23 Mei, St.Jean-d’Angély – Poitiers 110 km

Het is buitengewoon rustig met het licht worden op de camping. Niet zo verwonderlijk want het is 1^e Pinksterdag. Al vlot op pad; eerst het opmerkelijke plaatsje in om de Abdij te bewonderen. Het complex van de Abbaye St.Jean-d’Angély neemt een overheersende plaats in.

De twee torens uit 1751

Oorspronkelijk werd in 1622 de grote Abdij herbouwd met een kerk en 6 torens, na de Godsdienstoorlogen met de Hugenoten, die in deze streken zeer sterk vertegenwoordigd waren. Door de Franse Revolutie stopte alles en wat nu over is zijn mooi gerestaureerde half afgebouwde ruïnes.

Half afgebouwde ruïnes Abbaye St.Jean-d’Angély

☼   St.Jean-d’Angély en het hoofd van Johannes de Doper

Gesticht op een Romeinse vesting wordt het een belangrijke stad als een Benedictijner Abdij wordt gesticht onder de hoede van Cluny. Als in 817 het hoofd van Johannes de Doper door de monnik Felix uit Alexandrië wordt meegebracht (St.Jean) is het een belangrijke halteplaats op de Camino de Santiago. Tijdens een Vikingoverval in de 9^e eeuw verdwijnt dit relikwie en wordt zowaar teruggevonden in 1010!

Tijdens de Godsdienstoorlogen met de Hugenoten in de 16^e eeuw verdwijnt het hoofd definitief.

Johannes de Doper was een broer van St. Jacob Majeur (Santiago) en volgens zeggen een neef van Christus. Hij moet wel bijna veelhoofdig geweest zijn omdat ook Amiens en Damascus dit bezit claimden!

De Abdij waar het hoofd bewaard werd is verschillende malen verwoest en herbouwd tussen 1622 en 1772, waarna alles stopte door de Franse Revolutie. Wat vooral over is zijn de torens, gestart in 1741, en een niet afgebouwd klooster.

Stadswapen met hoofd van Johannes de Doper!

Het plaatsje heeft 8000 inwoners maar doet door zijn veelheid aan monumenten en smalle straatjes groter aan. Om de juiste route richting Orioux te vinden valt niet mee zodat maar eens gevraagd moet worden. Dat valt tegen, de weinige aanspreekbare inwoners op de vroege morgen weten het niet! Dan maar op gevoel wat nog lukt ook. Ongelofelijk, welke Nederlander kent zijn eigen omgeving niet? Maar ja, wij zijn fietsers en kennen elk paadje!

St.Jean-d’Angely - Poitiers  110 km, Dagtraject 41

Wat volgt is meteen een felle klim van 1,5 km, vandaag wordt het toch wat berg achtiger. 

St.Jean-d’Angély  - Poitiers (kaart omgekeerd lezen)

Nuaillé-sur-Boutonne is een piepklein dorpje met een prachtige Romaanse kerk, waarvan vooral het portaal opvalt door zijn oorspronkelijk en primitief beeldhouwwerk.

Oorspronkelijk beeldhouwwerk

Aulnay is alweer een prachtig centrum stadje met nog geen 1500 inwoners en van een geweldige allure. Het ligt op de grens van de Poitou Charente op de oude route naar Santiago. Bij het binnenrijden valt direct de prachtige kerk op; de Saint Pierre de la Tour.

St. Pierre de la Tour in Aulnay

Het wordt beschouwd als een van de mooiste Romaanse kerken van zuid west Frankrijk met prachtig beeldhouwwerk. Dit beeldhouwwerk was een soort stripverhaal voor de analfabetische bewoners, met de bedoeling ze bang te maken voor het laatste oordeel en vooral te doen wat de clerus en adel voorschreef. Het zou in het hiernamaals immers beter worden?

Westfaçade van de Pelgrimskerk

Het bijbehorende kerkhof is opmerkelijk. De overleden Pelgrims werden onder een soort sarcofaag op blokken begraven, wat zorgt voor een vreemd gezicht, waarbij je afvraagt of ze soms in deze stenen kistjes liggen?

Sarcofagen op blokken

Het kruis op het kerkhof is uit 1400, waar duizenden pelgrims hun sterfelijkheid gevoeld moeten hebben!

Pelgrimskruis

Het centrum van het plaatsje is dichtbij. Aan een voorbijganger wordt gevraagd of ergens een terrasje te vinden is. Het accent is niet te missen Engels, zoals hij ook toegeeft en wat gemakkelijker praat. Hij waarschuwt voor de verdere tocht op deze feestdagen, omdat alles bijna gesloten zal zijn.

Graven van Auney (de l kwam pas later!)

Het centrum is dichtbij waar een leuk marktje gehouden wordt en een prachtig terras ontdekt wordt. Het zit tot mijn verbazing vol oudere Engelsen. Veel vrouwen met de bekende bloemetjes jurken en hun nette conversatie (òh, blame me!). Met enkelen kom ik aan de praat en vertellen vakantiehuizen in buurt te hebben. Het is eigenlijk Engels gebied begrijp je? Dat meen je toch niet echt, vraag ik, maar de oorspronkelijke aanspraken vanuit de honderdjarige oorlog gelden kennelijk na 550 jaar nog steeds!

