Eerst gaat het door een wat heuveliger landschap richting Moratinos en even later San Nicolás. De Pelgrims van vannacht komen we stuk voor stuk wel tegen, waarbij we nog nagenieten van de leuke avond.
Sahagun is toch nog 13 km, maar is al van verre te zien door de graansilo’s. Dat schiet niet echt op zodat we blij zijn als we na de provinciegrens met León overgestoken te zijn eindelijk aankomen.
Hier loopt de doorgaande trein naar Frankrijk waardoor het goed mogelijk is deze plaats als start of stoppunt te nemen. Sahagun staat voor de helft van de Camino! Of is het Carrión de los Condes?
Sahagun - Reliegos
Terradilla de los Templarios – Bercianos del real Camino
Meteen rechts staan de restanten van de Trinidad kerk, waarin op een harmonieuze maar kunstige wijze de refugio ingebouwd is.
Het is meteen een soort cultureel centrum. Het lijkt een hele stad, maar heeft toch maar 3400 inwoners met veel monumenten.
Drinkwater punt
Mauro voor de Arco de San Benito
De Benedictijnen monniken trokken in de middeleeuwen zo’n zware wissel op de bevolking dat hier de eerste opstanden tegen de zwarte Monniken losbraken.
De stad uit gaat het over de brug van de Río Cea.
Over de Río Cea
Met Peter de Zwitser
Over de brug komen we langs het zwembad waar een bar is en we een tijdje bijkomen. We krijgen nu nog een lang en berucht stuk voor ons. Het is weliswaar een authentiek gedeelte van de Camino, maar ze hebben het proberen op te leuken door elke 9 m een boompje te planten. Dit gaat maar erg moeizaam wat niet zo verwonderlijk is op de Meseta want ze horen hier gewoon niet thuis. Het idee is de Pelgrims het lopen te vergemakkelijken, door schaduw te bieden.
Bij elk boompje zit een waterdruppelaar en dat al die kilometers lang.
Verschillende keren hebben we er speciale vakmensen mee bezig gezien. En dan te weten dat de EU hier het merendeel van betaalt!
Het is echt de blik op oneindig zetten en maar doorhalen.
Behalve een monumentje voor een overleden Pelgrim is er niets dan weidsheid te zien en eventueel boompjes tellen. De autosnelweg is dichtbij maar eigenlijk nooit storend.
Bercianos del Real Camino – Mansilla de las Mulas
Eindelijk duikt Bercianos del Real Camino voor ons op en zuchtend gaan we de bar in. Ze hebben wel een geweldige tortilla met een pilsje, dat maakt veel goed. We moeten wel binnenblijven, want buiten is door het bewolkte vreemde weer het niet eens warm.
Eindeloos pad
Afgegraven Leem
De huizen worden hier gebouwd van vooral leem. Dit materiaal is in overvloed beschikbaar en wordt gemengd met fijngemalen stro voor de wapening, waarna het op de vakbouwhuizen wordt gesmeerd.
Zelfs kerken werden ermee gebouwd. Ze noemen dit Adobe huizen.
Het nadeel is dat deze ongebakken stenen en stukwerk gevoelig is voor weer en wind . Daardoor moet het jaarlijks bijgewerkt worden. Als dit niet gebeurt, vervalt het weer tot natuur zonder veel resten achter te laten.
Verbluffende eenzaamheid
maar mooie bloemen
Hoewel de Meseta hier eindeloos is, valt er toch ook veel te zien.
Hoe droog ook; overal zijn kanaaltjes en irrigatiesloten, waar met een behoorlijke snelheid zo te zien helder water door stroomt. Hierdoor is onder deze barre omstandigheden toch landbouw mogelijk. Zelfs zie je overal ooievaars op de vele kikkers jagen, die je luid hoort kwaken.
Spanje wordt gered door het gebergte dat overal aanwezig is, waar het water in grote bassins wordt opgevangen en verdeeld.
Eindelijk komt El Burgo Ranero in zicht vol met lemen huizen. Loes loopt eerst naar de kerk waar ze stempels geven, maar ik ga door naar de refugio. Het is al behoorlijk laat en dan kan het vol zijn.
Aangekomen kunnen nog net de laatste 2 bedden in beslag worden genomen. De Pelgrims die hierna komen slapen op de vloer (met een matje) zodat ’s avonds de gehele benedenverdieping vol ligt.
Het modderhuis in El Burgo Ranero
Met een decadente Pudo
De refugio is gezellig met ertegen over 2 restaurants waar we prima eten. Wel een waarschuwing; wees op tijd want de keuzes in het Menu Peregrino worden opeens een stuk minder als je wat later komt! In het dorp was geen Estanco (tabakswinkel) maar bij het kopen van de yoghurtjes was de eigenaar zo vriendelijk een grote sigaar te geven. Na de maal werd deze heerlijk decadent in stukjes weggepuft. In Spanje doen ze niet moeilijk over roken in bars.
Het mag niet van de EU, dus hebben ze overal een bordje staan dat het hier bij uitzondering wel mag. Zelfs in veel restaurants wordt het gewoon toegestaan in sommige gedeelten. Misschien zijn ze toch wat minder bedilzuchtig dan in Nederland, waar leven en laten leven niet meer geldt. Als we op de kamer met 6 stapelbedden eindelijk slapen, zijn we 443 km onderweg!
