Het voordeel van een hotel is het goede ontbijt, zodat we gesterkt konden beginnen. De nacht was enigszins onrustig omdat een storm was opgestoken die over de bergrug en om het huis loeide. Toen we naar buiten keken was het bewolkt en knap koud. Niet lang daarna begon het te regenen. We hesen ons in de regenkleding waarna de weg rechtsaf parallel aan de Carretera naar beneden liep.
Alto de Poio – Calvor
(Over alternatief 1)
Het uitzicht bleef schitterend, vooral ook omdat de bergen half verscholen waren onder voortjagende wolkenpartijen, die niet veel goeds beloofden.
De regenkleding was nu wel nodig
De weg daalde nu in een ruk met ongeveer 600 m hoogteverschil naar beneden. De paden werden met het aantrekken van de regen blubber riviertjes; verschrikkelijk!
Voortjagende wolkenpartijen
Klein wereldje
We kwamen door Fonfría maar letten er bijna niet op. Uiteindelijk begon het werkelijk te gieten. Ik trok mijn gamachen aan. Dit zijn plastic pijpen die met riempjes aan de broekriem worden bevestigd en voorkomen dat het lekwater van de parka over je benen en in je schoenen loopt. Loes loopt gewoon met haar Tefa sandalen verder en het sopt ongelofelijk. Het werd zo koud dat met moeite de wandelstok kon worden vastgehouden.
Om de blubber te vermijden gingen we maar op de praktisch niet bereden Carretera lopen. Er kwam nog een Spaanse Pelgrim naar boven lopen, die de richting goed kwijt was. Maar ondanks onze aanwijzingen ging hij toch door.
Heide fleurt op
De regen wordt minder
Het is naar Triacastela nog goed 13 km maar we stappen als vanzelf behoorlijk door. Als we lager komen begint de regen te verminderen en zelfs zien we blauwe stukken in de verte. Ook wordt de temperatuur wat aangenamer en we verheugen ons nu al op de koffie.
Het laatste gedeelte gaat weer over holle weggetjes met prachtige begroeiing en veel koeienvlaaien op de weg. Typisch Galicië!
In Ramil lopen we tegen een reuze kastanjeboom aan. Een boom met een geschiedenis, maar de camera is zo koud dat de batterijen het opgeven en de foto niet vastgelegd wordt. Het oude baasje die erbij woonde vertelde, dat, tot zijn verwondering, de Pelgrims zomers zelfs bij hem onder het afdakje van het schuurtje sliepen. Even verderop lopen we tegen een restaurant aan met ertegenover de refugio van Triacastela (driekastelen).
Holle weggetjes
Dik verdiende Tortilla’s
Het zonnetje is nu definitief doorgebroken, waadoor het terras vol met dampende pelgrims zit. We schuiven aan en laten de dikverdiende tortilla’s goed smaken.
Triacastela - Portomarin
De refugio ertegen over kende ik nog van 10 jaar geleden. Deze gaat pas om 16:00 uur open, omdat ze door de Junta de Galicië beheerd wordt. Toen we er om 15:00 uur aankwamen vanaf Valcarse, was het aanschuiven op volgorde van rugzak. Een paar rugzakken voor ons waren de bedden vol en was het devies: con el suelo! Dat betekende op de vloer, maar dat zeker niet. Buiten stond een baasje waar we (met Eddie en Francien, het Belgische echtpaar) vroegen of we ergens anders konden slapen. Hij keek eens en nam ons mee naar het belendende voormalige boerenhuis, waar aan handarbeid werd gedaan (Artizan). In het voorhuis mochten wij slapen op keurige bedden met douche en alles. We kregen de sleutels die de volgende ochtend achtergelaten moesten worden en geen vreemden binnenlaten!
We hebben in het dorp 2 flessen van de duurste Riojawijn gekocht (toen fl. 2,50!) met een briefje, dat als hij in Nederland zou komen bij ons welkom was! Intussen zijn er wel 4 grote refugio’s hier.
Na een uurtje van opdrogen besluiten we toch maar verder te gaan.
De keuze is tussen twee routes naar Saria; via Montan of via het Klooster van Samos. Samos is wat verder maar het klooster is beroemd. Wat de doorslag gaf, was de grotere hoogte over de Pass van Riocabo, waarvan Loes vond dat ze wel genoeg geklommen had en dus het dal door naar Samos wilde. Vroeger moest je hier ook nog een kalksteen meenemen voor de bouw van de kathedraal in Santiago, dat blijft ons gelukkig nu bespaard.
Het is heerlijk warm en zonnig weer geworden. De tegenstelling met vanmorgen is bijna onwaarschijnlijk.
Een frisse Fuente
Verlaten dorp San Cristovo do Real
We trekken door het rustige dal. Behalve een enkele fietspelgrim zien we bijna niemand. De meeste gaan toch over de hoge weg.
Dit is een aangename route die al gauw van de Carretera afgaat door allerlei landweggetjes. We zijn duidelijk het hooggebergte uit, alles is sappig groen en ongekend anders. Steeds komen we door kleine gehuchtjes met koeien op de weg en leuke nesten jonge honden. We rusten nu toch wel een beetje erg vaak en ik probeer er iets meer vaart in te krijgen. De weg gaat hierna ook nog hele stukken omhoog.
Eigenlijk vraag ik me af waar we ongeveer zitten, want ik had allang Samos verwacht na de zoveelste bocht.
Echt Galicië!
Vervaarlijk onschuldige koeien
Als we boven aan de helling zitten uit te rusten komt er een pater langs, die op een paadje wijst waar we heen moeten. Loes ziet hier een aanwijzing van de voorzienigheid in, maar ik wil, nu het 18:30 uur is, alleen maar een bed en loop behoorlijk door.
Klooster Samos
Refugio in klooster complex
Naar beneden lopend zien we onder ons het complex liggen, mooi verscholen in het dal. Het is één van de oudste kloosters uit Spanje, stamt al uit de 6e eeuw en ligt aan de Río Sarria. Vroeger werden hier vooral leproze Pelgrims ondergebracht.
Loes wil nog ijsjes in een winkeltje, waarbij ik wat ongeduldig reageer met de opmerking dit maar uit te stellen tot na het inschrijven, want we zijn nog niet bij een refugio. De slechte ervaring van gisteravond is me nog bijgebleven. Hierna heb ik het echt verbruid en is ze spinnijdig. Als we de refugio inlopen is die bij lange na niet vol en een bed is zo gevonden.
Loes briest van kwaadheid en ik besluit maar iets verderop te gaan liggen en het nabije terras op te zoeken. De wasjes krijg ik nog wel droog in de zon. Met enige moeite sleep ik Loes mee voor het eerder bestelde Menu Peregrino, maar ze is niet aanspreekbaar en halverwege is ze verdwenen. Nu ja, ik lach wat met een Duitse groep die naast ons zit en ga aansluitend naar de refugio.
Deze zit in een gedeelte van het oude klooster met vrijwillige Spaanse Hospitalero’s. Net naast de deur zit voor dit mooie complex een lelijk tankstation op een onmogelijke plaats.
Het klooster Samos gaat terug tot de 6e eeuw
Helaas wordt de voorzijde met kerk net gerestaureerd en staat volop in de steigers. Loes is niet aanspreekbaar voordat ik het bed induik. Nu ja, er zitten toch 675 km op!
