Het is grijs deze morgen en regen hangt in de lucht.
Dit is wel normaal op de noord route langs de Biscaje.
Na 2 dagen mooi weer volgt altijd wel een paar uur lopen in dreigende, donkere en mistige wolken. Het duurt meestal niet lang, zodat ’s middags vaak de zon weer schijnt.
Zoals elke morgen gaat het meteen het dal uit en wordt naar een 300 m hoger peil geklommen.
Hierachter ligt Bilbao
Het restaurant is gesloten
Al gauw begint het echt te regenen en wordt de poncho over de rukzak gegooid. Hierin blijf je wel droog, vooral in combinatie met gamachen voor de voeten, omdat anders het lekwater zo in je schoenen loopt.
De paden veranderen in een vette moddersmurrie en het wordt er niet makkelijker door.
M-C heeft intussen zitten te vissen hoe de huiselijke situatie bij mij is. Andersom vraag ik haar dit ook.
Ze blijkt gescheiden, de ex is inmiddels overleden en heeft een zoon die haar elke ochtend om 9:00 uur trouw belt.
Ze werkt in de sinaasappelindustrie in Valencia wat vooral seizoensarbeid in de winter is.
Echt breed heeft ze het niet, maar staat erop alles 50/50 te betalen. Veel wil ze niet zeggen want ze vraagt: Algo mas?
Bij de pas van Gerekiz wordt via een tunneltje onder de Carretera doorgelopen. En na 8 km, met veel klimwerk, hadden we wel zin in koffie. Het restaurant bleek gesloten, zodat onze noodrantsoenen van pas kwamen. Op de vroege morgen zijn altijd veel restaurants gesloten en moet je wel zelfredzaam zijn.
De pas van Aretxábalagana is na 13,5 km het hoogste punt en langs de Carretera gaat het naar beneden, tot het dorp Goikolexea, koud en nat, bereikt wordt.
Hier is een bar en dankbaar lassen we een pauze in, wat een heel gedoe is met al het plastic van de poncho’s.
Nu wordt tot aan Lezama voornamelijk de Carretera gevolgd, maar deze is niet storend druk.
Eerst komt het plaatsje Larrabetzu in zicht en het weer begint op te knappen.
We pakken maar een terrasje met een prima broodje aan het pleintje en genieten van het mooie Baskische plaatsje.
Larrabetzu
De containerrefugio
Verder langs de weg gaat het, waarbij we precies onder de aanvliegroute zitten van het vliegveld van Bilbao.
In Lezama is de refugio een container, maar voldoet prima met een hospitalero, goed bed en wasgelegenheid.
Hij zit zelfs vol ’s avonds en twee jonge Zuid Amerikaanse geestelijken moeten in de aangrenzende sporthal op de vloer slapen, waarbij ze wel een matras meekrijgen.
Martin komt laat opdagen, we nemen hem mee naar het beste restaurant dat we ontdekt hebben en naderhand zitten we buiten wat door te zakken. Hij is in Zuid Afrika geboren en heeft een tijdje in Nederland gewoond, zodat hij behoorlijk Nederlands spreekt met soms wat wonderlijke wendingen. Hij is vrijgezel en werkte in de meetinstrumenten industrie in Zwitserland. Omdat hij er genoeg van had werd de tocht vanuit huis ondernomen. Het mooiste gedeelte, volgens hem, is de hoogvlakte in Frankrijk na le Puy.
Na thuiskomst wil hij zijn leven een andere wending geven met een vriendin.
Morgen Bilbao en ondanks de vliegtuigen slapen we goed na 153 km!
 |