1 September

Palacios de Sanabria – Requejo, 36 km, hoogte 1006 m


Het is nog bijna schemerachtig bij het op weg gaan en de route het dorp uit wordt opgezocht. Deze gaat parallel aan de Carretera langs mooie stokoude holle wegen.

 

Na 3 km komt Remesal de Sanabria in zicht.
Elk dorp in Sanabria aan de Santiago route heeft stenen wegwijzers met een historische beschrijving.

 

  Remesal de Sanabria 

 

heidevelden

Echte heidevelden met bloemenpracht, wat een schitterend landschap. We zitten ook al 900 m hoog.

Na 8 km wordt het dorpje Triufé bereikt.
Een compleet vervallen en verlaten dorp met mooie ruïnes die een indruk geven hoe het boerenleven vroeger moet zijn geweest.
Vakkundig gestapelde muurtjes met leem besmeerd en houten balkons.
Het enige dat goed in orde lijkt is de kerk.
Maar iets verderop blijkt de vooruitgang eraan te komen. De ruïnes worden volop gerestaureerd en de projectontwikkelaars hebben het ontdekt.
De Autovia ligt in de buurt!

Triufé

Triufé

 

Puebla de Sanabria is maar 5 km verder en de burcht uit 1400 ligt op een berg midden in het dal, een geweldig strategische locatie, en zie je van verre liggen.
Over de rivier de Esla kun je meteen 200 trappen omhoog naar de burcht, hetgeen met bepakking nog een hele klus is.
Boven is een mooi pleintje met kerk en gemeentehuis. Alles is afgezet, er blijkt een hardloopwedstrijd aan de gang te zijn. Berg op en af in de hitte, mannen en vrouwen!

 

Puebla de Sanabria
Puebla de Sanabria

 

El Macho

De burcht in Puebla de Sanabria  met Donjon “El Macho”

 

 

Gemeentehuis

Gemeentehuis vanaf de kerk

 

De kerk is uit 1200 en in het portaal staan een paar opvallende beelden uit deze tijd.

 

 

beelden1        beelden 2

Middeleeuwse beelden bij de kerkingang in Puebla de Sanabria

 

Net als deze beelden geknipt worden springt de batterij uit. En zijn de foto’s zoals later blijkt niet opgeslagen.
Deze foto’s heb ik dan ook, onder dank, van Rudolf mogen lenen!
Het lijken niet zozeer heiligen maar meer edellieden.
Stichters van de kerk?

In dit stadje wonen 2000 mensen maar het is het centrum van het natuurgebied Sanabria met natuurparken en het grootste natuurlijke meer in Spanje; het Lago de Sanabria.
Op de goede weg te komen blijkt niet gemakkelijk voor me. De weg naar beneden is slecht aangegeven en ik slaag erin op de een of andere manier op de CL-622 terecht te komen, die zo blijkt, naar Bragança in Portugal loopt, dat maar 30 km ver weg is.
Onderweg passeren me allerlei Portugese oude “deux cheveaux” en ik vraag aan een trimmer hoe weer goed te komen.
Terug is natuurlijk een slechte optie en bij het volgende dorp is het mogelijk naar rechts de goede weg te vinden. 4 Km verder kom ik in Lobeznos aan. Inderdaad wordt de route rechts aangegeven over de spoorbaan, hierna gaan de gele pijlen de mist in.
Het pad rechtdoor gaat naar een Finca, die ik inloop. Al gauw zie ik meerdere honden staan blaffen, dit gaat niet goed, terug dus!
Langs de spoorbaan lopend probeer ik in een boog om de Finca te komen. De Carretera
N-525 zie ik in de verte aan de andere kant van een diepte voor me lopen.
Wel moet ik nu dwars door de bush in een dal en voor alle zekerheid pak ik een peppelstok als wapen tegen calamiteiten. De rest van de tocht zal ik deze stok steeds bij me houden.

Over koeienpaadjes gaat het en steile stukken tussendoor, langs doornige struiken, over muurtjes en omheiningen, scherp luisterend of er geen honden aankomen.
Uiteindelijk kom ik beneden bij een breed stuk water uit, dat later de Rio Requejo Castro blijkt te zijn. Hier is meer ruimte en opgelucht kijk ik om me heen.
Langs de oever van het water loop ik naar het westen tot de brede stroom een rivier wordt.

De weg kwijt en dwars door de bush

De weg kwijt en dwars door de bush

 

Het probleem is alleen dat de rivier niet benaderbaar is omdat er een brede strook moeras voor loopt. Hoe kom ik aan de andere kant? Doorlopen maar en dat minstens 2 km. Er staat een vervallen schuurtje op een hoger stuk maar alles is volkomen verlaten.
Weer probeer ik over de biezen pollen te komen. Maar visioenen van wegzakken in het moeras met bepakking weerhouden mij. Stel je voor je zakt erin, de blubber sluit zich boven je en na enige honderden jaren word je als veenlijk opgehaald!
Opeens zie ik verderop een wagenspoor door de biezen lopen. Als het een wagen houdt dan kan ik ook. Omzichtig ga ik erover heen tot aan het water. Over stenen springend en met natte poten kom ik aan de overzijde. Hè, hè gelukkig, dit is weer bestanden en in gedachten bedank ik Jacobus, hoewel ik daar altijd wat afstandelijk mee om ga.

