13 September, Cebreros – San Bartolomé de Pinares 15,4 km

Vanuit de sporthal is het zoeken richting het pad naar de berghelling. Nu volgt een niet misselijk pad! Over 2,2 km wordt een hoogteverschil van 320 m genomen. Achter mij verlicht over Cebreros de opgaande zon het dal van Valsordo.

Cebreros van boven

Het is nu meteen voetje voor voetje naar boven buffelen.

Het pad is smal en een echt bergpaadje vol steenslag met alle bochtjes en onverwachte wendingen. Hier en daar stokoude gestapelde stenen muurtjes die een afgrondje beschermen. De helling is dichtbegroeid met lavendel, taai hooiachtig gras, allerlei struiken en verwilderde vijgenstruiken. De vruchten hiervan worden toch maar niet genomen omdat ze zo verschrikkelijk zoet zijn, dat de vingers hinderlijk kleverig worden en water is bijna niet beschikbaar.

Bergpaadje

Het is taai doordieselen in de opgaande zon, waarbij het uitzicht magnifiek is. Het smalle pad is in de middeleeuwen zelfs bestraat met steenplaten die tot vandaag toe prima te volgen zijn.

Middeleeuwse bestrating

Het kost een klein uurtje om helemaal boven te komen waar de weg uitkomt op de Carretera bij de pashoogte van de Arrebatacapas 1068 m hoog. De naam van deze pas wijst op de felle wind die de capes van de pelgrims afwaaiden.

Puerto de Arrebatacapas

Aan de overzijde wijst de gele pijl het bos in zodat een mooi pad door een dennenwoud gevolgd wordt. Het golft op en af totdat op de Cañada Real Leonesa gestuit wordt en deze rechts vervolgt.

Door een dennenbos

Verschillende wildpoorten worden gepasseerd en vaak met gammele touwtjes weer goed gesloten. Rechts beneden loopt de Carretera parallel richting San Bartolomé. Na enige tijd gaat het bos over in golvende boomloze berghellingen. Bij een enkel schaduwboompje wordt uitgerust en van het uitzicht genoten.

Rustplekje onder boom

Droog is het zelfs in de bergen. Normaal is berglandschap extra vochtig en groen waar hier niets van te merken is. In stenen drinkbakken weten ze toch nog een minuscuul straaltje water op te vangen, die van bak naar bak loopt en daarna voor een zeldzame vochtig groene plaats zorgt. De bron van La Lastrilla zorgt hiervoor.

Cañada Real Leonesa

In noodgevallen moet dit water ook nog wel te drinken zijn. De omgeving is prachtig met uitzicht op de omringende bergen. In alle dorheid door droogte vallen weer de bloemetjes van de herfsttijloos extra op die uit de weerbarstige grond knallen. Je gaat er zelfs omheen lopen om ze niet te beschadigen.

Herfsttijloos in de barre droogte

De route komt door een hek op de Carretera uit waarna hij parallel hieraan door de velden voert. Gezien de toestand van het teentje wordt nu de Carretera gevolgd. Je kunt de voet nu steeds omzichtig vlak neerzetten wat een hoop ellende scheelt. 

Arroyo de la Pizarra

Links ligt het dalletje van de Arroyo de la Pizarra met gelijknamige bron. Het dal zit vol met schapen en paarden, die wel raad weten met het weinige gras. Over de Carretera rijdt maar zelden een auto zodat het rustig lopen is. We lopen nu op een soort hoogteweg met vrij uitzicht de zonnige bergen in.

Zonnige bergen

Op een kruispunt loopt een asfaltweg rechtsaf richting het dorp Cañada deze wordt gevolgd. Links wordt 500 m verder het veld weer ingestoken bezaaid met leisteenstukken, waarna muurtjes gevolgd worden die de route omzomen.

De route volgt de muurtjes

De berghelling wordt gevolgd tot een groot dal dichterbij komt. Als de route langzaam naar beneden loopt verschijnen overal opvallende ronde granieten rotsblokken.

Dal van San Bartelomé

Chaotisch liggen de reusachtige stenen in het landschap geworpen. Er tussendoor staan de muurtjes van wat ooit een boerderijtje is geweest. Schapen zullen er wel tussendoor gescharreld hebben.

Chaotische reuzenstenen

De route serpetient tussen de stenen door naar het dorp beneden met een heerlijk uitzicht op de bergen aan de overkant van het dal en het dorpje dat daar ligt. De omgeving is werkelijk prachtig, volkomen oorspronkelijk en toeristische opsmuk afwezig. Ook hier een schaarse drinkbak aan de Cañada Real voor het doortrekkende vee en de plaatselijk kuddes. Het wordt gevuld door een ongelofelijk pietstraaltje water uit de bergen.

Schaarse drinkbakken

Na de volgende bocht ligt San Bartelomé de Pinares in het dal beneden. Het is een echt bergdorp op 1050 m hoogte.

San Bartelomé de Pinares

Het Cafeetje El Pistón in het centrum kan niet gemist worden zodat na al het klimwerk even uitgepuft kan worden bij de vriendelijke waard. De gewoonte om bij elke consumptie een tapasje te serveren komt goed van pas. Het is 13:30 uur dus vlug naar het gemeentehuis voordat het gesloten is voor de sleutel van de Refugio.

De verantwoordelijke María Jesús wordt wat onwillig uit een vergadering getrokken, waarna ze de weg wijst naar het gebouwtje.

Iglesia San Bartolomé Apóstol

Daarvoor moet om de kerk gelopen worden waar aan een zijde een bijna niet te nemen helling loopt. Op de bovenverdieping van het kleine medisch centrumpje zit de herberg. Een 100 m verder steil naar beneden moet in een ander gebouwtje gedoucht worden. Later arriveert zowaar een Spaanse fietspelgrim die net gestart is in Toledo. Voor het eerst niet alleen slapen. In het dorp kan later heerlijk gegeten worden bij een leuk restaurant, waar ook overnacht kan worden.
Inmiddels is ondanks goed douchen en weken het kleine teentje dusdanig opgezwollen dat lopen echt een probleem wordt. Maar goed, uiteindelijk zitten er toch 614,9 km op!