4 Mei, Cerro Muriano - Villaharta, 21 km
Niet al te vroeg op maar Gert-Jan is al aan het rondscharrelen. Als promotor van de Mozárabe heeft hij een formuliertje met overnachtingsadressen tot Mérida. Met verschillende Albuerges zijn afspraken gemaakt om tegen gereduceerde prijs (15 Euro) te overnachten. Dit blijkt op de route een handig papiertje. Op de beduimelde scan is het vele gebruik er dan ook vanaf te zien!
Na Gert-Jan bedankt en de Donativo bedacht te hebben op pad naar het dorp. Een klein kroegje is open vol werkers die, voordat ze op pad gaan, koffie met wat sterkers nemen. Een gezellige boel waarbij wordt aangeschoven voor het bakje met een broodje.
Cerro Muriano – Villaharte 21 km
Profiel
De
route volgt een lange straat het dorp uit. Sinaasappelbomen staan in
volle glorie, waarbij een enkele vrucht geprobeerd wordt. Valt tegen,
vooral droog. Staan er voornamelijk voor de sier.
Sinaasappels voor de sier
De langgerekte weg volgt een soort fietspad langs de Carretera. Na enige tijd een geweldig kazernecomplex met allerlei rupsvoertuigen en tanks van de Guardia Civil. Het blijft een machtig instituut in Spanje.
Langs de weg en de Guardia Civil
Het voormalige stationnetje van Obejo dient nu als woonruimte waarachter de weg afbuigt het land in waarbij het echt mooi wordt. Het is vrij vlak en nog nat van de voorjaarsbuien. Een plas water zit vol “dikkopjes”.
Waterplas met kikkervisjes
De omgeving is prachtig groen en vol bloeiende struiken die heerlijk geuren. Hoewel de route gedeeltelijk parallel langs de verderop lopende Carretera gaat is dit nauwelijks te merken.
Pracht wandelroute
De bermen zijn bezaaid met Mediterrane voorjaarbloemetjes wat de stemming nog verhoogt. Hoewel het zomers dor moet zijn is deze periode heerlijk trekken over de oude veetrekwegen.
☼ Gevlekt zonneroosje of Tuberia guttata, behoort tot de familie der Cistaceae
Weer zo’n prachtig exemplaar van de in Spanje uitgebreide zonneroosjesfamilie.
Nu een éénjarige plant dat bloeit van april tot augustus, citroengeel bruin wordend richting het hart. In deze Mediterrane streken veel voorkomend op meer zure grond en rotsen. De bloemblaadjes vallen af in de middag. Houden van veel zon.
Opeens
een vreemde slapende gast op de route; een grote hond. Altijd even
uitkijken in het land waar nogal wat kettinghonden gehouden worden.
Gelukkig is het een goedzak die niet eens opkijkt als er langs
gelopen wordt.
Slapende goedzak
Het pad golft door en komt uit in een eikenbos met erachter weiden van een veehouderij (Dehesa de Campo Alto).
Door een eikenbos
De oude spoorbaan wordt weer eens overgestoken en door een klein dicht begroeid dalletje gevolgd.
☼ Kleine of kleverige ogentroost of Parentucellia viscosa, behoort tot de familie der Orobanchaceae (bremraapfamilie). Half parasiet met plakkerige stengels, bladeren en bloemen die vooral bovenop in kransen bloeien 6 tot 40 cm hoog. Bloeien van april tot augustus op vochtige plaatsen.
Natuurlijk
zijn er plannen om er een Vía Verde van te maken zoals eerder
gezien bij Lucena en een groot succes is. Maar Spanje is in diepe
crisis en de centen zijn er gewoon niet.
Langs de oude spoorlijn
Een dammetje houdt water tegen terwijl op sommige stukken hoge pollen moeten worden gezocht om met droge voeten verder te kunnen.
Droge voeten houden
El
Vacar is een dorpje van niets maar wel met een Resto waar muzikanten
uitbundig aan het bier zitten. Buiten in het zonnetje is het best uit
te houden en van het gewoel genieten. Het is zondag en ze hebben de
mis begeleid met muziek.
