Door Llanes gaat het naar de kuststrook waar een soort parkachtige rif met boulevard langs loopt.
De Picos achter ons zijn gedeeltelijk in mist gehuld maar het wordt mooi weer vandaag. De bergen blijven steeds links van ons en wij lopen over de golvende kuststrook met kleine klimmetjes.
☼ De Picos de Europa
Letterlijk de Pieken van Europa, is een bergketen in het Cantabrisch gebergte. De Pieken gaan tot 2650 m hoogte, wat vanaf zeeniveau een groot hoogteverschil is.
Door het kalksteen zijn vele diepe grotten aanwezig tot 1500 m diep.
De Picos is een aaneengesloten Nationaal Park met speciale Alpenflora en fauna met wolven en bruine beren.
De “Ruta” blijft langs de kust lopen maar in bijna heel Asturië blijven de Picos als een mooi decor aanwezig.
De Picos in de mist
Rif met Boulevard
Op de boulevard liggen 5 Tsjechen in de buitenlucht te slapen.
We hadden dit vreemde stelletje al eerder gezien vanaf Santander. Eén van hen was priester en droeg elke avond een dienst op.
Het waren vrome lieden die probeerden met zo weinig mogelijk geld uit te komen.
Ze hadden mazzel dat het droog was deze nacht en daarom goed hadden geslapen!
Door over de spoorbaan naar Póo waar al een bar open was en onmiddellijk Café con Leche werd besteld, dan begint de morgen toch beter.
Strand bij Celorio
Dorpskerk bij El Santín
Via Celorio gaat het langs mooie stranden en campings naar Barro met een leuk haventje waar we wat boodschapjes doen.
Naar beneden lopend zie je een binnenzee voor je met schilderachtige blik op de kapel van El Santín. Het is zaterdag en we komen geen kip tegen. Langs het water gaat het over een bruggetje en langs het kapelletje omhoog langs Niembro.
Over verharde weggetjes door een groene natuur komen we bij de Carretera, waar de autosnelweg de Río de Bedón hoog kruist.
Hier ligt het verlaten klooster van San Antolín de Bedón, daarmee de malaise waar de kerk in verkeert benadrukkend.
Verlaten klooster San Antolín de Bedón
Doorkijkje met Hórreo
We zijn Anna tegengekomen en gaan samen een tijdje verder.
Op een strandje pick nicken we onder een afdakje, dat ze wel voor ons neer gezet lijken te hebben.
Anna komt in tijdnood en wil een stuk de trein pakken tot Gijón.
M-C werkt in de sinaasappelindustrie in Valencia en denkt ook al eerder thuis te moeten zijn, maar vraagt extra verlof.
Als pensionista heb ik dit soort problemen gelukkig niet meer.
Na 14,5 km zijn we in Naves waarna via een aantal dorpen met een mooie natuur naar Piñeres wordt gelopen.
Ideaal voor kinderen !
Langs middeleeuws bruggetje
Na Nueva moet het bekende spoorbaantje weer eens worden overgestoken en staat de pijl verkeerd, zodat we door een verlaten buurtschap dwalen. We zijn niet de enige maar behulpzame Spanjaarden helpen ons op de goede weg.
Hier ben je een stukje van de kust, hoewel mooie baaitjes gemakkelijk bereikt kunnen worden.
De refugio in Piñeres bestaat al een tijd niet meer, maar het plaatselijke hotel biedt speciaal voor pelgrims een onderkomen aan.
Van de Oostenrijkers hoorden we later het oordeel goed en goedkoop. Een waarschuwing is hier wel op zijn plaats; tot San Esteban blijkt het nog 17 km te zijn, dus voor veel mensen een te lang traject!
Bij het kerkje van Pría rusten we en genieten we van de schilderachtige vergezichten over de Picos.
We ontmoeten een wat vreemd Belgisch pelgrimspaar, later horen we dat contact maken moeilijk verliep voor hen, hij was dovig en kreeg niet alles mee.
Parallel aan het spoorbaantje gaat het door een afwisselend groen en knus landschap met veel muurtjes en appelbomen richting Ribadesella.
Ribadesella
Het waren vissers!
Van boven hebben we een prachtig uitzicht op deze plaats en we lopen de steile straatjes naar beneden. Na 31 km zijn we het wel zat en zoeken de jeugdherberg aan de boulevard in een oude villa.
Maar het is een jeugdherberg en dus vol. We worden doorverwezen naar San Estaban 6 km, met een smerig klimmetje, verder.
Ik ben er wat narrig bij door de vermoeidheid, maar M-C sust het, waarna we maar op het strand gaan zitten voor een Caña en inderdaad krijgen we weer nieuwe moed.
Later blijkt dat Anna, die net achter ons zat, toch een plaats heeft gekregen, omdat er één vrij was gekomen!
Door de langgerekte buitenwijk gaat het richting San Estaban.
Aan de rand ruiken we een bakkerij en we hebben de gelukkige ingeving er eens te kijken. Ze verkopen Empanadas waarvan we een grote, nog warm uit de oven, meenemen.
Dit is een in knapperig brooddeeg ingepakte soort pastei, in dit geval met tonijn (Atun), lekker!
Maar goed dat we dit gedaan hebben want naderhand is niets meer te krijgen.
We lopen naar boven en op een heuvel ligt San Estaban.
De refugio is ruim en we worden vriendelijk ontvangen.
Alleen is hier helemaal niets te krijgen. Er staat een aardig kerkje en een mooie ruïne bij een boerderij; Torre de los Ruiz de Junco.
Een juweeltje, middeleeuws met wapen boven de deur, maar in gebruik als een soort schuur.
Refugio in San Estaban
Ruïne Torre de Los Ruiz de Junco
Achter in de ommuurde tuin is het nog lekker zitten en bijpraten met andere pelgrims. De Tsjechen zijn ook gekomen en houden een dienst onder de bomen. Ze koken bovendien elke dag pasta in kreukelige pannen.
Het Belgische paar is wat op zichzelf, maar later op de avond heeft de man een instrument, gaat op de tafel zitten en speelt mooie melodieën. Dit was een heel aparte Armeens instrument; een Duduk, een soort dubbelriet fluit.
Het geluid deed in de holle ruimten wel wat denken aan een saxofoon.
Paul de Belg bleek beroepsmusicus te zijn die over 3 maanden aan zijn pensioen toe was. Maar goed ook; zijn gehoor was aangetast en werkte steeds slechter. Na zijn pensioen zou hij alle instrumenten aan de wilgen hangen.
Het dubbelriet instrument was moeilijk te bespelen omdat, net als bij een hobo, inademen en blazen tegelijk moet gebeuren, wat een speciale techniek vereist.
We zitten buiten nog wat na te kaarten. M-C zegt dat we vandaag toch wel een zwaar traject hebben afgelegd en zegt dat ik “Duro” ben. Nogal schuldbewust spreken we af morgen een kort traject af te leggen en als het kan te gaan zwemmen in één van de baaien.
Nog een telefoontje met mijn wandelmaatje en het thuisfront; alles is naar wens.
Behoorlijk moe gaan we onder zijl, maar zijn 456 km op weg !
 |