17 Augustus, Valencia – Algemesí 36 km

Alles is nog in diepe ruste om 7:00 uur. Spanjaarden halen lang door en staan laat op. Bij de balie geven ze keurig het statiegeld voor de sleutel terug. De route ligt voor mij. Eerst naar de Kathedraal waar de start is voor de Puerta de los Apóstolos.

Start bij de Puerta de los Apóstolos

De eerste dag meteen een behoorlijk traject van 36 km hetgeen eigenlijk niet de bedoeling was, maar komt zo uit met de eerste Refugio in Algemesí.

De nu volgende dagtrajectkaarten en hoogteprofielen zijn “geleend” van de Spaanse site “Mundicamino”.

Zo vanuit de koude zomer thuis in de hitte van Spanje moet eigenlijk eerst een paar dagen geacclimatiseerd worden. Dit zal me nog kwalijk opbreken.

De temperatuur ’s ochtends is lekker zodat probleemloos langs de eindeloze boulevards Valencia uit wordt gelopen. Bij het Cruz Cubierta uit de 15e eeuw zijn al 2,5 km afgelegd.

Cruz Cubierta

Enkele viaducten worden overgestoken, waarna de nieuwe bedding van de Río Turia gekruist wordt.

Nieuwe bedding van de Río Turia

Deze staat nu droog na 3 maanden van onafgebroken zon en hitte, maar eerdere verwoestende overstromingen maken duidelijk dat het in de winter wel anders kan zijn.
De eerste gele pijlen staan nu op de muren zodat de weg goed gevolgd kan worden. Nog steeds gaat het door huizenblokken van voorstadjes. De eerste Santiago schelpen staan op de muur.

De straat, die normaal Calle heet wordt in Valencia nog Carrer genoemd. Even verderop volgt het eerste landweggetje langs de spoorbaan. Nog typisch de rand van een grote stad met restanten puinstort en andere minder fraaie zaken.

Eerste landweggetje

Vroege Spanjaarden zijn met hun tuintjes bezig, die dagelijks bevloeid moeten worden. Ze groeten vriendelijk. Door velden en langs huizenblokken gaat het verder tot Alfafar, het eerste dorp bereikt wordt.

Eerste dorp Alfafar

Nu ja, dorp, er wonen al wel meer dan 20.000 mensen net goed 5 km van Valencia. Op het aardige dorpspleintje even verderop lokt een terrasje voor een Café con Leche met een prima broodje. De 14e eeuwse Iglesia de San Sebastian geeft het dorp nog wat van de oorspronkelijke sfeer.

Iglesia de San Sebastian

De dorpjes liggen dicht bij elkaar. Langs de spoorbaan en de nodige industriegebieden is dit niet de mooiste weg, maar een grote stad uit is dit niet te vermijden. Toch lopen we hier op de historische Romeinse weg; de Vía Augusta. Massanassa en Cataroja worden gepasseerd en ook gekanaliseerde Ríos overgestoken.

Gekanaliseerde Ríos

Silla is weer een stadje van 20.000 inwoners, inmiddels zijn we een 15 km op pad. De hitte begint al behoorlijk toe te slaan zodat een barretje op het industrieterrein aangestoken wordt. Een liter cola wordt ingeslagen en gedeeltelijk soldaat gemaakt. De Spanjaarden op het terras vragen waar het heen gaat en moeten er niet aan denken naar Santiago te lopen.

Iglesia Nuestra Señora de los Ángeles in Silla

De route wordt nu ook aangegeven met blauw geschilderde symbolen die zelfs op het asfalt staan, vaak moeilijk te herkennen.

Moeilijk te herkennen symbolen

Buiten Silla beginnen ook de eerste citrusplantages waarvan er nog heel wat volgen zullen.

Eerste citrusplantages

Deze plantages worden allemaal bevloeid, wat de loeiende motorhuisjes duidelijk laten horen.

Velden met motorhuisjes

De weg loopt iets naar beneden en ineens opent zich een immens groen landschap met eindeloze vergezichten; La Albufera. Dit moerasgebied is 24 km2 groot met een zoetwatermeer en vogelnatuurreservaat. Het wordt omgeven door een rijstpolder van 224 km2.

La Albufera

Het is meteen de grootste rijstpolder van Spanje. Wat een wonder dat Paëlla een oorspronkelijk Valenciaans gerecht is en de echte met Spaanse rijst bereid moet worden. Deze korrel is groter en ronder dan de Aziatische soorten.

Paarse Kattenstaart in de Albufera

De weg loopt gedeeltelijk door en langs het gebied, waarbij de rijst met de voetjes in het water staat. Kattenstaart groeit als vochtminnende bloem overvloedig langs de kanten.

Rijstculturen

Het is ca. half twee waarbij de hitte zich goed laat voelen. Langs de spoorbaan gaat het verder over de brug omhoog naar het dorpje El Romani. Hier is helemaal niets maar 2 km verder ligt Almussafes waar een goed restaurantje wordt gevonden. Een liter water gaat met het Menú del Día naar binnen. Inmiddels ben ik dermate kletsnat dat de airco binnen een onprettig koud gevoel geeft. Het terrasje past dan toch beter ondanks dat geen Spanjaard er gaat zitten.

Torre de Racef

Het dorp doorlopend valt vooral de Torre de Racef op. Het is een oude Moorse wachttoren uit de 9e eeuw opgetrokken uit modderstenen en 25 m hoog. De Moorse wortels in deze streek bemerk je overal, vooral ook al in de benamingen van de dorpen.
Nog weer 3 km verder zit het volgende dorp Benifaió. Inmiddels zitten er 25 km op en had ik naar de duidelijke signalen moeten luisteren dat het met deze hitte wel mooi was geweest en had ik een onderkomen moeten zoeken. Maar nee, het doel Algemesí moet bereikt worden; dit zal me nog gevoelig opbreken!

