6 Mei, Melide - Santiago, 56 km

Na een rustige nacht wordt beneden in een typische Spaans rommelige en lawaaiige sfeer een ontbijtje genomen. Daarna de fiets uit de stalling verderop gehaald en vertrokken.

Melide - Santiago, 56 km, Dagtraject 27

Het weer ziet er behoorlijk goed uit, ondanks dat de handschoenen, muts enz. nog wel nodig zijn. Langs de Carretera gaat het richting het 17 km verderop gelegen Arzúa.

Carretera na Melide

Langs de weg is het redelijk rustig fietsen, zij het dat om de 20 m hinderlijke reflectoren in de weg zitten waar steeds over heen gehobbeld wordt. De eigenlijke route loopt met een omweg door het binnenland wat ik laat zitten. Boente is gauw bereikt waar regelmatig drommen looppelgrims opvallen die soms de weg kruisen en dan weer parallel volgen.

De Eucalyptussen naderen

Afslag Golán

Golán doet denken aan Israel, maar het is toch echt Galicië, terwijl hier ook een Casanova ligt.

Net voor Arzúa

De weg golft steeds maar over de behoorlijk lange hellingen in een open landschap met mooie vergezichten. Arzúa is het laatste grotere plaatsje met een paar behoorlijke refugios voor Santiago. Het heeft bovendien een aardig dorpspleintje waar lekker Pulpo, de specialiteit van de streek gegeten kan worden.

Pleintje Arzúa

Daarvoor is het nu natuurlijk nog te vroeg, maar proef deze Galicische specialiteit en laat je verrassen! Inktvissen worden met kruiden en groenten in een grote koperen ketel gekookt in een Pulpería. Als ze gaar zijn worden de tentakels met een schaar in partjes geknipt en als portie op houten bordjes gelegd. De schijfjes zijn echt om op te kauwen en lekker met begeleiding van een fris wit wijntje uit de Ribeiro. Iedere Pelgrim mag dit niet missen (minimaal proberen)!

Pulpería

Portie Pulpo met witte Ribeiro wijn

Nu we toch over eten bezig zijn; een andere simpele specialiteit van hier is Caldo Galego. Dat is een gevulde soep van de typische koolbladeren die hier overal in de tuinen staan (neefje van Boerenkool, waarbij steeds de onderste bladeren van de stronk geplukt worden), met aardappels en Chorizoworst. Ook in Portugal is deze maaltijdsoep bekend en houdt een Pelgrim goed op de been!

Arzúa uit is het meteen raak; een paar flinke heuvels door Eucalyptusbossen. Toch nog kilometerslang klimmen en behoorlijk zwaar. De Eucalyptus bossen geuren lekker en geven door hun grillige profiel een welhaast tropisch tintje aan het landschap. Toch verstikken en verdringen deze bomen de plaatselijke flora met hun extreme groeikracht.

Eucalyptus

☼  Eucalyptus
Is een echte exoot uit Australië en algemeen voorkomend in Noord Spanje. Kan niet tegen vorst maar groeit in deze sub tropische streken ook op droge plaatsen snel. Overal worden bossen aangeplant, vooral in Cantabrië, Asturië en Galicië, waarna ze snel uitzaaien en de oorspronkelijke bomen verdringen. Het zijn kaarsrechte bomen, maar door hun grillige hoogtegroei maken de bossen een welhaast tropische indruk. Alleen in Guipuzcoa (Baskenland) zijn ze nog gering in aantal en overheersen de oorspronkelijke eiken- en dennenbossen.Eucalyptus is als bouwhout ongeschikt maar belangrijk als grondstof voor de papierindustrie. De bladeren bevatten etherische olie die de bomen extreem brandgevoelig maakt. De afgelopen jaren waren de bosbranden in Spanje en Portugal (en Australië!) berucht. Het is om deze reden dat men meer brandgangen aanlegt en kurk– en steeneiken aanplant die hier minder gevoelig voor zijn. De bomen ruiken prettig aromatisch maar dat is het enige. Het worden al gauw saaie productiebossen, waarbij de afhangende slierten schors een sombere indruk maken, vooral bij regen. Ze doen dan denken aan doodgravers in een pandjesjas!

