De Tsjechen zijn volop bezig hun pannen schoon te maken.
Een enkeling kan wat Duits of Engels, maar er is moeilijk contact mee te krijgen.
Over een golvend betonweggetje gaat het door een mooi dal naar een authentiek dorp; “La Vega”.
Prachtig behouden ligt het, aan het eind van de wereld, aan een baai, met bij elk huis wel een Hórreo.
☼ Hórreo Asturiano
Zijn de specifieke graanopslagschuren, waarvan de oorsprong terug gaat in de oudheid. Deze houten schuren staan op hoge poten (4 tot 6) waar overkragende stenen op liggen. Daardoor is het onmogelijk voor knaagdieren om bij de oogst te komen. Ze zijn groter dan de langgerekte stenen Hórreos in Galicië en met hun vierkante vorm mooier.
Ze zijn vaak beschermd en een symbool voor Asturië.
Soms zijn ze zo groot dat men er in gaat wonen.
Nog heden ten dage bewaart men maïs, bonen, aardappels, uien, tomaten enz. in deze schuren.
Bovendien stalt men in de ruimte eronder de auto.
We worden aangesproken door een Duitser die hier met zijn camper staat. Wat?; helemaal lopen vanaf Hendaye, bijna niet voor te stellen voor een niet-loper!
Veel Duitsers staan hier overal met hun campers en surfplanken.
Specifieke Asturiaanse Hórreo
Berbes
Over het strand tot het omhoog gaat naar het dorp Berbes.
Het volgen van de pijlen is ons niet geheel duidelijk.
Hoe we het voor elkaar krijgen? We draaien in een cirkel omhoog en omlaag rond het dorp en komen op de precies dezelfde weg weer uit!
De mooie uitzichten over de oceaan maken veel goed. In het dorp is geen koffie te krijgen, dan maar door.
Eerst een stuk langs de Carretera die zeer rustig is en door bossen weer langs het strand.
Bij een camping is het ook goed koffie drinken. Het ziet er modern uit met alle voorzieningen en tv die de laatste Spaanse veroveringen tijdens de Olympische spelen biedt.
La Isla in de verte
Mooi dorp
In de verte zien we La Isla al liggen. Langs Esposa lopen we baai na baai over tot we in het dorp zijn. Het is nog vroeg en na op het terras gezeten te hebben gaan we naar Angelita voor een stempel en de sleutel van de refugio.
We zijn de eerste, hoewel er staan nog rugzakken.
Later blijken twee Duitse stellen een nacht langer gebleven te zijn.
Nadat gedoucht en gewassen is gaan we naar het strand om zoals eerder afgesproken met M-C te gaan zwemmen.
La Isla heeft een mooie baai met rotsen. Het is zondag, niet echt druk en zonnig weer.
Het strand bij La Isla
Baai bij refugio
Al gauw liggen we op het strand en zwemmen in het heldere zeewater. Een zwembroek had ik niet bij me maar een gekleurde slip deed het ook wel.
Zo zitten we even later naast elkaar en of het zo moet zijn begint er toch wat te leven tussen ons. Lief en leed al deze weken delen zorgt uiteindelijk voor een vorm van intimiteit die verder kan gaan.
Na het strand gaan we ’s avonds een Menu eten in het plaatselijke restaurant met bijbehorende wijn.
Een genoeglijke avond en we gaan opgewekt terug naar de refugio.
Daar is het bijna volle bak met veel pelgrims die we nog niet eerder gezien hebben.
De Belgen zijn er ook en Paul speelt tot vreugde van iedereen weer mooi op zijn Duduk.
De Duitsers komen uit het Rheinland en Munsterland zodat er als buren genoeg te praten valt.
De refugio in La Isla
Kerkje bij het strand
’s Nachts liggen we naast elkaar op de dubbele bedden met nog 18 mensen om ons heen.
Buiten dat we wat onrustig naar elkaar toe zijn is het dat ook in de slaapruimte. Manfred, één van de Duitsers, begint te praten . Naar hij later zegt in zijn slaap; dat alles Scheisse ist, Aschloch, en Spaans Habla, bla bla bla. Wel vermakelijk maar uiteindelijk zegt de andere Duitser ; Hör doch mal auf Manfred enz.
Zijn bovenbuurman, de Belg, is dan al buiten op de tafel gaan slapen, ondanks zijn doofheid werd het hem te gek.
Uiteindelijk val ik toch in slaap met een schuldgevoel na 469 km!
 |