Veel mensen zijn er in de refugio in Burgos, waarvan we velen niet meer terugzien. Lopen ze allemaal de Meseta? Waarschijnlijk niet.
Het gaat Burgos uit door het park langs de historische Pelgrimsherberg, waar nu de juridische faculteit van de Universiteit inzit.
Historische herberg nu Universiteit
Bron in Tardajos
Langs tot ruïnes geworden industriegebouwen lopen we naar de rand van Burgos, waar de bouwwoede ongenadig toeslaat in nieuwe wijken en stratenplannen. Een eind verder liggen de nieuwe autosnelwegen, waar met een viaduct overheengegaan wordt. In de verte verdwijnen ze door tunnels. De Spanjaarden hebben met EU geld in no time een ringvormig netwerk van autosnelwegen door geheel Spanje aangelegd, wat een verschil met 9 jaar geleden!
Burgos – Hornillos del Camino Bar in Tardajos
In Tardajos stoppen we een momentje bij de bron en nemen fris water in. Het lijkt een warme dag te worden en de Meseta ligt voor ons
Kruisje voor Loes in Rabé de las Calzadas
Als we bij het kruispunt een bar ontwaren met veel pelgrims, schuiven we gauw aan om ook een soepkom Café con Leche met broodje te nemen.
Een paar kilometer verder is het dorpje Rabé de las Calzadas, waar we worden aangesproken door een dame die kleine medaillons uitdeelt, wat door Loes dankbaar geaccepteerd wordt.
Buiten dorp gaat het echte werk beginnen; de Meseta!
Dit woord is afgeleid van Mesa = tafel en betekent dus tafelgebergte.
Dit is de Spaanse hoogvlakte steeds tussen de 700 en 900 m hoogte, die doorloopt tot na León. De vlakte is praktisch boomloos, waardoor wind, zon en regen vrij spel hebben en tot barre omstandigheden kan leiden. Veel Pelgrims slaan het stuk Burgos - León over, om deze barre omstandigheden te ontlopen, waarmee ze zichzelf beslist te kort doen, want de Meseta is ook buitengewoon indrukwekkend. Het past bovendien in de Camino Francès als 2e fase.
Meseta
In de 1e fase, vanaf de Pyreneeën door het zachte Navarra en Rioja tot hier, was het wennen aan de CF; het zich onthechten, afstand nemen van alledag, werkelijk Pelgrim worden.
De 2e fase is het komen tot inzicht in jezelf, al lopend over de vlakten, met eindeloze uitzichten in een tijdloos landschap, waar spiritualiteit als vanzelfsprekend ervaren wordt en beperkingen geaccepteerd. Spiritualiteit is een wijd begrip en ik vertaal dit vooral als een dankbaar gevoel van één zijn en deel uitmaken van deze prachtige natuur.
De 3e fase gaat in na León waar de bergen beginnen en in Galicië waar minder barre omstandigheden te verwachten zijn. Bovendien komt het einde naderbij, waardoor je het nieuwe menszijn ontwaart met als hoogtepunt de symboliek van de aankomst in Santiago.
In deze gedachte past het Pelgrimeren als een metafoor van ons leven!
Natuurlijk ervaart een ieder dit op zijn/haar eigen manier, meer of minder religieus, maar ik verzet me sterk tegen de, bij sommigen, heersende gedachte alleen te weten wat spiritualiteit betekent!
Daarom kan een Pelgrim beslist een Agnost zijn!
Pelgrim waarheen?
We klimmen na een kerkje steeds langzaam omhoog. Achter ons loopt een Frans echtpaar die de rugzakken op een soort éénwielig karretje als een kruiwagen achter zich aantrekt. Dit zie je bij hen vaker en moet de oplossing zijn voor mensen met zwakke ruggen.
Begin na Rabé
Franse Pelgrims met karretjes
Inmiddels kijken we weids van ons af over het zonovergoten landschap. Eenzaam is het wel, behalve een Pelgrim hier en daar heeft niemand hier iets te zoeken. Door het koude en natte voorjaar zijn de velden vol met de kleurrijkste bloemen, wat het onvergetelijk maakt. In juli kan het door de aanhoudende droogte volkomen dor zijn, zoals 9 jaar geleden, wat een verschil!
Hornillos del Camino in het dal
Arroyo Arbonego
Op het hoogste punt, de Cuesta de Matamulos (Muildierdoder), zie je in het dal in de verte Hornillos del Camino liggen waar we naar toe gaan.
Hornillos del Camino - Castrojeriz
Bij alle hitte is de beek nog gevuld met stromend water en vol met waterranonkels. In het dorp is het tijd om lekker uit te rusten bij een Caña op een prettig terras. Het dorp heeft ook een refugio , maar we willen verder.
Hornillos del Camino
Uitpuffen!
Aan de andere kant van het dal gaat het langzaam maar bestendig weer omhoog in deze eindeloze wereld. Het land ligt in de zinderende hitte en we ploeteren voort.
Castrojeriz - Fromista
Onderweg komen we de afslag tegen van San Bol, een dalletje met een bron en een refugio zonder iets dan ook voor liefhebbers. Later horen we dat het er Spartaans was, zonder elementaire voorzieningen, maar wel apart.
Loes krijgt bericht met een goede uitslag van een gezondheidsonderzoek via de telefoon die het hier in de eenzaamheid goed doet. Spanje bestrijkt met zijn Telefonica het hele land zonder gaten.
De afstand Hornillos – Hontanas is 11 km maar valt in de eindeloosheid behoorlijk tegen omdat er bijna geen referentiepunten zijn. Een zendmast in de verte komt maar niet dichterbij en we hebben het eigenlijk wel een beetje gehad voor vandaag.
Dan staan eigenlijk vrij onverwachts een paar borden voor ons die aankondigen dat Hontanas 500 m verder ligt; hè?
Als we iets verder lopen komt ineens een dal met kerktoren tevoorschijn waar het dorp keurig tegen de elementen verscholen ligt.
Hontanas nog 500 m?
Als bij toverslag in een dal
Het blijkt een mooi plaatsje te zijn dat nu wel geheel leeft van de opbrengsten van de Camino. 9 Jaar geleden zat hier een buitengewoon vies kereltje dat het enige cafeetje runde. Het was er een dermate rotzooi dat alle eetlust ons verging en we de laatste kilometers naar Castrojeriz zijn doorgegaan.
Nu is er een mooie privérefugio El Puntido, een gemeenteherberg en een hotelletje aanwezig. Wat een verschil! Het vieze mannetje is er vorig jaar mee gestopt hoorde ik.
Refugio El Puntido
Er tegenover een hotelletje
Na eerst maar eens een biertje genomen te hebben en de andere bekende pelgrims te hebben gesproken, zoals Uli, Michael en Peter besluiten we toch maar eens een wat luxere overnachting te nemen in het hotelletje ertegenover. Het heeft prettige prijsjes, een goed Menu Peregrino en een terrasje precies in de avondzon.
Goed Menu Peregrino
Heerlijk terras
Bij het Menu schuiven we aan bij een Ier en Australiër. Dit geeft weer een heel andere conversatie als met normale Europeanen zal ik maar zeggen.
Het terras is helemaal geweldig. Omdat we geen opgelegde bedtijd hebben zoals in een refugio, zitten we nog laat met een paar Spanjaarden buiten gezellig door te halen tot we toch maar het bed zonder slaapzak opzoeken dit keer en dat is ook wel lekker na
328 km!