Torre de la Plaza

Ook in Benifaió een oude wachttoren; de Torre de Plaza uit de 10e eeuw. Waarschijnlijk maakten deze torens onderdeel uit van een keten van torens om Valencia, waar de bewoners bij gevaar in konden vluchten.

Brongebouw

In een parkje ligt een brongebouw waar helder bronwater getapt kan worden. Er staat dat niet meer dan 5 liter per keer meegenomen mag worden. De Spanjaarden met grote kanisters trekken zich hier niets van aan. Op voor de laatste 12 km door de sinaasappelplantages.

Weer op de Vía Augusta

We zitten weer op de Vía Augusta, de oude Romeinse weg, die aangegeven wordt met een nieuw soort betonnen Milarios (Mijlstenen). Over deze weg langs de Middellandse zee trokken al in 200 voor onze jaartelling de heerscharen van Hannibal met zijn olifanten naar de Alpen en uiteindelijk naar Rome.

]

Sluiscomplex bevloeiingskanaal

Een opvallend sluizencomplex van de bevloeiingskanalen Acequía Real del Júcar wordt gepasseerd. Een gezin wast de auto terwijl het kind in het heldere water spartelt.

Kaki plantage

De weg loopt het eindeloze land in dwars door sinaasappels en kakiplantages. De bomen bevatten weliswaar vruchten, maar die moeten nog wel enige maanden hangen zo groen zijn ze.

Rijpe Kaki

De kaki is oorspronkelijk afkomstig uit China en tropische landen, maar varianten worden hier volop gekweekt en zijn in het najaar ook in Nederland te krijgen. Over de velden van de Albufera zijn nog steeds en zelfs akelig dichtbij de contouren van Valencia te zien.

Algemesí in de verte

De hitte is inmiddels bijna ondraaglijk geworden. Regelmatig wordt een muurtje opgezocht om uit te blazen en wat te drinken. Werkelijk kletsnat en elk stukje schaduw zoekend dat een struikje biedt. De laatste kilometers worden steeds moeilijker. Het is al tegen vijven in de middag en zon schijnt onverminderd fel door. In de verte doemen de heuvels van Algemesí, de Sierra de la Murta, op. Een hond loopt met mij mee en is niet meer weg te krijgen, ondanks mijn “sodemieter” op (Ben best een dierenliefhebber, maar wat moet je met een hond in Spanje?).

Niet weg te krijgen!

Een paar sinaasappelboeren die in de plantage bezig zijn zeggen dat Algemesí dichtbij is. Nog is het kilometers ver weg zodat het bijna zwart voor de ogen wordt. Goeie grutten, zo ver heen ben ik nog nooit geweest. Een kerkje op een heuveltje in de verte kondigt het plaatsje aan. Bij de spoorbaan zoek ik even houvast aan een muurtje en sta zo ongeveer te schudden van ellende. Even verderop is een café dat op de laatste krachten bereikt wordt. Meteen bestel ik een Caña, buig voorover, word kotsmisselijk, ren naar buiten en geef over in de goot.
De kastelein brengt eerst maar een colaatje en langzaam wordt alles weer een beetje normaal. Buiten wordt de goot gecontroleerd, want de rommel kan niet achter gelaten worden. De goot is brandschoon;  mijn trouwe begeleider, de hond, heeft alles restloos opgegeten!

De hond wordt vertroeteld door mensen bij het café zodat zonder hem doorgegaan kan worden.

De Refugio is te vinden via de Policía Local die de sleutel beheert. Bij navraag moeten die in het centrum bij het raadhuis zitten, wat nog kilometers ver weg is ook. Eindelijk aangekomen blijken ze sinds kort in een nieuwbouw aan de rand van de stad te zitten, weer kilometers half terug.
De ingang is niet te vinden, wel van de Guardia Civil. Die verwijzen toch weer naar de Policía Local. In het nieuwbouwcomplex wordt bij allerlei poorten gebeld, maar geen gehoor.
Ten einde raad wordt de straat uit gelopen op zoek naar een hotel dat er niet is. Bij een montagebus van een aluminiumbedrijf sta ik weer te schudden van ellende en vraag de chauffeur om hulp. Die wil mij gelukkig naar de Refugio brengen, wat hij doet. Uitgeput in de bus klimmen met bepakking valt tegen. Een krampaanval slaat onverbiddelijk toe en is onbeheersbaar, alles trekt krom. Gelukkig trekt dit langzaam weg.
De Refugio is gesloten zodat weer naar de Policía Local gereden wordt. Hier blijkt een onopvallende deur de ingang te zijn. Ze zijn vriendelijk en geven koud water, waarna ingeschreven wordt en het Credential afgestempeld. De politieagente brengt mij met bus weer terug naar de Refugio in een woonhuis waar de bovenste verdieping opgezocht wordt en op het bed bijgekomen wordt. Het is al bijna donker.

Uitzicht vanaf balkon Refugio Algemesí

De rust en de douche naderhand doen wonderen zodat het centrum opgezocht wordt om wat te eten. Veel is er niet te doen maar één restaurantje is voldoende.
Het bed in voor de noodzakelijke rust. Goeie grutten wat een middag. De hitte is compleet ondraaglijk, maar zien hoe dit de komende dagen moet. Het traject voor morgen is 30 km, in ieder geval minder dan vandaag waar alles bij elkaar meer dan 40 km afgelegd is onder barre omstandigheden. Bovendien ben ik nog compleet niet geacclimatiseerd. Na de schok van de koude zomer thuis zo in de bloedhitte van een Spaanse zomer, zoals die al jaren niet meer is voorgekomen!
De eerste dag zit erop na formeel 36 km afgelegd te hebben!