20 Mei, Gourbera – Mios 123 km
In een tentje is het net of je direct in de buitenlucht ligt. Elk geluidje komt helder door zodat ik eerste rang zat voor het concert van de nachtegaal ’s nachts. Wat zingen deze vogels geweldig, zelfs nog gevarieerder en helderder dan een zanglijster.
Na de lange nacht op een vrij harde bodem is het vroeg opstaan. De tanden worden gepoetst met water uit de bidon, een banaantje en opbreken.
Gourbera - Mios 123 km, Dagtraject 38
Het is behoorlijk mistig maar de bovenlucht ziet er rustig en blauw uit. Een voorteken van beter weer? Dat is te hopen na al de kou van Spanje.
Ochtendmist in Les Landes
Na 10 km is Taller een piepklein dorpje met een prima Café annex winkeltje zoals ze vroeger in Frankrijk overal zaten en tegenwoordig helaas zeldzaam worden. Met voldoende koffie en een Baguette kan de dag niet meer stuk. De bouw van de huizen is veel minder kleurrijk en soberder dan in het Baskenland, wel veel vakbouw en hout.
Taller
De wegen zijn lange rechte stukken dwars door de aangelegde dennenbossen in verschillende dikten op de schrale zandgronden. Het zijn echt productiebossen maar door de doorkijkjes en weelderig begroeide bermen zeker niet saai. Het is ook redelijk vlak zodat goed opgeschoten kan worden. Het mag ook niet te gemakkelijk worden dus steekt een toenemende noordenwind op die vooral op de kale stukken goed merkbaar is. De zon is intussen uitbundig gaan schijnen en belooft veel goeds.
Vlakke tuinen
De grotere hoeves worden omgeven door vlakke tuinen met een geheel eigen karakter. Rododendrons doen het goed onder deze omstandigheden. Toch wordt steeds duidelijker dat nog pas kort geleden een kleine ramp heeft afgespeeld in deze bossen onder Bordeaux. In januari 2009 is orkaan Klaus langsgetrokken met rukwinden tot 192 km per uur. Daardoor zijn complete percelen dennenbomen als luciferhoutjes afgebroken en 40% van het totaal. De bossen zien er dan ook chaotisch uit. Toch hoopt men dat het maar een incident is, want overal worden weer nieuwe percelen aangeplant.
Stormschade aan de dennenbossen
Hieraan is te zien dat deze monocultuur eigenlijk tegennatuurlijk is. De eikenbomen op de lagere stukken en in de dorpen staan er nog allemaal. Overal klinkt het doordringende gejank van motorzagen. Het hout dat nog te redden is wordt weggezaagd en ligt op reuzenstapels te wachten op de afvoer door de grote vrachtauto’s.
☼ Les Landes
Aquitanië met Gascogne is een vlak en oorspronkelijk moerasgebied op schrale zandgronden. Het zand ligt op kalksteen, waardoor water slecht afvloeit en door de duinen wordt tegengehouden. Hierdoor ontstonden de vele binnenmeren. In de grote moerassen leefden weinig mensen van schapenteelt. De heiden waren zo nat dat de schapen gehouden werden op stelten, waardoor ook de scherpe stekels van de Gaspeldoorn vermeden werden. Het gebied was ongezond door de veel voorkomende malaria. (mal aria = slechte streek)
In 1700 en 1800 is men gaan draineren en planmatig op grote schaal dennenbossen gaan aanleggen wat heeft gezorgd voor het grootste bos van West Europa. Dit zorgde voor houtindustrie en men won hars en terpentine. Geen wonder dat men bang is voor bosbranden, die behoorlijk huis kunnen houden.
De kustlijn met brede stranden en de hoogste duinen van Europa (Dune de Pyla bij Arcachon, 107 m) heeft gezorgd voor een nieuwe industrie; toerisme.
Steltlopers in Les Landes in 1830
Kort na Péliou wordt de viaduct over de drukke autosnelweg de N10E naar Bayonne genomen. Meteen aan de andere zijde na Lesperon gaat het weer de eenzame dennenbossen in zonder geluid van voortrazende auto’s. Het weggetje de N120 is lekker smal en bijna verlaten.
De N120 na Lesperon
Volkomen vlak is het alleen onderbroken door het riviertje de Onesse waarbij het steil naar beneden gaat en de andere zijde even steil omhoog. De spaarzame gehuchtjes zijn een welkome onderbreking in de eindeloze bossen.
Spaarzame boerderij
In Onesse-et-Laharie ligt een Alberge met een prachtig terras in de zon te blinken. De waard blijkt prettig gestoord te zijn en een wat vreemde vogel, als ik om een colaatje vraag (Veel Fransen hebben een hekel aan Amerikaanse producten!). Met de Fransen op het terras is zelfs een redelijke conversatie mogelijk en het is warm!
