Om 6:00 uur gaat het licht aan en klinkt gewijde muziek. Het gerommel om ons heen is al een tijdje aan de gang, er zijn altijd mensen die eerder willen vertrekken. In de echte drukke maanden kan dit nogal eens ontaarden in een run op de bedden!
De Italiaanse in het stapelbed erboven trapt Loes op haar gezicht wat aanleiding geeft tot luide kreten. Ze verontschuldigt zich uitgebreid.
Het duurt nog wel even voordat we op pad zijn. Loes is niet van dat hele vlotte ’s morgens, terwijl ik juist het idee heb dat de uren die je ’s ochtends verliest, nooit meer in kunt halen.
Dit verschil in ritme zal nog een bron van conflicten worden.
We nemen afscheid van de hospitalero’s en –a’s, waarna we op pad gaan.
Zubiri – Puente la Reina
Roncesvalles - Larasoaña
In Roncesvalles is niets te krijgen zo vroeg, maar vanaf 7:00 uur kan ontbeten worden in Burguette, het volgende dorp 3 km verderop.
Het is heerlijk weer en inmiddels over achten als we langs het middeleeuwse kruis lopen parallel aan de Carretera over een bospad.
Al gauw zijn we in Burguette, een mooi echt Baskisch dorp, waar we in het zonnetje al snel achter een Café con Leche zitten met een broodje. Herbert, een Nederlandse Televisieregisseur, komen we hier ook voor het eerst tegen. Hij doet het rustig aan en is duidelijk aan het bijkomen na een hectisch jaar. Nu gaat het over mooie landweggetjes naar Espinal, waar de fietsers naartoe doorverwezen worden.
Loofbossen
Stokoude bomen
De weg wordt aangegeven door de gele pijlen “☼ Las Flechas Amararillos”, die tot Burgos samen lopen met de wit/rode strepen van de GR 65. In de dorpen die na elke paar kilometers opduiken is al het noodzakelijke te krijgen.
Het is nog aardig klimmen in de uitlopers van de Pyreneeën en al gauw gaat het over de Pas van Metzkiritz, toch nog op 950 m hoogte.
Met beton bedekte paden
Monumentje overleden Pelgrim
Net voor Viscarret gaat het omhoog over een lelijk gebetonneerd pad. Dit was jaren geleden een prachtig pad over rotsrichels in de lengterichting. Nu hebben ze het met EU subsidie geschikt gemaakt voor fietsers, jammer!
Maar de omgeving maakt alles goed met zijn schitterende vergezichten terwijl de bermen bezaaid zijn met de prachtigste veldbloemen. Hieronder vele die bij ons niet voorkomen zoals rose steenanjers, felblauwe akelei, paarse orchissen en gele margrieten.
We komen langs een monumentje voor een in het harnas gestorven Pelgrim, langs de route zullen er nog verschillende volgen!
Het voordeel is wel dat een Pelgrim die tijdens de tocht blijft een volledige aflaat verdiend heeft! We ontmoeten hier twee chinezen die bijna geen andere taal kunnen en ook pelgrimeren.
Langs het dorpje Linzóain gaat het voor de laatste maal omhoog naar de Passo Erre, waar de Carretera weer eens wordt overgestoken. Op de parkeerplaats rusten meestal fietspelgrims van de lange klim. Voor ons een mooi steenachtig pad, waarna een lange daling volgt naar Zubiri. Het is wat betrokken en geheel ongeschonden zullen we het vandaag niet halen.
Onder aan de lange helling kom je na 23 km bij de brug over de Río Arga uit, waarna meteen de dorpskern begint.
Net voor Zubiri
Bij de brug wordt Nudelsoep gekookt
Ondanks adviezen slepen we een gasbrander met voorraden mee en Loes heeft zin in soep. We gaan net over de brug op een bank zitten en koken water.
Kawachi loopt hier ook maar gaat verder. Veel mensen blijven in Zubiri waar twee goede refugio’s zijn en de grootste in de school net gerenoveerd is. In het dorp is bovendien van alles te krijgen.
Het begint nu wel te regenen, waardoor eerst maar eens het lichtere regenjasje aangetrokken wordt.
De soep is toch wel lekker. Loes heeft vanaf haar geboorte last van zeer gevoelige ingewanden zodat ze nogal wat eigen voorraden, zoals gedroogde visjes, bij zich heeft.
Vooral met het overal verkrijgbare brood was dit goed te verteren.
Daarnaast sleept ze zowaar chemische warmtezakjes uit een legerdump mee. Als tropische kan ze moeilijk slapen zonder iets warms tegen haar gevoelige darmen en de warmtezakjes reageren door twee zakjes bij elkaar te mengen waarna ze inderdaad voor uren kruikwarm worden. Nadeel: de zakjes zijn behoorlijk zwaar!
We zijn nu een stuk lager op 540 m en gaan door mooie weggetjes langs het riviertje de Arga.
Al gauw kom je uit bij een grote en behoorlijk lelijke magnesiumfabriek, waarbij kilometers over het opslagterrein gelopen moet worden.
Langs kleine gehuchtjes loop je verder waarbij de vraag is waar Larasoaña toch blijft. Eindelijk na 6 km extra duikt beneden voor ons, over de brug, het plaatsje op. We hebben wel wat haast gekregen want het begint onheilspellend te donderen en even later lijkt het of de sluizen los gezet zijn want de regen valt als een felle douche naar beneden.
We rennen ieder naar een schuilplaats en wachten tot het droger wordt. De refugio zit midden in het dorp, waarna we ons gauw installeren. Loes heeft twee grote stokken die haar steun geven. De Hospitalero wil niet dat ze deze meeneemt naar haar kamer, maar ze is hardnekkig en haar kameraden gaan toch mee.
In de slaapkamer komen later nog een stel Spaanse fietspelgrims liggen.
Goed Restaurant
Krachtmens Loes!
Ondanks het slechte weer is goed te merken dat we lager zitten want het is helemaal niet koud. In het dorp is een goed restaurant waar elke Pelgrim heengaat en we wachten tot plaats aan een vrije tafel is.
Het Menu Peregrino is voortreffelijk. Wij beiden eten geen (ik) of bijna (Loes) geen rood vlees. Dit was eigenlijk nooit een probleem, omdat altijd wel kip, vis of eigerechten beschikbaar waren.
In dit geval hadden ze een heerlijke gevulde bonensoep, met van die grote witte bonen erin. Als je Potes (Potage?) of Fabada ziet staan op de keuzekaart meteen nemen; lekker! Ook Merluza of Bacalao als visgerechten doen het prima.
Eigenlijk eet je in de restaurants meestal prima, waarbij het Menu Peregrino voldoende calorieën biedt voor een dagelijks zwaar zwoegende pelgrim.We zaten hier met een stel Spanjaarden waarbij de wijn bij de vertalingen goed hielp.
Het mopje over de stierenvechter deed het goed:
Bij een Coreadorrestaurant zitten Hollanders. Spanjaarden eten hier behoorlijke porties vlees. Dat willen ze ook wel. Helaas vandaag uitverkocht, maar morgen weer nieuwe. De volgende dag krijgen de Hollanders zeer kleine porties. Hoe kan dit?, protesteren ze. Tja, vandaag heeft de stier gewonnen! (misschien ten overvloede; het waren de “cochones’!)
Na met Mister Bean vergeleken te zijn gingen we onder zeil, wat na gisteren met 120 bedden, nu met 4, een stuk rustiger was.
Op de teller stond 55,5 km!
