Om 7:00 uur gaat het licht automatisch aan en zijn we erop tijd uit.
Hetty maakt koffie en we zitten nog even gezellig bij elkaar. Ik vertel toch maar op pad te gaan en zover mogelijk te willen komen, zodat ik in ieder geval overmorgen in Santiago aankom. Daarvoor wil ik de Carretera, de N-525, rechtstreeks volgen want dat is de kortste weg. We spreken af dat ik naar Doña Josefina ga en alvast kamers reserveer voor R+D+P, waarna we nog een gezellige afsluitavond kunnen hebben.
Voor achten ben ik al op weg langs de bar in de schemer over de Carretera en al gauw staat er een bord Santiago 44 km.
Verdikkeme, dat is te overzien en ik krijg een euforisch gevoel, hoe ver kom ik vandaag?
De Carretera is niet al te druk en langs de rand van het asfalt is het oppassen voor omzwikken, maar ook goed opschieten.
De weg loopt over een dalbrug en beneden me ligt de rivier de Deza met een Romeinse brug en bijbehorende weg. Maar ik heb
gedurende 1000 km al genoeg Romeinse bruggen gezien en het dal is van boven ook mooi!
Ochtendnevel over de Eucalyptussen
Om 8:45 uur ben ik al bij het Santiagokerkje van Taboada en 5 km op weg. Elke keer duikt er weer een bergrug op en is het de vraag; wat zit er achter?
Het is in ieder geval mooi groen met veel bossen, waar de Eucalyptusbomen onregelmatig uitsteken en een wat tropisch tintje aan het landschap geven.
Maar het betekent wel steeds weer behoorlijk klimmen, het is toch nog een pittige route!
Het Santiagokerkje van Taboada
Om 10:45 uur ben ik al in Bandeira en 17 km ver, de laatste dag geven me vleugels!
Langs de weg kom ik het bord nog 29 km tegen en dat klinkt overzienbaar.
In Bandeira een winkeltje opgezocht voor fris en wat fruit en er tegenover een aardige bar in voor de bekende Café con Leche en een goede rustpauze.
Alles loopt naar wens en zelfs de pijnlijke voet voel ik nauwelijks. Het knapt zo nu en dan een beetje bij het gewricht.
Santiago bord met nog 29 km
Verder gaat het weer en nog 29 km dat moet te doen zijn!
Dit temeer omdat de refugio’s nogal een eind van de route afliggen en aan omlopen heb ik sowieso een hekel. In Bandeira kan eventueel in een Hostal geslapen worden, zo ook in Ponte Ulla.
In Santiaguiño moet 3,5 km heen en nog eens terug gelopen worden naar de refugio, dan maar door!
Het landschap blijft onveranderd bergachtig en afwisselend.
Typisch uitzicht in Galicië
Stel dat ik het vanavond haal dan heb ik mooi tijd om goed de mogelijkheid voor de terugreis te bekijken en natuurlijk wil ik in Santiago een dag doorbrengen.
Doorlopen naar Finisterre, 100 km extra is geen optie, voor mij is Santiago het doel.
Om 13:30 uur ben ik bij het dal van de rivier de Ulla.
Dat betekent wel 800 m steil naar beneden, een lange smalle en hoge brug over en weer omhoog naar het dorp Ponte de Ulla en al 29 km gevorderd.
Inmiddels laat de laatste warme dag zich gelden en het kilometers zeulen tegen de berghelling op kost zo langzamerhand knap veel moeite.
Blij dat een mooie bar opduikt en het pilsje, waarbij men het glas uit de diepvries pakt, is dan ook ijskoud.
De rivier de Ulla vanaf de brug
Na Ponte Ulla is het minder dan 19 km en het aftellen is begonnen.
Al gauw is men bezig de wegen te asfalteren en kost het de nodige moeite om de wegversperringen te ontwijken. Door tunnels en over berghellingen gaat het en steeds duikt er weer een nieuwe helling op.
De kilometers gaan nu tellen en om 16:00 uur zie ik het volgende afstandsbord; nog 9 km.
Ha, dat is te overzien en de blik op oneindig en doorhalen.
Dat is natuurlijk nog niet zo eenvoudig en een enkel stopje met rust is noodzakelijk.
En steeds maar denken; achter de volgende heuvelrug zie ik Santiago, maar nee steeds weer een nieuwe bergrug met huizen en antennes.