De Carretera is nu niet ver meer en het routeboek geeft aan dat het andere pad ongeveer bij km paal 88 uit moet komen. En wat denk je, ik kom er 200 m vandaan uit, hoera nu zit ik weer goed.
Ik besluit geen avonturen meer langs de slecht aangegeven oever van de Castro te willen en volg de bijna verlaten Carretera, het verkeer zit inmiddels op de Autovia A –52 die iets verder loopt. Mijn voet is pijnlijk door alle strapatzen maar die kan ik hier tenminste recht neerzetten. In een boerderijruïne onderweg even zitten. Gelukkig had ik in Puebla voldoende ingeslagen.
Bij km paal 91 gaat het rechtsaf een pad in en al gauw over de snelweg naar het dorpje Terroso.

 

De weg is hierna oud, hol, grillig, groen en schitterend.
Dit is de werkelijke historische route Mozarabe naar Santiago.
Nog steeds geldt hier; niet bang zijn voor jezelf, want deze gehele dag onderweg ben ik niemand tegengekomen en je moet beslist in hoge mate zelfredzaam zijn.

De Ruta Mozarabe na Terroso

De Ruta Mozarabe na Terroso

Requejo blijkt dichtbij te liggen en is na 3 km bereikt.
In het kleine drukke barretje tegenover het raadhuis is het goed toeven na de doorstane avonturen en de agenten van de Policía Local zitten hier gemoedelijk voor of na hun dienst.

  Guardia Civiel en Policía Local
Met beide organisaties goede ervaringen opgedaan. Ze zijn behulpzaam en geven probleemloos een stempel in je Credential. Als er geen overnachtingsplek te vinden is zullen zij je helpen.
Wat een verschil met Nederland, waar de politie helaas verworden is tot een soort extra belastinginner, door eerbare burgers voor futiliteiten te verbaliseren.
Men verkoopt dit met drogredenen als Veiligheid en Milieu, hetgeen via de wet Mulder wel erg makkelijk is en zelfs als extra inkomstenpost op de begroting is meegenomen als “doelstelling”. Een voorbeeld van doorschieten, zeer tot frustratie van de brave dienders zelf!
Hierdoor mag je wel zeggen dat de ergste “moffen” in Nederland wonen en het leefklimaat er niet beter door wordt.
Nederland zit zo verschrikkelijk vol intolerante regeltjes, dat het verworden is tot een land van azijnpissers en betweters met een hoge mate van bedilzucht.
De hoofdzaken die er echt toe doen mogen niet benoemd worden en als het zo uitkomt wordt er “gedoogd”. Dit is echt onvertaalbaar in het buitenland.
In het verkeer wil men met elk regeltje het aantal doden terug brengen, maar inmiddels is het aantal zelfdodingen 2x zo hoog en kan mede hierdoor veroorzaakt worden; mensen die de strakke regeltjes niet meer aan kunnen.
Is dit de reden van ongecontroleerde uitbarstingen tijdens de jaarwisseling met het zich keren tegen alles wat overheid is?
In Spanje lijkt dit allemaal wat losser en toleranter toe te gaan.

De waardin eet warm maar op het verzoek dit ook te mogen hebben wordt niet ingegaan. Liever maakt ze een bocadillo (broodje met kaas of i.d.) waar ze kennelijk beter raad mee weet. De refugio ligt hogerop aan de N-525 onder een Pharmacía. Wel enig zoeken, maar hij blijkt open en niemand te zien. Nogal een erg simpel geheel, maar er zijn stapelbedden en een toilet en douche. Het wasje gauw gedaan en aan de zijkant buiten in de zon gehangen. Deze heeft kracht genoeg maar ’s avonds koelt het gevoelig af.
Tegenover is een café waar het gezellig zitten is.

 

Op het terras bekijk ik mijn rechterenkel die gevoelig is. Op de foto is te zien dat deze duidelijk gezwollen is., maar ik heb er ondertussen toch alweer 220 km mee gelopen!
Toch zou het vanaf nu steeds beter gaan.
Het is zaterdagavond en een enthousiaste Spanjaard komt steeds praten met een soort Galicisch dialect en dat niet alleen, hij brengt ook wijntjes. Hoe ik ook probeer duidelijk te maken dat ik ze
niet hoef, hij brengt steeds nieuwe. Naderhand vraag ik de Señora hem morgen 2 pilsjes te geven.
          

 

              Zwelling boven rechterenkel                              

Contact met het thuisfront leert dat het daar ook naar wens gaat en voorzichtig vertel ik Loes met ongeveer 14 dagen thuis te hopen zijn. Het is natuurlijk een knap lange periode geweest. We zullen wel weer aan elkaar moeten wennen!

Het avondeten kan in een wat chiquer restaurant iets verderop genoten worden.
En dat was het ook; lekkere visschotel met alles erop en eraan en alles weer tegen betaalbare prijzen.
Een Café Cortado met een Paxtarannetje ging er hierna ook nog best in!
Naast de refugio stond een voormalig hotel leeg. Het openen van de autovia is natuurlijk ten koste gegaan van een hoop bedrijvigheid hier en dat laat zijn sporen na.
Terug in de refugio is alles nog op orde. Je kon hier niets afsluiten en ik moest toch eten.
Wel was na het ondergaan van de zon een fleece jack noodzakelijk want het koelde behoorlijk af. Hoe gaat dit in mijn dunne zomerslaapzak? Zekerheidshalve heb ik mijn parka er maar overheen gelegd en dat hielp; koud was het niet.
Nu ben ik 780 km opgeschoten!

 

tab