Het voelt aan of de laatste dag al aangebroken is van de “Ruta”, maar dat is natuurlijk nog niet zo.
Wel komt de aansluiting op de Camino Francès in zicht en daarmee Santiago.
Sobrado dos Monxes westzijde
Bij Vilanova
De tocht vandaag slingert steeds om de Carretera, de AC934, door aardige dorpjes zoals Casanova.
Daar zijn er nogal wat van in Spanje, maar de naam betekent ook niet meer dan nieuw huis, of nieuw stad.
In Corredoiras wordt na 9 km de eerste koffiestop gemaakt.
Stuk voor stuk druppelen de pelgrims hier binnen. Hoewel het opklaart, is het nog regenachtig.
Bij Vilanova wordt binnendoor getrokken, wat altijd aardiger is dan de snelweg volgen.
Ik kom Alfonso nog tegen die met medespanjaarden loopt.
Hij volgt consequent de Carretera om kilometers te sparen en toch ben ik eerder.
Rustige weg naar Arzua
Vanaf hier op de Camino Francès
Gisteravond waren ze hun voeten, die vol blaren zaten, aan het verzorgen.
Door mooie bosweggetjes met veel bloemen gaat het richting Arzua.
Na 22 km en enkele felle hellinkjes wordt het plaatsje bereikt en volgt de aansluiting op de Camino Francès.
Refugio in Arzua
De Camino Arzua uit
Dit is een gedenkwaardig moment en het einde van de “Ruta del Norte”.
Tijd voor een traktatie!
Arzua staat bekend om zijn Pulpo, dat is de inktvis schotel zoals eerder beschreven. Het is middag en op een terrasje laat ik me dit goed smaken. Vanaf nu is het de CF verder volgen.
Deze ken ik wel omdat in juni dit stuk al door mij met mijn wandelmaatje Loes werd gelopen.
Die route, de Camino Francès vanaf St. Jean Pied de Port, wordt nog apart beschreven.
Van Arzua naar Santa Irene is het nog vlot 17,5 km over steeds maar hellingen en bospaden met hier en daar een bar.
Een aangename weg die heel wat drukker is door de vele pelgrims en vooral ook dagpelgrims, die maar een stukje lopen.
Bij de oversteek van de Carretera loop ik weer tegen dezelfde berm aan met wilde aardbeitjes als in het voorjaar en weet toch nog
3 vruchtjes te vinden.
Frans loopt mij achterop en wil ook naar de refugio in Santa Irene.
Hij loopt als een speer, maar dit gedeelte kronkelt nogal zinloos langs de snelweg, dus volg ik deze het laatste stukje maar.
Uiteindelijk ben ik voor hem binnen, waarna hij mij een Schlauer Fuchs noemt.
Kruispunt Santa Irene
Refugio Santa Irene
De refugio is typisch voor Galicië; door de staat beheerd op een professionele manier met betaalde krachten.
Dit gaat nog wel eens ten koste van de motivatie. Gelukkig is de hospitalera hier wat meer betrokken.
De refugio is zo begin september niet vol, maar in Juli - Augustus spelen zich hier vaak wilde taferelen af.
De herberg heeft 36 bedden en; vol is vol, waarbij niet op de vloer op een eigen matje gelegen mag worden.
Men wordt dan verwezen naar de naastliggende parkeerplaats met bron en een overdekte zitruimte.
De spanningen lopen vaak zo hoog op dat ze een eigen gewapende ordedienst hebben, met auto’s, om de rust in de refugio’s te verzekeren.
Met de hospitalera en ordebewaker sprak ik hierover, deze service is typisch voor Galicië.
Maar zij zorgen ook, als enige provincie, voor een netwerk van refugio’s langs de routes voor slechts 3 Euro per overnachting. Natuurlijk zorgt Santiago met alles wat eromheen gebeurt voor een behoorlijke bron van inkomsten. In de verder halfverlaten streken is dit zeer welkom.
Om te eten moest 1,5 kilometer terug worden gelopen de helling op, waar aan weerszijde van de straat een restaurant en een café is.
Bij Resto Cleadoiro ging ik in het zonnetje zitten, wel lekker, maar het hapje eten was, zeker voor Spanje, slecht en bovenmatig duur. Dus bij voorkeur aan de andere zijde de bar pakken, d.w.z. richting Santiago aan de rechterzijde.
Toni en Natalie kwamen ook langslopen, maar die wilden nog 19 km verder naar de volgende refugio op de Monte do Gozo.
Dat wordt dan een dagtraject van bijna 60 km! Echt teveel.
Telefonisch contact met de kinderen en met Loes die al bezig zijn met de voorbereidingen van de aankomst. Het einde is nu in zicht.
De laatste avond de slaapzak in na 873 km voor een relatief rustige nacht!
 |