de waterstand op de zandgronden in de jaren ’60 ten behoeve van de landbouw en een teveel aan meststoffen (meer dan 1,5 m verlaging! Dit is ook de oorzaak van het overwoekeren van bossen met bramen!). Als er een oorzaak moet worden aangepakt is het deze verdroging en niet de incidentele verzamelaar. Paddenstoelen zorgen voor ongelofelijke hoeveelheden sporen in de lucht. Als de biotoop klopt staat alles vol.

Cantharellen heeft men nooit kunnen telen en is daarom een echte “wilde” paddenstoel.
De bakjes in het najaar op de “Albert Cuyp”, supermarkten en groenteboer, zijn gezocht in Polen of zelfs Canada, waar ze nog volop voorkomen. Cantharellen bevatten veel carotine, bevorderen de gezondheid, zijn goed tegen leveraandoeningen en vooral; lekker!

Het verzamelen van de Cantharellen neemt zo’n 15 minuten, waarna het zakje zorgvuldig opgeborgen wordt tot vanavond.

Dichte begroeiing

De begroeiing blijft dicht met mooie paadjes door de velden. Één Eucalyptus valt extra op omdat hij in zijn hemd staat. Jaarlijks valt de schors eraf, slierten hangen naar beneden wat vooral bij nat weer voor een trieste aanblik zorgt.

Naakte Eucalyptus

De vergelijking van een doodgraver met afhangend pandjesjasje dringt zich op. Gelukkig is het bos nog redelijk gevarieerd. Bovendien worden regelmatig bijna verlaten boerengehuchtjes doorgestoken.

Verlaten pad

Het aantal Pelgrims is beperkt, tot rust kom je hier wel. Bij Rapote ligt een oude wasplaats en bron langs de weg. Een heldere straal komt uit de muur. Drinkwater is nooit een probleem op deze route.

Fonte de Rapote

In de verte zijn kale heuvels te zien met vanaf nu massa’s windmolens, die tot Fisterra steeds op de toppen van de hellingen staan.

Kale heuvels met windmolens

A Pena is een wat groter dorp en ligt tegen de helling aan. Er ligt een bar aan de andere kant van de helling waarvoor behoorlijk tegen de berg moet worden opgelopen.

A Pena

Het dorp is compleet verlaten op de zondagmorgen. De omweg laten we fijn zitten. Ervaringen laten nog al eens zien dat de Bar net gesloten is. Het smalle asfaltweggetje loopt onder langs de hellingen met uitzichten in de dalen.

Uitzichten in de dalen

De asfaltweg wordt een echte Carretera die kilometers gevolgd moet worden afgewisseld met een drassig stuk bospad. Niet zo aardig maar gelukkig passeert maar zelden een auto.

Carretera volgen

Het landschap is veel opener geworden met akkers, weiden en verspreid liggende dorpjes. In Vilaserío zitten er al 13 km op maar valt niet veel te beleven en is ook geen bar te zien, dus verder maar.

In Vilaserío

Na Valiserío

Enkele tussenliggende heuvels worden genomen met verre uitzichten op de omgeving. De landbouwarealen worden steeds groter. Het lijkt erop dat ruilverkaveling ook hier toegeslagen heeft.

Landbouwarealen steeds groter

Opmerkelijk omdat in Galicia, door de evenredige vererving, steeds kleinere arealen ontstonden, waardoor effectief boeren volgens de huidige normen eigenlijk onmogelijk is. Net voor Maroñas wordt de Río Barbeira overgestoken, die hier nog klein is.

Ondiepe Río Barbeira

Maroñas valt vooral op door mooie en authentieke Hórreos. Deze eigenaardige typisch Galicische bouwsels zorgen steeds voor leuke foto’s.

Hórreos in Maroñas

Als de Carretera bereikt wordt, ligt even verderop een Bar aan de weg. Hè hè, eindelijk Santa Mariña. Na dik 20 km wordt het echt tijd bij te komen met een hapje en biertje.

Eindelijk een Bar in Santa Mariña

Waar ze allemaal vandaan komen is de vraag maar het Café wordt druk bezocht, waaronder verschillende inmiddels bekende pelgrims zitten. Alle moed wordt verzameld voor de laatste 10 km en weer op pad gegaan. De weg loopt een stukje langs de Carretera en buigt daarna af het land in naar de berghelling verderop.

