’s Ochtends wordt in deze refugio die beheerd wordt door de Amigos del Camino de Santiago uit Estella een ontbijtje verzorgd.
Dit smaakt zo goed dat we nog lang niet weg zijn en ze al om ons heen aan het schoonmaken zijn, maar Loes komt altijd wat laat op gang.
De donativopot wordt goed voorzien en we stappen de mooie Rúa op richting Plaza de San Martín met zijn monumenten.
De Rúa Curtidores
San Pedro de la Rúa uit 12e eeuw
Ertegenover het oude Paleis van de koningen van Navarra uit 1200.
Estella – Los Arcos
We lopen Estella uit richting Ayegui waar een splitsing mogelijk is. We willen dit keer per se langs het klooster Irache met zijn Bodega en houden links.
Klooster Irache
Bronwater en rode wijn!
De Bodegas Irache hebben een water en wijn bron gemaakt voor de passerende pelgrims met een toepasselijke spreuk aan de muur.
Toepasselijke spreuk
Zwitserse Pelgrims met ezel en paard
De pelgrims proeven hier allemaal hoewel het niet aan te bevelen is met veel wijn op te gaan lopen. Er moet geen misbruik van gemaakt worden, maar zekerheidshalve staat er toch een camera op.
Het Navarrese landschap voor ons is schitterend, waarbij we de klim naar Villamayor de Montjardin op goed 700 m hoogte beginnen.
Achter ons komt een Zwitserse karavaan van man, vrouw, paard, ezel en hond. We zullen ze nog vaak treffen.
Villamayor de Montjardin
Fuente de los Moros
Voordat we Villamayor ingaan, stuiten we op een oeroude bron die mooi gerestaureerd is; de Fuente de Moros. Het water ziet er niet naar uit om te drinken. Het centrum van het plaatsje is 350 m verder behoorlijk steil omhoog. Er staat een mooie kerk waarna ik aan een oude heer vraag of hier een goede bar is. Kom maar mee zei hij en ging ons voor.
Opeens hoor ik Nederlands aan de rechterzijde en daar is een refugio met mensen op een terrasje buiten. Nee, zei de Spanjaard nog en ging weg.
Toren Villamayor
De Nederlandse refugio
De Zwitsers zaten er ook al en we werden hartelijk ontvangen.
Het bleken vrijwilligers die voor een kerkgenootschap deze refugio dreven. Al gauw bleek dat ze het ware geloof hadden en dit zo snel mogelijk over wilden dragen.
De wereld bestond 6000 jaar volgens de Intelligent Design (of Creatisme), d.w.z. dat God de wereld met alles erop en aan, dus ook de skeletten van de Dino’s geschapen heeft in deze tijd.
En dat in 150 jaar na de publicatie door Darwins “On the Origin of Species”, waar de conclusie getrokken wordt dat alles het resultaat is van een natuurlijke selectie, die al ca. 5 miljard jaar duurt!
Ik had Loes nog gewezen op de zeebodemformaties op de Alto del Perdon en daar ga je dan.
Toen de Hospitalera ook nog vertelde dat Homofilie een ziekte is en goed te bestrijden, gezien haar contacten met een professor, was de maat wel vol. Ze ging nu toch wel erg kort door de bocht en ik zei tegen Loes weg te willen, want ze hadden ook nog de rotste koffie van de gehele Camino. Eerst nog even sassen en het interieur bekijken wat er wel netjes uitzag met stapelbedden.
Hoe is het mogelijk dat een zwarte kousenkerk aan de Camino gaat zitten? Wat een wonder dat het Spaanse mannetje nee zei toen we er heen gingen!
De beide Zwitsers met honden
Weer kersen!
De berg af naar beneden langs blonde velden door een golvend en vriendelijk landschap met heerlijke temperaturen.
De Zwitsers komen voorbij. Hij blijkt al 1,5 jaar op pad te zijn en overwintert aan de Tarn in Frankrijk in een verlaten boerderij.
Zijn vriendin is dit voorjaar nagekomen en nu gaan ze door naar Santiago. Hij was kinderverzorger en heeft met recht afstand genomen. Hoe hij naderhand weer in het leven zou stappen wist ie ook nog niet. Ze hadden een jonge hond bij zich die was komen aanlopen, die ze daarom maar Navarra hadden genoemd. Ze wilden hem wel kwijt want hij moest geregeld gedragen worden maar niemand wilde hem hebben.
Ze hadden het voordeel dat ze verder niets hoefden te dragen.
