Vandaag eindelijk het laatste stuk Meseta! Een paar dagen deze eindeloze velden is echt wel genoeg. Bij het vertrekken op onze kamer is een Spanjaard, die de route al voor de 23 e keer loopt!
Zeggen ze niet; hola Juan ben je er alweer? Elk jaar vindt hij hier weer voldoening in.
Restanten van een Adobe huis
Bloemen zover je kunt kijken
Vandaag is het onbewolkt wat het een stuk aangenamer maakt en rustig lopen we richting Reliegos.
Mansilla de las Mulas - León
In de verte zie je het gebergte van de Picos de Europa, een behoorlijk eind weg, maar waar ze hier toch het water aan te danken hebben.
Het weggetje met de platanen loopt gewoon door. We passeren zo nu en dan een dalletje met peppels en platanen aan een beekje, totdat we onder de nieuwe viaduct van de spoorbaan doorlopen en Reliegos voor ons ligt.
Dat is Meseta
Omlaag naar Reliegos
We worden aangesproken door een automobilist die foldertjes uitdeelt voor een nieuwe refugio in Puente de Villarente; nu we zien wel. We dalen af en lopen het dorp in langs wonderlijke bouwsels die de grond inlopen vaak met een deur ervoor en een pijp erop. Het zijn de Bodegas die elke zichzelf respecterende familie in het dorp heeft. Men sloeg de wijn en landbouwproducten op in deze zomers en ’s winters koele ruimte. Als het erg warm was ging men er ook nog in wonen.
Bodegas
Welkome bar in Reliegos
In Reliegos is een oude kerktoren, volkomen vervallen, helemaal opgetrokken in Adobe, die als het ware langzaam weer tot leem vergaat. De Camino loopt strategisch langs een bar waar de hele Pelgrim meute neerstrijkt. Flauw naar beneden lopend door de velden zien we Mansilla de las Mulas voor ons liggen.
Mansilla de las Mulas - León
Puerta de San Augustin
Kerktoren met ooievaars
Over de viaduct gaat het naar het centrum, waarbij we ons nog even tegoed doen aan de overhangende dikke kersen, bestraffend toegekeken door een oude Spanjaard.
Al gauw stappen we door een opening tussen metersdikke muren, dat de Puerta de San Augustin blijkt te zijn. De muren (Las Murillas) zijn in 1100 gebouwd met stenen uit de rivier de Esla en nog grotendeels intact.
Het stadje heeft een levendig centrum en geeft toch alweer een ander gevoel als de Meseta stadjes. Hier lag vroeger de grens met het Koninkrijk Asturië – León, wat een andere sfeer geeft.
Las Murillas de oude stadsmuur
Loes heeft wat met monumenten
Het gaat de Río Esla over, die ik nog ken van de Via de la Plata bij Riego del Camino. Daarna over een breed pad langs de N120. De weg tot Puente de Villarente loopt hier steeds parallel aan en soms direct langs deze weg.
De landerijen worden in een intensieve akkerbouw gebruikt met de bekende irrigatiekanalen. Na 6 km staan we voor de Río Ego met een griezelige lange en soms zeer smalle brug, waar ook vrachtauto’s over denderen.
Ik waarschuw Loes nogal nadrukkelijk voor de gevaren wat omgekeerd evenredig werkt en we schrikken ons rot van de rakelings langs ons scherende auto’s.
Aan de andere kant staan we bij te komen en Loes duikt een café in. Maar even verderop zie ik in een zijstraat de nieuwe herberg waar reclame voor werd gemaakt en waar we heengaan. Het is de Prive refugio San Pelayo die werkelijk prima is. De hele meute Pelgrims is er ook te vinden, zoals Mauro, Michael, Peter, Gabor en vele anderen.
Heerlijke smal buitenterras
Wasjes drogen prima!
Het was hier heerlijk zitten, terwijl onze wasjes voor de laatste maal droogden. Aansluitend at iedereen in de refugio, waar de Hospitalero met zijn helpers een werkelijk prima maal voorschotelde. Dit adres is echt een aanrader, vooral ook omdat de andere refugio “El Delfin Verde” een slechte naam heeft.
Waardig laatste Menu
Roerend Afscheid
Het is voor ons alweer de laatste avond dit jaar omdat we morgen León bereiken, waar het einde van dit traject ligt. We nemen van iedereen afscheid en van enigen krijgen we later nog mailtjes (Mauro, Gabor). Hierna wacht het nette stapelbed na 469 km!
