Het ziet er miezerig uit; hopelijk blijft het droog.
Vandaag moet flink geklommen worden met een hoogteverschil van 140 naar 560 m.
Oude Pelgrimsbron Fonte Velha
Terugblik op Mondoñedo
De juiste route vinden valt nog niet mee, maar uiteindelijk gaat het omhoog naar de pas richting Abadín.
Het druilerige weer gaat nu over in een zacht regentje zodat de parka noodzakelijk wordt.
Langgerekt dal omhoog
Mooie doorkijkjes
Het langgerekte dal loopt geleidelijk omhoog naar de Pas.
Het asfaltweggetje loopt langs de helling en is praktisch verlaten.
Een Spaans stelletje is verderop aan het rusten. Het zijn een broer en zus die ook in de refugio overnachtten.
De jongen blijkt pas 13 te zijn en heeft duidelijk moeite met zijn bepakking en het lopen.
Galicië is hier erg rustig
Aan het eind van het dal
Het lijkt wel of wandelen met de jaren makkelijker verloopt.
Zou het te maken hebben met het taaier worden?
Tot de pas is toch 10 kilometer, waarbij na het gehuchtje Lousada het een stuk steil omhoog gaat. Nergens is een bar of wat dan ook, maar de liefelijkheid van het landschap maakt veel goed en het verveelt geen moment.
Al gauw hoor ik Engelse klanken omdat Toni de Ier met Natalie mij achterop lopen.
Gezamenlijk lopen we een tijdje verder.
Hij is leraar geschiedenis en een wat vreemde Ier, want hij drinkt geen alcohol! Dat deed mij onmiddellijk terugdenken aan dit voorjaar, toen ik Hospitalero in Roncesvalles was en we 120 bedden te verzorgen hadden.
Op een dag stappen hier 5 Ieren binnen van zo tussen de 55 en 60.
Nadat ze een bed gezocht hadden waren ze om 17:30 uur vertrokken naar de plaatselijke bar “Sabina” beheerd door Paco.
Ergens tegen 21:30 uur kwamen ze de weg af naar beneden schuifelen.
Hierbij deden ze alle moeite om zo te lopen net alsof ze niet gedronken hadden! Dat lukte niet echt, vooral omdat de middelste zo ongeveer lam waren.
Voor de deur vroeg ik of het een beetje ging?
O, zeiden ze; het bier was Amstel en dat was pis, no Guinness. Toch wel “rather strong pis” merkte ik op.
No no, maar de spirit was cheap! Dus hadden ze achter elkaar de Spaanse brandy weg zitten te kieperen met bovenstaand gevolg.
Ze zouden rustig gaan slapen, zei de meest aanspreekbare Ier.
Na enige tijd hoorde ik niets meer, maar bij het controleren rechts achter in de zaal bleek de helft half uit en voor het bed te liggen.
De Duitsers die eromheen sliepen keken al behoorlijk benauwd.
Jongens dit kan niet, svp goed gaan liggen en niet overgeven!
No no, no problem! 5 minuten later bleken ze allen recht in bed te liggen en hebben we er ’s nachts niets mee te doen gehad.
De volgende morgen om 6:00 uur liepen ze enigszins stijf en met een rood houten hoofd naar beneden.
Maar om 8:00 uur waren ze allen weer netjes en onder dank vertrokken. Waarschijnlijk waren ze toch behoorlijk goed getraind!
Het mooiste is wel als je dit zo verteld veel Ieren door een soort plaatsvervangende schaamte getroffen worden.
Drankgebruik is in Ierland een groot probleem.
De vriendin van Toni was een Italiaanse van achter in de dertig, die in Spanje op Fuerteventura, een van de Canarische eilanden, in de toeristenindustrie werkte. Ze was haar leven aan het overdenken en gebruikte de “Ruta” om tot een conclusie te komen hoe nu ze nu verder moest.
Ze sprak haar talen wel met Spaans, Engels, Duits en Italiaans.
Ze had nog een opmerking over de tegenstelling Noord – Zuid:
Als oudere vrouwen dik werden dan waren noordelijke vrouwen (vooral Engelsen) meestal dik, hoekig en schonkerig.
Italiaanse werden mooie ronde vet-mama’s.
Waarom? Dat kwam omdat de Engelse veel en niet lekker aten en de Italiaanse vet-mama’s veel en vooral lekker!
Na 17 km kwamen we in Gontán aan waar gelukkig de eerste bar opdook en we lekker aan de koffie gingen.
Daar waren we echt wel aan toe! Met al de uitgevouwde natte plastic parka’s leek het op een Koek en Zopie tent op de ijsbaan.
In het net naastliggende dorp Abadín kan in de sporthal overnacht worden, maar wij gingen verder.
Zeer opmerkelijke kruizen op de kerkhoven !
De bosweggetjes naast de Carretera worden nu gevolgd en het is eigenlijk meer een zacht glooiende hoogvlakte, mooi groen met schilderachtige bruggetjes.
Opmerkelijk zijn de kerkhofjes vooral in Goiriz.
Een woud van hoge granieten kruizen steekt er bovenuit.
De Keltische oorsprong is duidelijk en naast de religieuze duiding ook een afweer tegen mogelijke boze geesten.
Zacht glooiende hoogvlakte
De refugio in Vilalba
Als eindelijk Vilalba bereikt wordt, is het ook al ver in de middag, maar het traject was behoorlijk vandaag. De refugio ligt aan de buitenrand bij het industrieterrein en wordt beheerd door de Protección Civil.
De mannen en vrouwen worden gescheiden, als enige op de gehele route! Het is een mooie ruime refugio en zelfs Frans de Sloveen is aanwezig.
Het weer wordt weer slechter en naar Vilalba is het nog 2 km lopen. Maar gelukkig ligt even verderop een prima restaurant, waar we met zijn drieën naderhand lekker eten.
768 km op weg maak ik het niet laat en ben vlot vertrokken!
 |