Het was een onrustig nachtje. Koud was het niet maar beton blijft, ondanks het met lucht gevulde dunne slaapmatje, keihard.
Zogauw het licht was om 7:00 uur op en, en route.
Terug naar de Carretera en langs Lindamar. Alles was verlaten en er stond een gammele oude bus naast de poort met een Hollands kenteken.
Benieuwd hoelang hij het, ondanks of juist door, met zijn voor Spanje fantastisch hoge prijzen, volhoudt!
Aan de andere kant van de snelweg een pad in over de bergen en 12 km naar Cañaveral.
Bovenop de berg zie je al vanaf 10 km de plaats liggen, maar om er te komen valt bij nader inzien tegen.
Cañaveral in de verte. Hier lopen veel mensen mis
Rechts zie je de autosnelweg liggen in de diepte en rechtdoor gaat het naar het dorp tussen de veekuddes door.
Bij een poort met rooster is het onduidelijk hoe verder te gaan en het lijkt logisch het pad links te nemen in de richting van de huizen.
Het gaat onwaarschijnlijk steil op en af en de weg buigt naar links af, begrensd door het hekwerk.
Na enige tijd toch maar weer terug en de drie steile hellingen nogmaals, maar nu van de andere kant. Dit heeft weer 4 zware km gekost. De juiste weg was toch over het wildrooster rechtdoor!
Een groene oase is deze tuin in het dorre landschap
De eerste huizen hebben een prachtig groene tuin en deze moeten wel goed gesproeid zijn.
Zoveel water heeft Spanje toch maar voorradig.
Zoals Carlos al eerder vertelde wordt Spanje gered door de bergen, waardoor overal voldoende water wordt opgeslagen in stuwmeren. Cañaveral is een aardig dorp en bij de vriendelijke bar is het fijn koffie drinken.
Na het dorp gaat het steil een bergkam over.
Dit is de pas de “Puerto de los Castaños en na
350 km zie ik eindelijk weer een echt naaldbos.
Door een bos van geschilde oude kurkeiken gaat het naar beneden.
☼ Kurkeiken
Worden ongeveer 250 jaar oud en levert de zo gewaardeerde kurk. Na 30 jaar worden ze voor de eerste keer geschild en in zijn gehele leven 12 tot 17 keer geoogst.
De bomen vatten niet snel vlam en voorkomen bosbranden. In Portugal hebben ze de grote bosbranden overleefd, terwijl de naald - en Eucalyptus bomen als fakkels branden.
Ze groeien in zanderige bodems en zijn belangrijk in de strijd tegen de verwoestijning.
Ze kunnen niet tegen vorst en groeien daardoor in zuidelijke streken.
Het product is natuurlijk, houdt veel mensen aan het werk en zorgt voor een mooie natuur. De producten worden breed ingezet als isolatie materiaal, vloeren, schoenen, reddingsboeien en vooral kurken voor flessen en het is recycle baar.
Kurk is nagenoeg ondoorlaatbaar, elastisch en duurzaam en daardoor als flesafsluiter voor goede wijnen ongeëvenaard.
Een nadeel is dat soms “kurk” optreedt, een muffige, schimmelige smaak. De kurk is dan aangetast of heeft een verbinding met chloor gemaakt, vormt TCA (Tri-Chloro-Anisol) waardoor deze smaak ontstaat.
Tegenwoordig weet men dit verschijnsel, door stomen, tot minder dan 1% van de flessen, terug te brengen.
Bij een kruising met een asfaltweg kom je langs een club, waar andere, meer wereldlijke geneugten worden geboden. Hoe is het mogelijk zo in de rimboe? Er staan trouwens een paar gemene honden te blaffen, gelukkig aan de lijn.
De Bar Grimaldo met refugio rechts
Voor de route naar Grimaldo is het oppassen, want je slaat rechts af en loopt enkele kilometers meer.
Onder snelwegen door kom je al snel over een riviertje en het dorp in.
Aan de rechterzijde ligt direct de refugio, hoera vast naast de bar.
Het dorpsleven speelt zich hier geanimeerd af, vooral ook al omdat het zaterdag is.
Na de doorstane ontberingen kon ik het niet laten een halve liter bier naar binnen te gieten.
De bar eigenaren en de bezoekers waren uitermate vriendelijk en beheerden ook de refugio. Deze was eenvoudig, maar alles was er, zoals een fijne warme douche, stapelbed en wasjes gelegenheid; perfect!
De refugio is mede gefinancierd door het Duitse Genootschap en in goede staat.
Zo is het de ene nacht de hel en de andere nacht de hemel! Dat is elke keer weer de vraag; waar slaap en eet ik vanavond?
Dit zijn de primaire dingen des levens en maakt pelgrimeren ook zo aantrekkelijk.
Alle dagelijkse dingen zijn thuis gelaten, vooral stress en het alles moeten.
Je moet wel tegen de onzekerheid kunnen en niet bij de pakken neer zitten als het tegenzit. Tegenwoordig zie je steeds meer dat men het liefst elke avond ergens gereserveerd heeft. Het wezenlijke van het pelgrimeren, het avontuur, haalt men er dan grotendeels uit.
Het eten was hier meer dan perfect en bovendien goedkoop. Tot laat in de avond op het terrasje gezeten, want het dorp stelt verder niets voor.
Hé zo tank je wel bij.
In het refugioboek mijn belevenissen van de afgelopen dagen opgeschreven en hoewel er een dorpsfeest verderop was waar de waardin naar toe ging, op tijd in een zacht bed.
Ik was 362 km en route!
 |