28 Augustus

Riego del Camino – Faramontanos de Tábarra, 26 km, hoogte 740 m 

 

Bij het opstaan ontmoet ik een nieuw fenomeen; wachten bij het toilet!
We zijn nu met meerderen in de refugio en dat was ik bijna niet meer gewend.
Vandaag is een gedenkwaardige dag; ik was 23 dagen op pad vanaf Sevilla en na nog 5 km zou de splitsing komen naar Sanabria, zeg op 635 km. De hospitalera had aangeraden het dorp Granja de Moruela af te snijden, waar eigenlijk de splitsing is.

Ik kreeg nog een beetje de indruk dat ze pelgrims uit dit concurrerende dorp weg wilde houden.
Het dorp uit en over eindeloos droog akkerlandschap de splitsing zien te vinden. In de verte doemde Granja de Moruela al op. In een tuin zag ik de eerste vol dragende appelbomen staan, waarschijnlijk goed gesproeid.
En jawel, daar is de splitsing duidelijk naar het westen richting Sanabria.
De gele pijlen wijzen 2 kanten uit. Vanaf nu heeft de zon een andere stand.

 

gele pijl

Splitsing Ruta de la Plata en de Ruta Sanabria

 

We gaan in de richting boven langs Portugal en in de verte lonken de bergen al. Gelukkig na al die saaie boel sinds Salamanca. De eerste windmolens duiken op en die zien we nog wel even.
Na de eerste 3 km droog akkerland moet links afgeslagen worden en begint de route Sanabria. De zo belangrijke splitsing na 635 km.

De Ruta de Sanabria wordt met een mooie stenen zuil aangegeven.
Het landschap is als bij toverslag veranderd in een heuvelachtig boslandschap en een weldaad voor het gemoed na de lange, eindeloze en kale Meseta.
Vanaf nu wordt het beter en op gaat het door steeneiken bossen naar het stuwmeer van de rivier de Esla. Deze rivier kennen we nog van de stad Mansillas de las Mullas, op de Camino Francès, dicht bij León. Ze ontspringt in het noordelijke Cantabrisch gebergte en komt uit in de Duero.
       

ruta Sanabria

  De Ruta de Sanabria       

                                                                           
Dit stuwmeer is langgerekt, maakt nog steeds onderdeel uit van de Rocobayo meren en volgt het dal van de rivier de Esla. De restanten van de oude brug Puente Quintos zie je lopend over de tegenwoordige brug beneden, aan de linkerzijde, verzonken in het water liggen. En vooral vraag ik me af hoe men vroeger met paard en wagen hier tegen de steile hellingen omhoog gekomen is?
Het is stil met een ongerepte natuur en alleen een enkele visser staat aan de oever.
Een heerlijke plaats voor een stop na 14 km!

Stuwmeer Rocobayo bij de Esla

Stuwmeer Rocobayo bij de Esla

 

Over de brug linksaf, de gele pijlen op een rotspad volgen, en na een kilometer langs smalle paadjes omhoog met een imponerend uitzicht over het meer.
Door eikenbossen gaat het langs de poort van een landgoed Finca Val de la Rosa dat weinig uitnodigend is. Al die tijd is onderweg niets te krijgen geweest, dus het is hier oppassen voor voldoende drinkwater. In het bos kom ik een jong Spaans stel tegen die hier uitrusten. In de verte zie je het windmolenpark steeds dichter bij komen en je merkt dat de route nogal slingerend verloopt.
Langs de weg een enkel druivenveld en deze helpen goed tegen de dorst. Er staan wat verlaten vakantiehuizen en een stop moet worden ingelast omdat de rechtervoet naar opspeelt.
Dan gaat het rechtsaf en 3 km kaarsrecht op het dorp Faramontanos de Tábara aan.
Dit lange stuk schiet niet op. Het is gortdroog, maar men is bezig dikke leidingen aan te leggen, zodat de dorre velden in de toekomst geïrrigeerd kunnen worden en dit alsnog kostbaar bouwland wordt.

 

kaarsrecht naarFaramontanos

Kaarsrecht naar Faramontanos

 


In Faramontanos stop ik bij bar Boya voor een koel verfrissend biertje. Ze hebben hier ook meteen een inpandig winkeltje.
Mijn voet is opgezwollen en behoorlijk gevoelig. Het plan was naar Tábara goed 7 km verderop te gaan, maar dit moet bijgesteld worden. Van de waard krijg ik een zakje ijs wat weldadig uitwerkt op de zwelling. Verder gaan is onverantwoord en de waard heeft een sleutel voor de polyvalente sport - en evenementenhal een 1,5 km verder aan de dorpsrand gelegen. Een barbezoeker brengt me hierheen en in het keukentje staan opgevouwen veldbedden, waarvan er een goed werkt. Ik installeer me en het opblaaskussentje komt weer goed van pas. De douche is perfect en het wasje gauw gedaan. Het jonge Spaanse koppel is ook gearriveerd en gezamenlijk knappen we een tukje. Dit paar ging om 19:00 uur weer verder waarheen? Later bleek dat ze elke keer
’s middags overbleven in een refugio en ’s avonds verder trokken.

Bij de hal was niets te beleven en de bar in de buurt had geen tappilsje, dan maar weer naar bar Boya. Net gezeten en de Spaanse krant proberen te ontcijferen, hoor ik een bekend geluid; Pepe de ezelman met zijn vrouw Bela! Het weerzien was roerend en ik ging hen voor naar de sporthal, waar zij hun spullen aflaadden en de hond en ezel verzorgden. Het is opvallend hoe behulpzaam de mensen zijn voor dieren. Hij kreeg in de bar direct een zak brood mee voor de ezel. De ezel werd gestald op een soort ruw gras
terreintje in de buurt en volgens Pepe werd hij toch al te dik.
Op de foto zie je de 50 kg bagage, makkelijk zo’n lastdier! Pepe had deze wel nodig want hij kon zelf niets dragen.
Het tempo kon niet hoger zijn dan 3 km per uur want een ezel loopt gewoon niet harder. Hij deed dit tempo beeldend voor. De 25 km die hij vandaag had gemaakt was dan ook het maximum en ging grotendeels langs de carretera.