Prettige Alberge
Deze Alberge zou een mooi overnachtingadresje zijn! Naar Labouheyre is het 33 km lange rechte wegen volgen. Voor het eerst komen behoorlijk kale stukken voor waar akkers aangelegd zijn. Niet zomaar; oppervlakken van meer dan 10 ha zijn normaal. Door kunstmest kan de zandbodem toch het nodige opleveren. Hier wordt vooral maïs geteeld, maar ook staan hele velden worteltjes klaar om geoogst te worden. Zomers kan het schraal droog zijn zodat geweldige zelfrijdende bevloeiingsapparaten, meestal in cirkelvorm, het land besproeien.
Reuze zelfrijdend bevloeiings apparaat
Labouheyre is een centrumplaatsje in Les Landes met een paar duizend inwoners.
Wapen Les landes
De autosnelweg wordt nu onderdoor gestoken naar de andere kant waar een druk bezocht Resto in het centrum is te vinden. Het is net middag met al meer dan 55 km op de teller, tijd om het er van te nemen. In het zonnetje op het terras wordt een prima menuutje gegeten. Hè, dit is zoals van te voren de route werd voorgesteld!
Labouheyre Platanenschermen
Het stadje uit is het even zoeken naar de juiste route, een nogal verstopt weggetje binnendoor loopt naar Pissos. De eerste Nederlandse fietsers komen tegemoet, een echtpaar dat naar Santiago onderweg is, zodat we ervaringen uitwisselen. De wind staat vooral op de kale stukken stijf van voren en kost extra energie.
Opmerkelijke oude schuur in Daugnague
In Pissos wordt een binnendoor weggetje geadviseerd, maar ik besluit toch maar de kortere N134 te nemen, die wat verkeer betreft wel meevalt. Moustey heeft een paar aardige kerkjes uit de 13e eeuw, waar vroeger de pelgrims overnachtten.
Pelgrimskerk Notre Dame en..
..Église Saint-Martin in Moustey
Net als ik sta te fotograferen stoppen twee Nederlandse Fietspelgrimas. Ze hebben de route gefietst die ik terugga zodat geïnformeerd wordt hoe het verderop is. Ze klagen over de route langs Hourtin die nogal heuvelachtig was, meer dan in het boekje stond. Voorzichtig informeer ik ze wat nog te wachten staat in Spanje; veel succes! Een mooie dichtbeboste route volgt langs smalle weggetjes richting Biganon.
Slangen zitten hier ook!
Bij één van de rivierdalletjes ligt een behoorlijk grote doodgereden slang; die zitten hier dus ook! In Biganon is het oppassen want hier is de kruising met de Westroute langs de kust. Richting Belin-Béliet is eigenlijk het laatste stukje echte Les Landes/Gascogne landschap. De naam Gascogne duidt nog op de Baskische oorsprong van de bewoners.
Vlakke Les landes bij dorp
In Belin-Béliet wacht een grote verandering; een Piste Cyclable, ofwel fietspad. Deze prachtig aangelegde route loopt over een oude tram talud, weliswaar recht toe recht aan, door dichte bossen. We zijn nu in het Departement Bordeaux. In Belin wordt eerst maar eens afgebogen om eens lekker te gaan zitten. De Resto wordt beheerd door een uitermate vriendelijke Portugees, waar het goed een Superbock (Portugees biertje) drinken is. Hij wil zelfs dat ik overnacht in zijn Hostal voor een soepel prijsje, maar het is me nog te vroeg, zodat verder wordt gegaan.
Brug bij de ex-spoorlijn
Het fietspad is formidabel aangelegd en van de wind is door het dichte bos niet veel te merken. In Salles is het toch al na zessen geworden zodat een supermarkt wordt opgezocht, waar yoghurtjes, brood en wat hap snap dingen gekocht worden en niet te vergeten een flesje wijn voor de nacht.
Fietspad over oud spoortalud
In Mios sta ik in dubio of in het Resto overnacht moet worden, waar de ontvangst hartelijk is, of doorgegaan wordt. Ik besluit tot het laatste gezien de ingeslagen voorraden. Het bos wordt iets verderop ingetrokken en het tentje opgezet in de ondergaande zon. Heerlijk rustig en niets aan de hand.
Wat is het makkelijk zelfvoorzienend te zijn!
Ook hier is het goed slapen na 123 km midden in de natuur. Ongelofelijk dat ik gistermorgen nog in het steenkoude Spanje zat. Hier is het heerlijk voorjaar waar wel 3757 km voor nodig zijn!
