Het ontbijtje is keurig verzorgd en gesterkt gaan we op pad.
Bamboebossen
Zeldzame bomen
Het traject vandaag blijkt één van de beruchte vlakke stukken en behoorlijk eindeloos te zijn. Als we Fromista uitlopen worden we langs de Carretera geleid, waar ernaast een speciaal pelgrimspad is aangelegd.
Fromista – Carion de los Condes
Nadat de oorspronkelijke route een verharde snelweg was geworden hebben dodelijke aanrijdingen plaatsgevonden en is dit parallelle pad aangelegd. De Carretera is intussen na de ingebruikname van de Autovia geen probleem meer omdat maar weinig verkeer is overgebleven.
Het eindeloze pad langs de Carretera
Eindeloos is het wel en een heel verschil met gisteren. Hier zie je wel steeds Pelgrims in ganzenpas langskomen. Als we in Población de Camos aankomen, nemen we de alternatieve route rechts richting Villovieco. Deze voert meer door het land, waardoor je van het eindeloze Pelgrimspad afbent. Je wordt hier verrast met mooie vergezichten, een dalletje van de Río Ucieza rivier en zelfs een paar dragende kersenbomen.
Bij een sportplaats met een Fronton zitten we lekker in de zon met Café con Leche en leuke gesprekken met bewoners. Het is druk vandaag want het is zondag.
Alternatief naar Villarmentero
Villacázar de Sirga
Uiteindelijk komen we na 6,5 km toch weer uit op de hoofdroute bij Villarmentero. Het mooiste is eigenlijk vooral de wolkenlucht. We pakken het Pelgrimspad met de betonnen paaltjes weer op.
De schelpen bestonden voor 9 jaar uit tegeltjes, die zo gewild waren dat ze er met de kortste keren uitgebroken waren, nu zijn ze wijselijk geschilderd! Villalcázar de Sirga ligt iets van de weg af. In een bushalte zitten we te rusten waarbij al gauw meerdere pelgrims aansluiten. Zo laat Mauro de Romein ons trots een prachtige opname zien van een kleurrijk vogeltje, we komen hem nog vaker tegen.
Villalcázar de Sirga – Terradillos de los Templarios
Carion de los Condes – Terradillos de los Templarios
In deze plaats sliepen we 9 jaar geleden in een refugio, waarbij onze voeten verzorgd werden, volgens het oude Pelgrimsgebruik, door 2 priester studenten uit Frankrijk. We pakken het eindeloze Pelgrimspad weer op voor de laatste 5,5 km naar Carrión de los Condes dat we met zijn silo’s al van verre zien liggen.
Net achter de kerk ligt de refugio van de Clarissen Nonnen van Santa Clara. We worden hier hartelijk ontvangen door jonge nonnen, die echt plezier hebben in het opvangen van Pelgrims.
Wat een verschil met de barse Cisterciënzer Nonnen in Santo Domingo de la Calzada!
Eindelijk Carrión de los Condes
Hartelijke ontvangst!
Carrión heeft in Spanje altijd een wat slechte naam, omdat de 2 graven (Condes) het op de nu nationale held “El Cid” hadden gemunt!
De Santiago kerk is heel speciaal en een bezoek meer dan waard.
Na de Pelgrimsmis worden we met zijn allen in de Sacristie uitgenodigd, waarna een zegen volgt. De pastoor maakt hier een heel ritueel van met brandende watten, waar het slechte op geprojecteerd wordt. Vooral ook door de middeleeuwse omgeving erg indrukwekkend. Jammer genoeg mochten er geen foto’s worden gemaakt.
De Santiago kerk
Het pleintje voor de refugio
Na de mis vlug terug want de nonnen hielden een samenzang waar iedereen voor uitgenodigd was.
Samenzang met de Nonnen
Iedereen doet mee
Loes werd uitgenodigd met een Jambè mee te doen en doet dit vol overgave. Na een paar liedjes zingt ze een heel simpel Surinaams liedje voor, waarna allen mee doen.
Dit werkt zo aanstekelijk dat nu Uli naar voren komt, de gitaar van één van de nonnen neemt en het Duitstalige volksliedje zingt dat Elvis Presley zo bekend heeft gemaakt: Wo sie din, wo sie din, zum staedtele hinaus! Hierna komt Mauro de Romein met een Napolitaans liedje zodat de avond erg geslaagd was.
Aansluitend gaan we nog gauw eten met de hele club, waarbij de goede stemming aanhield, waar de wijn ook wel aan bijgedragen zal hebben.
Perfecte stemming
De avond valt
In de refugio is het een levendige boel. Iedereen zoekt toch zijn bed op, maar naast ons liggen een paar jonge Duitsers die duidelijk teveel van de goedkope wijn op hebben en dat luid boerend laten weten.
Ik verzoek ze vriendelijk de andere kant op te kotsen als het zover is. Dit gaat een tijdje door tot een andere Duitser zich ermee bemoeit en ze met “Ihr Schweine” enz. tot de orde roept … en dat werkt! Zo werd het toch nog een rustige nacht bij de nonnetjes na 383 km!