Onderweg stonden tot onze verbazing weer regelmatig morellen, die we ons goed lieten smaken.
Eindeloze weg
Rust met Nederlandse ontmoeting
Het pad liep door een bijna eindeloos dal. Onderweg was één bron, dus voor voldoende water zorgen, is hier wel noodzakelijk.
Tijdens de rust kwamen we nog een groep met een Nederlandse vrouw tegen. Ze behoorde bij een soort reisgezelschap, die via een arrangement de Camino deden. D.w.z. dat alles geregeld was, zoals overnachtingen, vervoer bagage en eten. Dit zijn de luxe pelgrims die steeds meer voorkomen en mensen die anders niet zouden kunnen toch een kans geven.
De refugio in Los Arcos
Loes helpt Pelgrima
Eindelijk komt na de laatste bocht Los Arcos te voorschijn en in de verlaten kiosk is een blikje cola te trekken, waarbij we met een Deens echtpaar die we gisterenavond al gezien hadden ervaringen uitwisselen.
De refugio Casa de Cultura ligt net over de Río Odrón en wordt beheerd door het Vlaams Belgisch Genootschap, waarbij we hartelijk ontvangen worden door twee broers Hospitalero’s.
Het Vlaamse Genootschap doet dit voor de plaatselijke gemeente, maar krijgt hierbij weinig speelruimte en is zeker niet te benijden.
We zochten een bed in het bijgebouw waar nog bedden genoeg vrij stonden. 8 Jaar geleden had ik het traject Puente la Reina tot hier in een dag gelopen en was ’s avonds de herberg vol. Zodat we uitweken naar een particuliere Hostal die er iets verder achter stond.
Loes was al vlug medepelgrims met pijn aan de voeten aan het verzorgen, waarna we de stad ingingen.
De Kerk Santa María
Stadpoort Los Arcos
De kerk met omgeving is zeer de moeite waard en kan bezichtigd worden. Het heeft een mooie Claustro en het Christusbeeld in een glazen schrijn is griezelig echt. Met de Madonna worden deze tijdens de jaarlijkse processies rondgedragen op draagstoelen.
Claustro
Griezelig echte Christus
Na de pelgrimsmis met zegen gaan we eten. In het restaurant komen we weer oude bekenden tegen. De vrouw met gezelschap van deze middag overnacht hier, terwijl 2 Japanse vrouwen die we ook al onderweg tegenkwamen hier zijn. En zowaar Kawachi. Het Menu Peregrino is meer dan uitstekend.
Menu is weer uitstekend
Met Daniel de Franse Pelgrim
Nu zou je denken dat Japanners in het buitenland graag met elkaar zouden praten, maar de vrouwen zien Kawachi niet zitten. Sterker, ze negeren hem straal, zoals alleen vrouwen dat kunnen!
Daniël, een Franse pelgrim die naast ons ligt, komt ook binnen waarna we een gezellige avond hebben. Daniël is een gepensioneerde stadsplanner die zowaar redelijk Engels spreekt wat het alleen maar gemakkelijker maakt. Om 10 voor 10 wil Loes nog een fles rosé extra, waarna ik wat onrustig wordt. Loes, we moeten om 22:00 uur binnen zijn anders gaat de zaak op slot!
Welnee, dat lukt wel en daar komt de fles wijn.
Daniël vertelt wat een “Choux Lapin” is: een snoeper of vreemdganger. Nu kan ik ook de naam Koolhaas wat beter plaatsen!
Een bekende architect zal het niet willen weten!
Om 22:20 uur moeten we echt weg en ik troon ze mee. Kawachi zit nog ongestoord aan tafel en ik maan hem. Hij lacht en laat de sleutel van de kamer zien in dit Hostal. Ondanks dat hij bij de refugio scharrelde, was voor meer luxe gekozen; de slimmerd.
Als we bij de poort komen zit deze op slot. Loes klimt omhoog en wordt half over de poort gegooid, waarna we tot de conclusie komen, dat deze toch los is!
Het hoofdgebouw is dicht maar het bijgebouw waar wij zitten is open dus niets aan de hand. Nu ja, het is de Casa de Cultura en de plaatselijke drumband is aan het oefenen, horen en zien verging!! Gelukkig stoppen ze om 23:00 uur. Ondanks de suggestie van Daniël wat rustiger een paar bedden verderop te gaan liggen kruipen we in de stapelbedden en slapen de slaap der onschuldige na 131,5 km!