Het stadje uit kom ik op de snelweg D950 uit wat eigenlijk niet de bedoeling is, maar wel lekker opschiet. De wind staat straf op de kop wat vooral hinderlijk is op de kale stukken die er regelmatig zijn. In Brioux-sur-Boutonne wordt dit riviertje weer overgestoken.

De Boutonne bij Brioux

De snelweg wordt verder gevolgd wat op deze 1^e Pinksterdag met het weinige verkeer goed mogelijk is. Het klimt en golft door tot eindelijk om 13:00 uur Melle in zicht komt. Het ligt op een langgerekte rotsheuvel met 3 kerken te blinken in de zon. Het heeft nu een 3600 inwoners maar was van 400 tot het jaar 1000 dé schatkamer van de Merovingers en Karolingers door de lood– en zilvermijnen.

☼   De Zilvermijnen van Melle

Zilvermijnen van Melle

Melle was eeuwenlang vanaf 400 tot het jaar 1000 dé ertsstad van het Karolingische rijk. Gewonnen werd Galeniet, kalksteen dat kristallen van loodsulfide en zilver (2%) bevatte.

Galeniet

Het werd gedolven door houtblokken tegen de harde rotsen te laten branden, waardoor deze sprongen en het puin weggehakt kon worden. De stenen werden vermalen en het erts gesmolten. Het zilver dreef op het zwaardere lood dat beneden afgetapt werd.

Vooral Duitse mijnwerkers werden gebruikt die bekend waren om hun techniek. De mijnen produceerden jarenlang lood, waarvan 8000 pond als schatting per 2 jaar aan de Franse koningen werd geleverd. De Basiliek St.Denis in Parijs werd hiermee gedekt. Bovendien werden twee wettelijk erkende zilveren munten (zilverlingen) geslagen (de stuiver en de duit) van 768 tot 1189 (goud kwam pas in zwang in 1200 met de Florijn uit Florance).

 Melle was eeuwenlang dé zilvermijn van Europa en de munten worden nog overal gevonden. Het gangenstelsel werd uiteindelijk meer dan 20 km lang. Wat een bedrijvigheid moet dit opgeleverd hebben en hoe gevaarlijk en ongezond!

In 1000 raakten de aders uitgeput of de erts zat in zo diepe lagen dat andere technieken noodzakelijk waren. Bovendien was door eeuwenlange ontbossing het hout schaars en onbetaalbaar geworden.

Melle

Melle wordt ingereden tot bij de stalen markthal waar ook het centrumpje is. Bij een soort Italiaan worden Jakobsschelpen aangeboden, die niet te weerstaan zijn. Het portie is in de magnetron opgewarmd (koude stukken) en laat geen warme gevoelens achter, behalve dan het terrasje.

Église St. Savinien

Melle was ook een erkende halteplaats op de route naar Santiago. De oudste afbeeldingen van het Christendom gaan terug tot in 300, toen de Romeinse Keizer Constantijn in 313 het Christendom tot de officiële godsdienst uitriep.

Melle uit wordt weer de lange rechte D950 Route National opgezocht. Erg druk is het nog steeds niet zodat over de steeds sterker golvende route behoorlijk doorgehaald wordt. De wind wordt steeds sterker waarbij vooral op de hoge kale stukken er recht tegenin getornd moet worden. Gelukkig is het behoorlijk warm.

 Onderweg een stopje bij een zeldzaam Hotel dat open is. Het totale stuk is meer dan 60 km waarmee de middag gevuld is. De laatste 30 km is zelfs aan deze grote Route National nergens een geopende Resto te vinden. Een Hotel is alleen open voor de gasten waar je niet in komt. Uiteindelijk blijft slechts het kerkhof! Hier zit altijd een kraan zodat tenminste drinkwater getapt kan worden.

Totaal uitgewoond wordt het einde van de RN bereikt, die over gaat in een autosnelweg waar je niet op mag. Het kleine alternatieve weggetje slingert door dorpjes en dalletjes met felle klimmetjes. Poitiers in is nog steeds nergens wat geopend te vinden, totdat een bord ontdekt wordt: Auberge de Jeunesse! De borden op hoop van zegen gevolgd naar de rand van de stad.

Poitiers

In een nieuwbouwwijk staat een betonkolos die gesloten is. Op mijn aanbellen doet Wim, een Duitser, open die vertelt fietser en gast te zijn en mij binnen laat. De receptioniste is een stagiaire en even weg, maar hoera, ik heb een plaats voor 17 Euro met ontbijt!

Jeugdherberg in Poitiers met Wim

Met Wim deel ik een kamer in deze prima jeugdherberg, waar verder nog een schoolklas zit. Totaal uitgedroogd ben ik zodat samen iets verderop het enige en in de verre omtrek geopende tent opgezocht wordt om wat te eten en vooral te drinken. Het is een Algerijn die geen bier verkoopt maar 3 blikjes fris glijden achter elkaar naar binnen zonder enige aandrang te voelen. De kameel stond echt droog! Het eten is ook nog prima zodat weer een beetje mens geworden wordt.

Als eindelijk op tijd het bed met lakens en fris kussen wordt opgezocht zijn op deze moeilijke dag 110 km gehaald! Op de hoofdroute zitten we nu naar Tours met 4095 km achter ons.