Totdat in de verte een stedelijke bebouwing opduikt en het voor de laatste maal
echt omhoog gaat naar de kruising van de N-525, de Autopista Central Gallega en de Autopista del Atlantico. Dit is voor een wandelaar onoverzichtelijk en het is goed oppassen om hier heelhuids over de druk bereden rotondes en bruggen te komen.
Santiago bord met 6 km
De wegen worden nu omzoomd door een soort trottoir en na 500 m plotsklaps het bord Santiago! Het is 17:15 uur en het einde is nabij. Maar de aanloop naar de binnenstad blijkt nog zo’n 4 km en dat voel je.
De eerste de beste bar kwam dan ook goed van pas voor een zeer korte stop, wat een hitte!
Hoera het stadsbord van Santiago!
Eerst moet er door uitgebreide voorsteden gegaan worden en ik vraag waar de kathedraal ligt; recht vooruit maar niets te zien.
Totdat eindelijk om 18:00 uur het park, met de mooie naam Caballeira de Santa Susana, opduikt en de straat over naar het begin van de binnenstad bij de Rúa do Franco.
Aan het eind van mijn Latijn, rugzak af, ga ik hier op het terrasje zitten, dat van eerdere bezoeken bekend is en een beetje favoriet.
De halve liter heb ik nu echt verdiend!
Ik schop mijn schoenen uit om de sokken wat lucht te geven en zie een echtpaar naast mij terugdeinzen. Het zijn Engelsen en ik bied aan de schoenen weer aan te trekken, maar nee hoor een pelgrim vanaf Sevilla mag dat en ze kijken toch bewonderend !
Rúa do Franco bij het park
Op naar de kathedraal!
Om 18:15 uur gaat het verder de oude straatjes in richting de kathedraal.
Als pelgrim val ik hier zeker niet op, hoewel ik uit het ongebruikelijke zuiden kom.
Op het kleine pleintje voor de kathedraal bij de Praza Quintana is het gezellig druk. Overal mensen, toeristen en veel pelgrims met rugzakken. Er is geroezemoes, klinkt gelach en hoor je flarden muziek.
Wat een verschil met de Meseta!
Ik ga de indrukwekkende Romaanse kathedraal in en laat de stilte op me inwerken.
Hoewel niet zo devoot is dit hét moment van dankbaarheid dat het tot een goed einde is gekomen en ik neem een moment om tot mezelf te komen. 36 Dagen zijn nodig geweest om hierheen te lopen en ik ben werkelijk ontroerd. Al meer dan 1000 jaren komen pelgrims naar deze plek, vinden er rust met Santiago als patroon en je bent onderdeel van deze oertraditie.
Hilda, mijn overleden zo sterke vrouw, kijkt hopelijk mee en deelt in de vreugde.
Is dit spiritualiteit? Ondanks mijn sterk pragmatische en wereldlijke kijk op de zaken ben je geraakt en mediteer je.
En natuurlijk is er alle respect voor pelgrims die dit nog dieper ervaren.
Op naar het Officina de Peregrinos dat iets verder, in een middeleeuws gebouw aan de Rúa do Vilar ligt.
Het is gelukkig niet zo druk zo omstreeks 19:00 uur en in begin September.
Reken maar dat dit in Juli – Augustus, de toptijd, file lopen is.
Op de eerste verdieping worden door vrijwilligers de Compostela uitgeschreven.
De stempels in het Credential worden hiervoor gecontroleerd en je naam wordt keurig in het Latijns ingevuld.
Het is gratis, hoewel een donatie op prijs wordt gesteld.
Het blijkt dat er nog niet zoveel pelgrims vanuit Sevilla lopend arriveren.
Voor mij is dit de 2e Compostela na in 1998 de Camino Francès vanaf Saint Jean Pied de Port gelopen te hebben.
In de hal is een balie van een reisbureau dus er gelijk op af.
Het blijkt dat ze alleen bus – en vliegreizen regelen. Deze kosten zo ongeveer gelijk
ca. 160 Euro ( 120 + 40 belasting en kosten). Maar het vliegticket moet met creditkaart afgerekend worden en vertrekt bovendien de volgende morgen (dinsdag) om 10:00 uur. Dat wil ik nog niet en de volgende vertrekdag is vrijdag. Dus de creditkaart verder in rusttoestand laten. (Ze vertikte het contant geld te accepteren!)