Het is hier behoorlijk doortrekken over deze steile beboste hellingen met in elk dal het bijbehorende riviertje. In Santa Irene staat aan de rechterzijde de laatste Junta herberg voor Santiago die nogal eens vol zit. Zomers spelen hier soms kwalijke taferelen af als de bedden uitgegeven zijn en niemand meer geaccepteerd wordt. Op de grond slapen en de douches gebruiken is er niet bij. Ze hebben zelfs een gewapende eigen politie die de herbergen bijstaan! Pedrouzo is het laatste kleine stadje, waar zelfs nog Pelgrims op de bus staan te wachten! Halen die ook een Compostela? 

In het gehucht Amenal kruist de Carretera de Camino en staat een mooi terras. De zon schijnt en eindelijk is de temperatuur weer eens lekker. Met de Nederlandse Pelgrim Jan uit Schijndel is het lachen. Zelfs Pelgrims op paarden passeren, die wel begeleid worden voor de bagage. Later in de middag zouden ze in Santiago aankomen. Santiago is nu dichtbij, maar eerst moet een laatste felle helling worden genomen voor het vliegveld.

Pelgrimas op Paarden

De Carretera loopt aan het eind van de helling bij de rotonde uit en gaat over in een autosnelweg die voor fietsers verboden is. Op de helling ernaast worden al jaren grote partijen grond verzet. Oppassen is het hier omdat een weggetje naar Lavacolla loopt langs het vliegveld, dat in het begin bijna niet te zien is.

Laatste gemene helling

De route van de looppelgrims loopt hier ook zodat het nog behoorlijk druk is. De grens van de gemeente Santiago is nu bereikt! Een sculptuur geeft dit plastisch aan. Denk niet dat je er al bent want het is nog zeker 12 km verder. Voor de feestelijke aankomst is de fiets alvast versiert met kleurrijke gele Margrieten en brem.  Bij de landingsbaanlampen van het vliegveld is de verlegde beek te zien met nu niet al te schoon water, maar wat vroeger de beroemde laatste beek voor Santiago was. De Pelgrims werden geacht zich hier te reinigen.

Gemeentegrens Santiago

☼  Lavacolla
Hier liep vroeger het laatste stroompje voor Santiago. Verwacht werd dan ook dat de Pelgrims zich hier goed wasten. De naam duidt er ook op; Lavacolla. Dit is eigenlijk synoniem aan Waspik in Nederland en laat aan duidelijkheid niets te wensen over! Het stroompje is met het aanleggen van de startbanen verlegd en weinig van over. Dat de Pelgrims kwalijk bleven ruiken loste men op in de Kathedraal met de Botafumeiro, het grote wierookvat, dat deze geur verdreef!

Lavacolla is ook een klein dorpje met langs de Camino allerlei nering op de Pelgrims gericht.

Lavacolla

De looppelgrims gaan nu naar de 6 km verderop gelegen Monte Do Gozo, ofwel de berg van de vreugde, omdat vanaf hier voor het eerst de torens van de Kathedraal te zien was! Dat is nu door de bebouwing van Santiago niet meer het geval. Door de laatste bossen en industrieterreinen met straaltoren van de Televisie de Galicia gaat het naar de grote heuvel met een wanstaltig lelijk monument ter nagedachtenis aan het bezoek van Paus Johannes II in begin ’90. Hier liggen ook de kazerneachtige Herberg, annex hotel en refugios met in totaal 3000 bedden. Advies; niet heengaan!

Op de fiets wordt gewoon de N634 afgefietst met na San Marcos het eerste zicht op de torens van de Kathedraal.

In de verte de Kathedraal!

Vanaf hier gaat het naar beneden tot aan de rand van de stad, waarna het nog wel 4 km is naar de kathedraal. Dit wordt in de drukte rustig gedaan. Richting centrum wordt het steeds voller tot de rand van het oude centrum wordt bereikt, waar voorzichtig wel gefietst mag worden.

Rand oude centrum

Dit laatste gedeelte over deze straat, met stokoude grote stenen platen, is het in de geest van duizenden jaren dat je Santiago binnenfietst. De geschiedenis kijkt hier voelbaar op je neer.

Santiago

Langs de fontein op het Plaza de Cervantes loopt het langs de vele winkeltjes naar beneden.  Rechtsaf kom je bij de Praza de Azabachería (waar vroeger gitzwarte kralen e.d. gemaakt werden) op het Praza de Immaculada bij de noordelijke ingang van de kathedraal.

