Het ontbijtje kostte maar 3 euro waardoor we gesterkt op weg gingen. Het is nog steeds parallel aan de snelweg de N120. Maar deze wordt weinig bereden en loopt kaarsrecht. Het zijn bouwlanden met bevloeiingskanaaltjes, maar goed te doen.
Pad langs snelweg
Hospital de Órbogo
Hospital de Orbigo – Rabanal del Camino
In Hospital de Órbigo komen we uit bij de beroemde Romeinse brug die met zijn 20 bogen de Río Órbigo overspant. Dit is nu maar een smal riviertje, maar zal in het voorjaar tijdens het smelten van de sneeuw in de bergen wel anders zijn.
De brug is een sierraad op de weg naar Santiago, in 600 gebouwd en honderden meters lang. Geplaveid met grove keien heeft het zijn oude structuur mooi behouden. Op de brug staan 2 stenen zuiltjes die herinneren aan een steekspel door de Hidalgo Suero de Quiñones in 1434.
Puente de Órbigo
2 zuiltjes van de Passo Honoroso de Armas
☼ Steekspel of Passo Honoroso de Armas
Hidalgo (Ridder) Don Suero de Quiñones bevocht hier honderden Ridders in 1434 om van een gelofte af te komen. Hij had de gelofte afgelegd een ijzeren halsband te dragen om de liefde van een adellijke vrouw te verwerven. Na 7 jaren wilde hij van deze knellende band verlost worden (niet gelukt, of tegengevallen?). Dit kon alleen door het verrichten van een grootse daad, zoals een steekspel bij de brug.
Met 19 metgezelle Ridders werden Ridders uitgedaagd tot een tweegevecht met lans. Dit duurde 30 dagen lang of zoveel korter om 300 lansen te breken. Hoewel de Ridder zelf niet al teveel streed viel er toch een dode. Het aantal gebroken lansen waren er uiteindelijk 180. De Ridder werd ontslagen van zijn gelofte en ging naar Compostela om daar een gouden halsband te schenken. Deze hangt nu nog om het borstbeeld van Jacobus de Mindere (!) in de Kapel der Relieken in Santiago. 24 jaar later wordt Ridder Suero alsnog gedood in een politiek steekspel door een toenmalige tegenstander.
Deze geschiedenis van de Passo Honoroso de Armas (Eervolle doortocht der wapenen) is de inspiratiebron geweest van Cervantes om zijn Don Quichote en Sancho Pancha te schrijven in 1605 en 1615
(vrij vertaald: De blaaskaak en de vetzak).
Hier zijn meerdere refugio’s in de hoofdstraat met een prachtige binnenplaats. Ook is een moderne camping bij de rivier, waar ik met mijn overleden vrouw Hilda jaren geleden al stond. Net over de brug komen wij voor de 2e keer een Spanjaard tegen, die ons ook herkent. Hij brengt zijn vrienden elke morgen een stuk verder, waarna hij met de auto doorrijdt, terugloopt en ze weer opvangt. Dat houdt hij tot Santiago vol! Bij een winkeltje kopen we wat spullen voor onderweg, zoals ook pinda’s (Cacahuete).
Nu moeten we eerst nog de laatste kilometers de Páramo oversteken.
Dit betekent eigenlijk “Onland” of woeste grond. Het wordt steeds heuvelachtiger en daardoor mooier met struikjes en veel bloemen. Op de achtergrond komen de bergen van de Montes de León steeds dichter bij.
Eigenlijk gaan we nu heel geleidelijk de 3e fase in en de Meseta uit.
Het landschap is duidelijk veranderd en afwisselender geworden. Nu is de blik vooral gericht op het aankomen in Santiago. Met 500 km op weg hebben we het echte Pelgrimsgevoel en het rotsvaste idee er wel te komen.
Oeverzwaluwen hebben hier hun nest
In de Páramo
Op het hoogste punt voor ons staat de Crucero de San Toribio.
In de verte ligt scherp afgetekend Astorga met zijn dominante kathedraal en de bergen erachter. We nemen even de tijd om te pauzeren in het zonnetje. Het weer is een stuk beter dan gisteren en heerlijk om te lopen.
In de verte ligt Astorga
Via een middeleeuws bruggetje
In San Justo de la Vega eten we de beste tortilla tot nu toe, waarna de aanloop naar Astorga begint. Over een middeleeuws bruggetje gaat het richting de Carretera om over het spoor te komen, waarna we meteen aan de voet van de oude Romeinse stadsmuren staan.
Onder aan de oude stadsmuren
Plaza San Francisco
We lopen het smalle straatje rechts omhoog en staan meteen in het centrum op het grote Plaza San Francisco.
Astorga was al in de Romeinse tijd een belangrijk centrum, omdat veel goud gevonden werd in de omgeving dat richting Merida over de Via de la Plata afgevoerd werd. Later was het een kruispunt van twee belangrijke Pelgrimsroutes richting Santiago. In 1893 bouwde Gaudí het Palacio Episcopal voor een bevriende Bisschop.Het Neo Gotische bouwwerk zag er wel aardig uit, maar was ook behoorlijk onpraktisch. Dit is opgelost door het Museo de los Caminos erin te plaatsten.
De sporen van de Romeinse tijd zijn nog overal aanwezig. Hoewel er maar 13.000 bewoners zijn, heeft het een mooie uitstraling met plaatselijke “bonbon” specialiteiten.
Palacio Episcopal van Gaudí
De kathedraal van roze zandsteen.
We lopen Astorga naar het westen uit, waar het nog oppassen is om de juiste richting te vinden, tot we over de autosnelweg gaan.
In de verte ligt de vuilnisbelt waar vooral opvalt dat jonge ooievaars, als meeuwen bij honderden, lekkere hapjes proberen te vinden.
Astorga – Rabanal del Camino
We lopen nu de streek in van de Maragatería. In deze dorre en onvruchtbare streek wonen de Maragatos, handelaren en paardenmenners, die vooral onderling trouwen en oorspronkelijk nog van Germaanse afkomst zijn met eigen gebruiken (of zelfs berbers?).
We komen in Murias de Rechivaldo, waar bij de uitgang een gerenoveerd boerenhuis in Maragatería stijl ligt met refugio.
Refugio Las Aguedas
Met mooie binnenplaats
Wat vooral aanspreekt, is de geweldige binnenplaats waar we heerlijk warm in het zonnetje zitten en waar bovendien een biertje getapt wordt. We eten na de goede ervaringen van gisteren hier ook weer mee. Dat wordt een desillusie. De jonge Hospitalero’s maken zich er wel erg makkelijk vanaf; pasta met tomatensmurrie en koude bonen uit blik.Maar een Pelgrimswijsheid zegt dat na een goede ervaring altijd weer een mindere moet volgen.
’s Avonds loopt er ook een oudere vrouw rond die voeten wil masseren volgens Reiki? Nogal zweverig maar sommige mensen laten zich behandelen en hebben er baat bij. We zitten toch nog een tijdje lekker buiten en slapen de slaap der onschuldigen na 537,5 km!
