14 September, San Bartolomé de Pinares – Ávila 28 km

Om 4:30 uur is het pikkedonker en probeer ik de juiste route het dorp uit te vinden. Pikkedonker? Nee de maan schijnt volop en verlicht de omgeving nog behoorlijk. Om de hitte te ontwijken en bovendien het teentje te ontlasten wordt de Carretera richting Ávila gevolgd. Doodstil is het, alles ligt nog in diepe rust.

Het duurt tot ver na het dorp El Herradón voordat de eerste vroege automobilist passeert. De route voert eerst het dal in richting de Arroyo de la Gaznaia, waar de brug over de weg meteen klimt richting Pas, die nog wel een 10 km verder is. Om 8:10 uur is het eerste strijklicht van de zon zover dat een foto gemaakt kan worden. Alleen een boer is bezig op de hellingen zijn veestapel te controleren en bij te voeren.

Langs de Carretera omhoog

Het inwonertal van de dorpen in het dal is sinds de jaren zestig meer dan gehalveerd en neemt nog steeds af, hoewel het maar 25 km van Ávila ligt.

Richting Pas

Richting Pas wordt het snel lichter. Hier ligt het hoogste punt van deze route die een klein uurtje later bereikt wordt; de Puerto de El Boqueron op 1315 m.

Het hoogste punt Puerta de El Boqueron

Hierna volgt een lange en geleidelijk aflopende weg naar Ávila, dat lang van te voren in de verte te zien is.

Geleidelijk aflopende weg naar Ávila

Zolang het niet al te warm is, houdt de voet het nog wel uit. Veel verkeer is er niet maar het is wel een eindeloos stuk. Ook hier liggen de velden vol met de granieten zwerfkeien.

Velden met granieten zwerfkeien

Het landschap wordt langzamerhand steeds vlakker. Goed is te zien waarom de Haciendas honderden hectaren nodig hebben om voldoende te kunnen produceren. Het is gewoon te droog om wat dan ook te doen groeien. Het ligt in de regenschaduw van de bergen.

Hacienda in de verte

Met lange slingers voert de weg langs een stoffige steengroeve waar de vrachtauto’s af en aan rijden. De weg is vanaf nu ook verbreed. Bij het Golfhotel Fontcruz wordt het pad de velden weer in gevolgd. Ávila lijkt dichtbij maar ligt toch nog 8 km verderop. Het is al over 12:00 uur als langs de oude Romeinse brug over de Arroyo Sequillo gelopen wordt.

Romeinse brug Arroyo Sequillo

Even verderop begint de nieuwbouw van Ávila, maar voordat de eerste Bar in het vizier komt zijn we weer een paar kilometer verder. Zeker 20 km was er niets te krijgen geweest onderweg. Na deze erg noodzakelijke stop volgt de lange aanloop naar het centrum. De hitte is onafwendbaar op volle kracht losgebarsten waardoor ik wel blij ben op tijd vertrokken te zijn. Onder de stadsmuren moet knap omhoog geklommen worden waarna bij de Puerta del Alcazár wordt uitgekomen.

Puerta del Alcazár

Hier wordt de stad binnengestapt. Vol met toeristen, mooie winkelstraten en drukke pleinen. Ávila is vooral bekend om zijn prachtig bewaarde Middeleeuwse stadsmuren. Deze zijn 2,5 km lang, met 88 torens, 9 toegangspoorten en 12 m hoog.

Stadsmuren Ávila

Ze omsluiten een gebied van 31 hectare en was bijna niet in te nemen. Dat het zo mooi bewaard gebleven is danken we vooral door de neergang van de stad in 1700, toen er nog maar 4000 inwoners waren waardoor weinig veranderd werd. Nu wonen er weer 59.000 inwoners, vooral ook buiten de muren.

De stadspoort door gaat het direct rechts de drukte in waarna aan de rechterzijde aan een klein plein de Catedral wat weggemoffeld ligt. Deze is direct na de veroveringen op de Moslims in 1091 gebouwd wat natuurlijk wel een twee eeuwen duurde. Het is de eerste Gotische Catedral van Spanje; nu ja, in principe. Uiteindelijk werd het een ratje toe aan stijlen.

Catedral del Salvador de Ávila

Dwars door de binnenstad wordt naar de andere zijde gelopen om daar de Puerta del Puente Adaja te vinden, die weliswaar nu in de steigers staat. De totale oude stad is tot werelderfgoed van de Unesco verklaard en dat geeft behalve veel toeristen ook verplichtingen.

Vanaf de Puente Adaja met Las Tenerías

Net hiertegenover zit de poort van de Refugio “Las Tenerias”. Een tanige oudere baas spreekt mij aan, als pelgrim ben ik natuurlijk goed te herkennen met rugzak. Het blijkt een Italiaan te zijn van 79 jaar die vanaf hier de route start. Het is een ietwat vreemd type die nog in de Refugio verblijft maar aan het eind van de middag veder wil. Mag hij mij wel binnenlaten? Hij heeft een sleutel, maar de Hospitalera komt pas om 16:00 uur.