Praza de Immaculata 

Rechtdoor met een omweggetje langs de trappen onder de boog langs de Kathedraal wordt uiteindelijk het Praza do Obradoiro opgefietst. Hoera, het is over 14:00 uur en ik ben er na 2681 km!! En dat precies op de geplande dag zoals met Loes in principe afgesproken! Hoewel het niet doorgegaan is, tot ons beider geluk zoals al gauw zou blijken, vanwege troubles veroorzaakt door vulkaanuitbarstingen!  Over 26,5 dag is toch een daggemiddelde van ca. 100 km gehaald! Met het thuisfront wordt uitgebreid gebeld en felicitaties ontvangen wat toch een euforisch gevoel geeft!

Het einddoel!

Op het immense plein onder indrukwekkende torens is het tijd je nu klein en dankbaar te tonen dat alles tot nu toe goed is gegaan. De sfeer van het plein met het komen en gaan van nieuwe Pelgrims is heel apart. Drommen Spanjaarden en toeristen neuzen rond en komen uit de Kathedraal. Hoewel het nu een rustige tijd is gaat dit dag en nacht door. De Kathedraal in blijkt nu moeilijker, eerst de fiets veilig stellen.

Na enige tijd wordt teruggegaan naar het Praza de Azerbachería waar op de hoek Bar La Campana ligt van Doña Josefina.

Doña Josefina

Dit is midden in de stad een prima adres. Met haar zoon Pepe verhuurt ze ongeveer 14 bedden in piepkleine kamertjes aan het Praza de Azerbachería met uitzicht op de kathedraal. Ze maakt ook een goed Menu waarbij je kunt aangeven wat je hebben wilt.

De kamertjes zijn voor onze normen spotgoedkoop (15 en 20 Euro, afhankelijk van met of zonder bad). Ze houdt de zaken goed in de gaten en is betrouwbaar. Vanaf haar is het een gemakkelijke uitvalsbasis om Santiago aan alle kanten te bekijken.

De overnachting bij Josefina is aan te bevelen, een telefoontje voor een reservering werkt goed en is zeker in Juli-Augustus noodzakelijk. Doña Josefina zit in:

Café - Bar “La Campana”,
Campanas de San Juan 4,
Santiago de Compostela
Tel. 981 584 850

Er zijn andere mogelijkheden, zoals het Semenario Menor, net aan de rand, maar dat is een verschrikkelijke kazerne zonder privacy. Bovendien wist Josefina later te vertellen, dat ze nu 12 Euro durven te vragen voor een overnachting in je eigen slaapzak! Ze vond dit een schande en stak dit niet onder stoelen of banken. De socialistische Junta behandelt Pelgrims duidelijk als toeristen.

Vanmorgen had ik al gebeld voor een kamertje, omdat het een bekend adres is. Een hartelijke ontvangst door haar en Pepe haar zoon volgt, waarbij hoofdschuddend naar de fiets gekeken wordt. Een echte Caña is verdiend en wordt op het terrasje genoten. Eindelijk een dag rust. De fiets wordt in de kelder gesjouwd en de tassen naar boven. Doña Josefina maakt een lekkere warme hap, die het ook goed doet. Na enige tijd verdwijn ik naar boven om een lekker tukje te doen in de wetenschap enige dagen bij te kunnen komen. Doorgaan naar Cabo Finisterre is geen optie omdat het niet het einde is. Santiago is het doel en daar ben ik!

Als ik na een tijdje wakker wordt slaat de misselijkheid toe, zodat op het toilet alles eruit wordt gegooid. Wat is dat nu, iets verkeerds gegeten net? Kan bijna niet, waarschijnlijk is dit de reactie op de bovenmatige inspanningen en koude van de afgelopen dagen. De rest van de avond wordt doorgebracht met een buitengewoon klein profiel; rustig houden. Wat praten met andere Pelgrims die de nacht hier doorbrengen. Een keer wordt de stad ingelopen om de Kathedraal te bekijken. Door het heilige jaar is alles strak gereglementeerd, zodat via voorgeschreven routes gelopen moet worden. De heilige poort is open met drommen mensen ervoor die allemaal naar het gouden beeld van Jacobus willen om hem te omarmen.

Heilige Poort

Toch maar terug naar Josefina waar nolens volens het bed weer wordt opgezocht voor een minder leuk nachtje; maar ik ben er!