☼ Speldenkussen of Genista hisuta, behoort tot de familie der Fabaceae (brem)
Een mooie en opvallende ondersoort van de Gaspeldoorn voorkomend in het Zuid Westen van het Iberisch schiereiland en Noord Afrika. Groeien onder eiken op leistenen ondergronden. Een soort tot de peulvruchtenfamilie behorend die met rijke gele bloemen op lange stelen bloeit in het voorjaar. De soort groeit meer gestructureerd rechtop dan de gewone Ulex soorten. De lange zachtere stekels staan regelmatiger op de steel, waardoor ze wel als bezem worden gebruikt. Kiemkrachtige zaden die 10 tallen jaren goed blijven.
Het
dorpje uit is op de strategische heuvel een glimp op te vangen van
het Castillo dat de doorgaande route naar Badajoz moest beschermen in
de Moorse tijd. Nu dient het als opvang voor schapen. Het pad loopt
weer langs de asfaltweg over grillige heuveltjes door de struiken van
de zonneroosjes.
Door de zonneroosjes met glimp van Castillo
Omhoog gaat het door de Mediterrane begroeiing naar een soort pasje in de Sierras de Obejo. De snelwegen lopen rechts maar zijn niet tot last. Op de slordige Spaanse wijze is de nieuwe autosnelweg over en langs de oude route aangelegd. Niet langer gebruikte stukken zijn afgesloten en laten ze gewoon liggen.
De Sierras de Obejo
Na de pas kronkelt de route omlaag door een groot bos en met struiken begroeid gebied. Het gaat gelijk op met de lange afstand wandelpaden de GR40 en 48. Bovendien over de Cañada Real Soriana, de oude veetrekweg, die zoveel Caminos volgen.
Langs
oude veetrekpaden
De watervoorziening is goed geregeld omdat overal bronnen voorkomen. Deze zijn bekend om hun geneeskrachtige werking en licht zuur. De toegang is afgesloten maar wel te bezoeken, nadat de sleutel is gehaald bij een verderop liggende boerderij.
Bij de bron van de slechte stappen
Villaharta is nu welkom dichtbij, maar eerst moet de niet zo misse heuvel opgezeuld worden langs de Carretera. Een parkje geeft een mooi uitzicht op dit vriendelijke dorp.
Villaharta
Meteen aan de rand ligt de Bar Mirasierra dat op het lijstje van Gert-Jan staat. Het is 15:15 uur en zowaar het werkt! Voor 15 Euro laat de vriendelijke eigenaar een perfect kamertje zien met opgemaakt bed, bad en veranda voor de wasjes. Bovendien is het café gezellig door de makkelijke contacten met de inwoners. Wat is Spanje met zijn Caminos toch volkomen uniek. Waar krijg je zoiets nog voor elkaar?
Villaharta
600 inwoners
Hoogte 580 m
In de Bar een mooi Restaurant waar later heerlijk gegeten wordt. Na al deze dagen geen andere Pelgrims gezien te hebben stapt er één binnen! Een nogal druisterig type Spanjaard uit Cantabrië, die de Camino van Santa María de Guadalupe loopt. Een Mariaheiligdom in de buurt van Mérida, waarvan de route een gedeelte met die van Santiago oploopt.
’s Avonds het kleine dorpje met zijn steile straatjes doorgeslenterd. Op het kerkje is een ooievaar druk in de weer met zijn jongen. Een grote rust straalt alles uit.
Zwarte ooievaar
Teruglopend klinkt gezang veroorzaakt door een processie waarbij Maria in een draagstoel meegedragen wordt en de rozenkrans luid klinkt.
Mariaprocessie op de zondagavond
Op het balkon in de zwoele avond nagenieten van deze mooie dag. Met Pacco de medepelgrim lachen, hoewel deze vlot vertrokken is. Morgen een extra lange route en hij wil midden in de nacht op pad. Gert-Jan had hier al voor gewaarschuwd, een traject van 40 km door de bergen. Tegenwoordig is mij dit te ver dus morgen wat regelen. Volgens de kroegbaas geen probleem. Deze is duidelijk een liefhebber van zijn geboortegrond. Hij vertelt dat wanneer de hitte echt toeslaat in drie dagen de frisse natuur, met al zijn bloemen, compleet is verdord. Zorg dus om de juiste tijd uit te kiezen om al dit moois niet te missen. De Bar doet zijn naam eer aan met het uitzicht over de bergen, waarna de heldere lakens wachten na 263,5 km!
Vanaf het balkon van Resto Mirasierra