De Poort van Las Tenerías aan de binnenzijde

Het is goed 14:00 uur dus daar ben ik gauw klaar mee als om hem heen naar binnen wordt gegaan. De Hospitalero spreek ik later wel. De Refugio is pas een paar jaar geopend en de eerste echt mooie op de route. Het wordt gerund door de plaatselijke Amigos de Santiago met TV, koelkast, zitruimte, bedden en prima douchecel. In de slaapkamer wordt een onderbed uitgezocht waarna de douche lonkt.
Vers gedoucht voelt anders aan, maar het teentje is nu alarmerend gezwollen zodat ernstig moet worden overwogen een rustdag in te voeren. De Italiaan scharrelt rond. Hij wil pas na 16:00 uur vertrekken als de winkels open zijn (waarschijnlijk heeft hij later de bus gepakt!).
Las Tenerías is een speciale plek dat in 2001 compleet archeologisch is opgegraven. Het is de Arrabal de San Segundo, waar dertig houten en keramische kuipen te voorschijn kwamen onder kalk en puin. Verder waterleidingen, afvoergoten en alles wat nodig is om bijna industrieel leer te looien. Alles nog in een goede staat zodat dit de best bewaarde overblijfselen zijn van een oude looierij in Spanje.

Vanuit de Refugio met duiventorentje

Het kwam goed uit dat de Río Adaja beneden liep voor het noodzakelijke water en afvoer. Deze werkzaamheden werden vanaf de 14e eeuw uitgevoerd door de Joden die een eigen wijkje hadden net aan de andere kant van de poort.

Overblijfstelen Looierij

Dit looien werd uitgevoerd met behulp van duivenpoep en rook afschuwelijk, zodat het wijselijk buiten de stadspoort plaatsvond. Een duiventorentje staat net naast de locatie.

Groot looibassin

Na de verbanning van de Joden in 1492 zijn de werkzaamheden toch doorgezet door (geconverteerde) afstammelingen van hen tot eind 1600. Het wijkje ernaast bruiste van de activiteiten door de ververijen, vilterijen en leerbewerkingprocessen. Na 1700 was het afgelopen door de crisis toendertijd in Spanje.
De Spaanse Hospitalero is gearriveerd zodat stempel en Donativo voor de nacht geregeld is. Op het verzoek een nacht langer te mogen blijven weet hij alleen maar te zeggen dat slechts één nacht toegestaan is. Nu heeft elke Refugio een ziekenboeg en is bij overmacht toegestaan één of meerdere nachten langer te blijven. Gezien mijn ervaring als jarenlange Hospitalero in Roncesvalles is dit al te goed bekend (Ferry Mingelen, de politieke commentator van de NOS, die twee jaar geleden liep, bleef een dag langer omdat hij last van zijn knie had!).

De Hospitalero weet niets anders te bedenken dan dat het onmogelijk is omdat morgen 20 vrouwen zouden arriveren. Nu word ik echt kwaad! Op de hele route geen Pelgrims te bekennen en dan morgen 20; leugens (Mentira)! Hij omzeilt het door te beginnen over pijnstillers. Als later door de poort gelopen wordt, komt hij terug met een pakje pillen als blijk van goede wil. En geeft aan dat een dag langer blijven morgenvroeg maar gevraagd moet worden aan : “La Presidente” die er om 11:00 uur wel zou zijn. Ja, en als zij nee zegt?, dan alsnog op pad?, niet doen dus.
In zijn auto rijd ik mee naar de Puerta del Alcazár om de binnenstad nog eens wat beter te bekijken.

Puerta del Alcazar andere hoek

De Poort door staat tegen de muur nog een mooi voorbeeld van een “Verraco” zoals door de volksstam de Vetonen 2500 jaar geleden is gebeeldhouwd. Ditmaal is het duidelijk een (wild) zwijn (zie de Toros de Guisando).

Verracos, (wild) zwijn

Door de straatjes slenterend wordt uitgekomen op de Plaza de Mercado Chico, in het oudste gedeelte van Ávila.

Plaza Mercado Chico

Het Ayuntamiento zit hier ook en.. prettige terrasjes waar maar even lekker bijgekomen kan worden onder de Arcaden, wat wel nodig is omdat de wind behoorlijk strak is opgestoken. Het plein is geheel omsloten met aan de rand de Iglesia de San Bautista. Zelfs Nederlandse toeristen zwerven hier rond.

Iglesia de San Bautista

Na een uurtje wordt het plein verlaten richting Refugio. Aan de doorgaande route de Calle de Vallespin ligt links een opvallend gebouw.

Calle de Vallespin

Het is het Palacío de Polentinos uit de 16e eeuw. Door de toegang is een prachtige binnenplaats te zien.

Palacío de Polentinos

Uitgevoerd in de Spaanse Platereske stijl lijken de versieringen op zilversmid werk; Plateresco. Het huisvest nu het Militair Archief waardoor het gebouw een zinvol gebruik heeft en voor de toekomst is veiliggesteld.

Binnenplaats

Terug in de Refugio kan zelfs het regionale nieuws gevolgd worden op de TV. Het avondeten moet natuurlijk niet binnen de muren gezocht worden, maar de andere kant op over de brug. Het restaurantje roostert alles buiten op een houtvuurtje waar het in de ondergaande zon lekker zitten is. Bovendien zijn de stadsmuren in het donker mooi verlicht.

Refugio voor de stadsmuren

Alleen in de Refugio wordt het bed opgezocht. De rechtervoet voelt beroerd aan, waaraan het gekregen pilletje weinig aan verandert. Desalniettemin is nu 642,9 km afgelegd!