23 Augustus, La Gineta – La Roda 20,2 km
Met het licht worden op pad. De nacht is niet echt lekker. De hitte is overweldigend, waarbij gedurende de nacht enige koelte door de openstaande klapramen naar beneden zakt. Echt hinderlijk is een penetrante stank die vanaf de turnmat opstijgt. Waarschijnlijk is het leer niet goed gelooid, zodat de andere zijde van de mat wordt opgezocht, waar het iets draaglijker is.
Voordat de route wordt opgepakt blijken aan deze kant van het plaatsje enkele goede cafés te zitten, zodat eerst maar eens aangestoken wordt. Dit is ook wel nodig, omdat net als gisteren onderweg helemaal niets is, dus ook geen drinkwater. Zaak is dus voldoende mee te nemen.
Steeds onder de snelweg door
Gezorgd wordt minimaal voor een liter fris terwijl een klein Si Si flesje als noodrantsoen dient. Hou er rekening mee dat, zelfs als je misloopt, je het enige tijd kunt volhouden.
Gelukkig zullen later de wijnvelden opduiken. Het voordeel hiervan is dat de druiven al behoorlijk rijp zijn en voor welkom sap zorgen. Voorlopig zijn de paden nog net zo eindeloos en uitgestorven als gisteren.
Vlaktes
Na een uur lopen zonder iemand te zien is het eerste boerengedoe al een bezienswaardigheid. Alhoewel dit ook uitgestorven is, behalve de vervaarlijk blaffende waakhonden, die op elk erfje aanwezig zijn. Gelukkig wel goed afgeschermd.
Armoeiig boerengedoe
Het hele kale gebied is ca. 100 miljoen jaar geleden (Tertiair) ontstaan doordat de bodem daalde, waardoor een bekken ontstond met meren. Tegenwoordig resten hiervan nog enkele zoutmeren.
Plantage met fruitbomen
Een goed uur later is een plantage met fruitbomen al een opvallend feit. Een eindje verder staat een ruïne van een boerenhoeve verder te vervallen. Het is ooit opgetrokken uit de Adobe ongebakken leemstenen. Het voordeel hiervan is dat het gebouw langzaam weer één wordt met de omliggende aarde.
Ruïne Adobe boerenhoeve
Even verderop volgt het volgende aanlokkelijke rechte stuk.
Camino Rural de Romanos
Een bord geeft aan dat het een stokoude Romeinse weg is. Als je tot jezelf wilt komen is dit het goede gebied. Eindeloze verten trekken aan je oog voorbij, terwijl je door niets afgeleid wordt. De velden zijn geoogst en laten door de droge zomer geen tweede teelt toe, zodat het volkomen desolaat lijkt.
Eindeloze verten
Een nieuwe verlaten boerderij in de verte is dan een welkome afwisseling. Het is inmiddels 10:30 uur en 10 km zijn afgelegd. Bij de gebouwen onder een schaduwboom wordt een stopje ingelast.
Welkome afwisseling, maar verlaten
Twee bouwvakkers zijn bezig met herstelwerkzaamheden. Het noodzakelijke water voor de specie hebben ze in grote tonnen bij zich. Hier is helemaal niets. Na 15 minuten wordt maar weer verder gegaan. Vanaf de boerderij loopt een soort toegangsweg, zowaar omzoomd met amandelboompjes.
Zelfs een paar amandelboompjes
Vandaag ben ik een week op pad zonder ook maar een Pelgrim tegengekomen te zijn. Deze route is het absolute niets en ongekend in zijn eenzaamheid. Met afgrijzen denk ik regelmatig terug aan het gemis aan informatie die op de voorjaarsbijeenkomst van het Genootschap in Utrecht niet of zwaar onvoldoende gegeven werd. Mensen die de route kenden (van Wezel) gaven niet thuis, vandaar dat dit verslag in ieder geval hopelijk duidelijk informeert!
Kanaal Tajo Segura
Na 15 km wordt het kaarsrechte kanaal Tajo Segura overgestoken. Dit is de hoofdader door La Mancha van het zo noodzakelijke bevloeiingswater. Het is 300 km lang en leidt het water van de Taag en de stuwmeren uit de bergen naar de droge gebieden. Hiervoor zijn tunnels nodig tot een lengte van 32 km en aquaducten van 50 m hoog en 3 km lengte. Toch is het water dermate schaars dat de overheid de verdeling zorgvuldig moet regisseren. Het water stroomt er met een behoorlijk vaartje door.
Even verderop stopt een passerende auto en vraagt waar de reis heengaat. Santiago roept verbaasde maar wel bewonderende reacties op.
Schaapskudde
Het loopt tegen 12:00 uur en de hitte is weer allesoverheersend. Een schaapskudde trekt over het stoppelland. Deze beesten moeten toch wel met erg weinig toe kunnen. De eerste druivenvelden geven wat afwisseling en bovendien welkom fruit. Het liefst heb ik de witte die lekker zoet zijn en saprijk. De pitten en vellen moet je gewoon uitspugen. Wit en rood komen om en om ongeveer even veel voor.
Eerste druivenvelden
La Roda is al van verre te zien. Bij de aanloop langs de industrieterreinen volgt bij een huisje een uitnodiging door vriendelijke mensen om wat te drinken. Maar de stad is zo dichtbij dat dit onder dank wordt afgeslagen.
Aanloop naar La Roda
Het is nog behoorlijk zoeken naar de Refugio. Achteraf ben ik er langsgelopen, hoewel dit niets had uitgemaakt omdat de sleutel op het gemeentehuis (Ayuntamiento) afgehaald moest worden. Dit was nog een paar kilometer verder de binnenstad in.
Wapen van La Roda met Kasteel van Castilla
Dat krijgen van de sleutel is nog wel eens een probleem, omdat tijdens pauzes niemand bereikbaar is. Ook hier wordt eerst de Policía Local geprobeerd die doorverwijzen.
La Roda
De gemeente ambtenaar is behulpzaam en zorgt om 13:30 uur bij de ingang van de plaatselijke Corrida te zijn, waar de Refugio zit.
Opmerkelijk torentje voor de Corrida
Voor de Corrida staat een opmerkelijk torentje waar ik net ook al langsgekomen ben. Niets wijst erop dat hier de Refugio zit. Aan de zijkant is de ingang naar de binnenplaats van de Corrida waar de herberg te vinden is. Alles dubbel afgesloten.
Refugio op Corrida terrein
Het is 13:30 uur en de hitte voor de ingang is bijna niet te harden. Binnen staan twee bedden en het voornaamste; douche en toilet. Het droog krijgen van de dagelijkse wasjes is duidelijk geen probleem. Nieuwsgierig wordt de Corrida ingelopen, die gelukkig maar eenmaal per jaar gebruikt wordt.
Corrida
Het is toch een aardige arena, waar ook andere optredens verzorgd worden.
Om nogmaals naar de binnenstad te gaan ontbreekt de zin en is het te warm. In het gastenboek wordt een verhaaltje opgeschreven. Duidelijk is dat Pelgrims in deze tijd zeldzaam zijn en er weken tussen zit met de voorgaande schrijver. Gelukkig zit dichtbij het Restaurant Flor de la Mancha waar koude pilsjes voor afkoeling zorgen en later een heerlijk Menu van 12 Euro wordt weggewerkt. In de eetzaal staat alles in het teken van stierenvechten met stierenkop en de kleurrijke kledingstukken van de Matador.
Alles in het teken van Stierenvechten
Het kamertje is nog lang bloedheet, ondanks dat de ramen en deuren wijd open zijn gezet. Voor angst is geen reden en uiteindelijk staan er 272,9 km op!