Bela die de Burro aflaadt

Bela die de Burro aflaadt met erachter
het wasje dat op bokken staat te drogen!

 

We hadden bij de bar geregeld dat de vrouw des huizes speciaal om 22:00 uur voor ons zou koken. Op naar de bar dus en het werd nog gezellig.
Pepe bleek een ex beroeps militair die het nog tot majoor bij de Parachutisten had gebracht. Helaas was zijn carrière ook zijn grote hobby; parachutist, waardoor hij er niet alles uitgehaald had. Dit zeer tot leedwezen van zijn vader die al beroepsofficier onder Franco was. Hij had 20.000 keer gesprongen! ?
En zo had hij Bela ontmoet tijdens een uitwisseling, want ze was een Bulgaarse en ook Parachutiste, die het zelfde aantal keren had gesprongen!
Pepe had hierna nog 10 jaar in Bulgarije gewoond en een snoephandel opgezet.
Dit was hem kennelijk goed afgegaan en welgesteld naar Spanje teruggekeerd.
Voordat we begonnen met eten werd eerst wat pinchos besteld met de nodige biertjes.
Hij vertelde bij het springen soms de vale gieren op te zoeken. Deze vogels zochten van nature de beste thermiek, waardoor hij langer in de lucht kon blijven. Deze vogels met een spanwijdte van 2,80 m waren ook wat kleuren betreft een sensatie.
Al met al werd het steeds gezelliger waar Bela rustig haar steentje aan bijdroeg.
Pepe had als ex militair het nodige meegemaakt en een nogal uitgesproken kijk op de wereld.

   23-F; de putsch van Kolonel Tejero
23 februari 1981 is in Spanje bekend als 23-F. Dit is de datum dat Luitenant Kolonel Antonio Tejero de Spaanse Cortes met 350 parlementariërs gijzelde.
Wie kent niet de televisie beelden van de schietende Kolonel voor het Parlement met een enkele dappere parlementariër die bleef zitten! (3 van de 350, o.a. Adolfo Suárez de ex premier en de communist Santiago Carillo, die rustig een sigaretje opstak!)
Tejero was met 200 Guardia Civiel officieren het parlement binnen gevallen en wilde de de oude Franco waarden herstellen. Hij had hiervoor steun van enkele invloedrijke Generaals zoals; Armada, Millans del Bosch en Torres Rojas.
De koning had de steun van een Parachutisten Regiment in Madrid en sprak dezelfde nacht nog op de televisie tot het volk.
De volgende ochtend om 10 uur was de coupe over en Tejero werd veroordeeld tot 40 jaar gevangenisstraf, waarvan hij een gedeelte heeft uitgezeten tot 1996.
Dit was voor Tejero niet de eerste keer want in 1978 was hij al mild veroordeeld voor de Operatie Galaxia in Baskenland.
Na deze coupe is grote schoonmaak gehouden in het Spaanse leger en werden alle oude Franco Generaals met pensioen gestuurd, waarna Spanje in de vaart der volkeren mee kon doen en toetrad tot de EU.
Er is een theorie dat deze coupe opgezet is door de geheime dienst met medeweten van de koning, zodat andere beraamde coups voorkomen werden. Hoe dan ook; de koning is er als grote overwinnaar uitgekomen.
Van de coupe is weinig tot niets terug te vinden omdat alle documenten door de betrokkenen tijdig vernietigd zijn.

Tijdens de putsch van Tejero was Pepe betrokken bij de verdediging van Madrid.
Hij vertelde dat een colonne tanks met een luitenant voorin kwam aanrijden en hij hem koste wat kost moest tegenhouden. De luitenant had nogal naïef aan hem gevraagd waar een bepaalde straat was en Pepe had hem opgelucht doorverwezen.
Had je geschoten? Vroeg ik hem. Wel wis en zeker want dat was de opdracht. Hij had alleen niet goed geweten hoe een tank te stoppen met de lichte wapens die hij had.

De wereld is voor een militair zoals hem gemakkelijk in het gareel te krijgen.
Baskenland? Zo opgelost, er zijn ongeveer 350 echte terroristen en snel opgeruimd.
Afghanistan, Pakistan, Syrië, militair zo aan te pakken, idem de Palestijnen; aanpakken!

 

Pepe de ezelman

 

Op mijn mededeling dat het dit volk zo ongeveer onmogelijk wordt gemaakt om te leven, en er toch wat genuanceerder tegenaan gekeken moet worden, werd ik argwanend bekeken en na een uurtje kwam hij er op terug.
Toen ik begon over de bekende “la Passionada”, de voorvechtster van de tegenstanders van Franco in de jaren dertig, werd ik hartelijk weggelachen, want ze was een “Nada”. Bela was intussen maar naar de sporthal gegaan en Pepe kreeg er steeds meer zin in en ging over op een kwalijk gedestilleerd.
Ik hield het na een poging bij Paxtaran, het lichtere en zoete Navarra borreltje dat in geheel Spanje te krijgen is.
Inmiddels was het 1:15 uur en we gingen in opperbeste stemming enigszins onvast naar de sporthal, waar we nog prima sliepen ook.
Ondanks alles was ik 655 km op pad!

 

 

p