Het ontbijt de volgende morgen is een stuk beter met in ieder geval goede koffie. Vandaag een echte bergetappe naar 1420 m hoogte. Voor ons ligt de Maragatería met zijn woeste gronden, waarbij vooral het overheersende geel van de brem opvalt.
Pad door de Maragatería
Het geel van de brem overheerst
Buiten de refugio begint meteen het pad richting Santa Catalina de Somoza. Dit, met gebroken witte stenen bezaaide, Pelgrimspad gaat steeds langzaam omhoog met buitengewone uitzichten op de bergen, die steeds dichter bij komen.
Voor de echte liefhebber kan een kleine omweg gemaakt worden over Castrillo de los Polvares, dat perfect gerestaureerd is en als voorbeeld geldt voor de rode huizen in de Maragatería, maar in Somoza is dit ook goed te zien.
Typische kerktorentje in Somoza
Handel in stokken
Een vriendelijk baasje heeft een hobby handeltje in stokken vóór het dorp. Loes is een tijdje met hem in de weer. In het dorp pakken we de bar met een terrasje.
We komen voor het eerst Enrico tegen, een Chileen, die goed Duits spreekt. Hij loopt met Franzel een Bayer samen, we zullen ze nog vaak ontmoeten. Enrico is choreograaf, met een Duitse getrouwd en nog steeds werkzaam in allerlei theaters in Duitsland. Ik was ook al verbaasd hoe een Chileen zo goed Duits kon.
Enrico de Chileen
El Ganzo
Een uur verder komen we in el Ganzo. Dit stond 10 jaar geleden praktisch leeg met ingezakte huizen en werd op de kaart aangegeven als “Abandonado” (verlaten), maar dat is verleden tijd. De Camino blaast overal nieuw leven in en behalve een refugio is er ook een soort wildwestbar verrezen.
Het dorp uit lopen we op een klein asfaltweggetje, waar eigenlijk alleen fietspelgrims passeren. Bovendien loopt er steeds wel een zandpad langs de weg. Gedeeltelijk gaat het ook door een laag bos van steeneiken en struikgewas.
Langs het weggetje
steeds langzaam omhoog
De bermen staan vol met de prachtigste bloemen en de bergen komen steeds dichter bij. Als we hoger komen valt op dat de gele brem langzaam over gaat in witte. Op een zeker moment zie je die eigenlijk alleen nog maar. Als we Rabanal del Camino inlopen zitten we al op 1160 m hoogte.
Aanloop naar Rabanal del Camino
Mooi opgeknapte Sirga
Dit was altijd al een belangrijk stadje langs de Camino. De Tempeliers beheerde ooit de kerk met refugio. Nu zit hier al jarenlang de refugio Gaucelmo, die beheerd wordt door vrijwilligers van het Engelse Genootschap en een zeer goede naam heeft.
Rabanal del Camino - Molinaseca
De plaats uit volgen we het laatste steilere stuk naar Foncebadón.
De brem is overal wit geworden en het uitzicht alle kanten op is imponerend. Op de bergen zijn vlekken sneeuw te zien, terwijl het toch al Juni is. Hoewel niet gevaarlijk steil is het typisch hooggebergte met de flora die er bij hoort. De hemel is helder blauw en de lucht heerlijk zuiver. In deze bergen huizen zelfs nog wolven die we niet zullen zien. Terwijl in 2008 nog een, naar men dacht, uitgestorven Iberische beer is doodgereden bij Ponferrada.
Witte brem
Hooggebergte flora
Mooie paadjes voeren ons naar boven waarbij de temperatuur ondanks de hoogte lekker blijft. We zijn natuurlijk niet de enige en komen nogal wat pelgrims tegen, zelfs Nederlanders die met caravan rijden en een dagje hier lopen.
Prachtige bloemen
Foncebadón ligt voor ons
Eindelijk zien we Foncebadón voor ons liggen. Dit dorpje was tot voor kort verlaten, maar inmiddels zijn er 3 refugio’s en een specialiteitenrestaurant. De in elkaar gezakte bouwvallen worden steeds meer gerestaureerd.
Uitzicht vanaf Foncebadón
Refugio Monte Irago
Links ligt refugio Monte Irago met mooie terrasjes buiten, waarna Loes zegt hier te willen blijven. Ik had eerst wel zin om door te lopen naar Tomás in Manjarin, maar vind het ook wel goed.
Het is een beetje alternatief, maar niet storend met een geweldige ambiance. Overal Boeddha beelden en ze koken biodynamisch, wat dat dan ook mag betekenen, maar het smaakte prima.
Op zolder kom je langs kromme trappetjes waar keurige bedden staan. Naast ons een Duits echtpaar waarvan de man moe was en waarschijnlijk daardoor ongenietbaar. Gelukkig was zijn vrouw er beter aan toe. Aan tafel zaten een Noor met zijn 14-jarige zoon, die de Camino samen deden, wat toch een hele prestatie is. De meeste jongens zouden waarschijnlijk zeggen; Pa; bekijkt het maar!
Als de zon daalt merken we dat het op 1400 m hoogte behoorlijk koud wordt, maar binnen is het warm, waardoor we een goede nacht tegemoet gaan na 560,5 km!