De Camino bij Bon Xesús

Goed aangegeven

Gueima is een gehucht van een paar boerderijen. Vroeger was het mogelijk via een mooie binnenroute de berg over te steken, maar is afgesloten door de eigenaren die de stoet Pelgrims te groot vonden worden. Dus moet het rustige asfaltweggetje rechts gevolgd worden.

Gueima

Weggetje naar de Monte Aro

Monte de Aro aan de andere zijde

De Monte Aro is 450 m hoog en een echt pasje wat extra inspanning vraagt. Verdorie, het is een prachtige dag, maar nog echt warm ook. Dat vinden de Duitse meisjes ook die onder de bomen bijkomen van de inspanning. De weg loopt vanaf nu steeds naar beneden. Waarbij het blauw van een meer in de verte schittert.

Embalse de Fervenza

Het is Embalse de Fervenza, het grootste stuwmeer van Galicia, waarbij de Río Xallas afgedamd is in de jaren ’60, voor het opwekken van elektriciteit.

Dit verloopt niet zonder strubbelingen. In 2007 vond een milieu catastrofe plaats tijdens het buitengewoon droge najaar. Om zo optimaal mogelijk elektriciteit te produceren werd doorgegaan tot het meer bijna leeg was, waardoor 15 ton vis het loodje legde en voor een immense stank zorgde. De verantwoordelijke maatschappij werd veroordeeld tot een boete van 600.000 Euro. Inmiddels heeft de visstand zich hersteld en is het meer een waar dorado voor hengelaars.

☼  Tuberaria globalariifolia of gevlekt zonneroosje (variant)
Lijkt op normaal gevlekt zonneroosje (Tuberaria guttata) maar met 15 tot 20 mm grote bloemen i.p.v. 9 mm. Deze opvallende bloem is endemisch (alleen voorkomend) in Galicia en behoorlijk zeldzaam. Bloeit felgeel van mei tot september op zure gronden tussen heidevelden met Oceaan invloed. Heeft opvallend donkere meeldraden.

De kilometers laten zich wel gelden bij het doorsteken van dorpjes zoals Lago. Een taxi is het enige verkeer op de weg. Later blijkt het de Hospitalero van de Refugio in Olveiroa te zijn, die een aardige bijverdienste heeft met het oppakken van uitgeputte Pelgrims na de Monte Aro.

La Tierra de Xallas

In het dal stroomt de Río Xallas die het stuwmeer verderop voedt. De stroom ziet er nu niet al te indrukwekkend uit, maar zal alles te maken hebben met het geringe wateraanbod in de zomer. Vanaf de Río Xallas begint eigenlijk het mystieke gedeelte van Fisterra, van de vroegere Kelten, zoals we nog zullen tegen komen.

Río Xallas

500 m verderop aan de rechterzijde ligt een vrij nieuwe Refugio; O Refugio da Ponte.
De kilometers tellen en het terras ziet er goed uit, zodat de keuze gauw gemaakt is. De Refugio zit in de container ernaast. De meeste pelgrims lopen door naar Olveiroa 1,5 km verderop.

O Refugio da Ponte

Vanavond een speciaal Menu Peregrino; Cantharellen! De Patrón kijkt er van op. Zo gangbaar zijn ze dus toch ook nog niet. Hij maakt er een smakelijke hap van met ei. Het is een natuurproduct waarbij zand normaal gesproken weggewassen wordt. Dit maal schuurt het extra de maag.

Escudo de Dumbria
waar Olveiroa onder valt

De avond valt over de bergen wat, vanaf het terras door het strijklicht, een prachtig uitzicht geeft. De voetbalwedstrijd binnen tussen Italië – Engeland is bar slecht en wordt door Italië via strafschoppen gewonnen. Laat en na het afrekenen de Container opgezocht waar maar één ander stelletje aanwezig is. De prijsjes zijn buitengewoon prettig, dit adres is wel een aanrader! Een rustige nacht volgt 56 km na Santiago (443 km)!