De bus ging tot Rotterdam of Düsseldorf en gezien eerdere ervaringen had ik daar geen zin in. Maar er gaat ook nog een trein en dat kan ik morgen in alle rust bekijken.
Nu wordt het tijd een onderkomen te vinden en het Seminario Menor trekt mij na de eerdere ervaringen niet. Reken hier op grote slaapzalen op de 1e en 2e verdieping van een kazerneachtig gebouw, rumoerig en met weinig sfeer, dus ga ik op zoek naar de Bar La Campana zoals geadviseerd door Rudolf.
Voor bar La Campana met binnen Doña Josefina
Uitzicht op kathedraal vanaf de bar
Achter de kathedraal aan de noordzijde vind ik een bar en sta rond te neuzen.
Al gauw komt een energieke vrouw van zo eind zestig vragen wat ik zoek. En als ze hoort dat Doña Josefina het doel is glundert ze en heb ik haar gevonden.
Eerst maar eens zitten en ervaringen uitwisselen. Een kamertje is beschikbaar voor 15 Euro per nacht en eten kan er ook, dus ik ben onder de pannen!
Ik zeg meteen tegen haar 2 kamers te reserveren voor R+H+P, die woensdag komen.
Maar ze is een beetje chaotisch en ik maak het nog eens duidelijk. (el Barba Alemán)
En ze zegt: “Si si”. Ze blijkt het laatste “si si” figuur te zijn op deze reis!
Want als later R+H+P arriveren, heeft ze de kamers al verhuurd. Weg is weg he!
Een Spaanse bezoeker uit de buurt heeft nog in Nederland gewerkt en maakt enige foto’s van me. Hij nodigt me na een biertje uit naar zijn huis iets verderop, wat aardig is, maar ik moet me eerst installeren en na zo’n kleine 50 km ben ik ook bekaf.
Dus vriendelijk gezegd graag morgen. Helaas heb ik hem niet meer terug gezien.
Het kamertje blijkt op de bovenverdieping te liggen, is piepklein met een gezamenlijke badkamer. Gauw douchen en omkleden en rondneuzen om de kathedraal. Inmiddels was het zo ongeveer 20:00 uur en de security agenten waren al bijna aan het afsluiten.
Die waren er enige jaren geleden ook nog niet, maar zullen wel noodzakelijk zijn gezien alle vreemde maatschappelijke ontwikkelingen.
Door de kerk naar de Plaza do Obradoiro aan de echte voorzijde van de kerk.
Via de trappen loop je naar beneden en overzie je dit reusachtige centrale plein, waar iedere pelgrim regelmatig te vinden is. Op de stenen banken aan de zijkant is het lekker zitten en zijn de historische gebouwen goed te bekijken. Het plein is levendig met muzikanten en groepen uit de hele wereld.
Met de medepelgrims wissel je ervaringen uit. Veel fietspelgrims en natuurlijk de Camino Francès lopers. Langzamerhand gaat het weer terug naar Doña Josefina.
Op het pleintje achter de kathedraal is een klassieke gitarist virtuoos aan het spelen. En enige tijd zit ik bewonderend te luisteren en word gepakt door de sfeer en zelfs een beetje emotioneel. Ik bel Loes op om haar te laten delen in dit speciale moment en ze voelt dit haarfijn aan.
De kathedraal
Op het terrasje voor La Campana is het in de schemerige zomeravond nog een tijdje heerlijk zitten.
Binnen is een behoorlijke drukte want een groep pelgrims van de Camino Francès heeft hier een gemeenschappelijk laatste maal. Het zijn allerlei nationaliteiten door elkaar en ze hebben elkaar onderweg leren kennen en waarderen.
Dat is het leuke aan pelgrimeren op deze camino; het makkelijk contact maken waarbij gelijkgestemde geesten elkaar steeds weer ontmoeten en gezamenlijk overnachten en plezier hebben.
Iets afzijdig geniet ik van het dagmenu en praat met verschillende gasten, waaronder Joné Paul Verstraete uit België. Hij is al een eindje in de zeventig en heeft voor de zoveelste keer de camino gelopen. Overmorgen gaat hij door naar Finisterra.
Na een extra Paxtarannetje is het tijd om van deze enerverende dag bij te komen en ik zoek het kamertje op.
Het einddoel ligt op zo’n 1030 km en ik ben er!
Maar tel niet het verkeerd lopen mee want dan mag er nog wel wat bij op.
