De volgende morgen wordt eerst nog het laatste broodje van thuis opgegeten en als vanzelfsprekend op pad met Marie-Carmen.
Het weer is heerlijk met zon en temperaturen in de 20° C.
Het gaat San Sebastián uit waarbij de betere buitenwijken aan de baai worden doorgelopen. Jan modaal woont hier duidelijk niet.
Door de villa wijk
Varentjes groeien hier als onkruid
De muren in Spanje blijken overal overwoekerd te zijn met varentjes.
In Terborg, het stadje thuis naast Silvolde, heeft men net een geweldige kwestie gemaakt van een varentje op een oud muurtje, waardoor een noodzakelijke verbouwing uitgesteld dreigde te worden! (Het varentje werd ’s nachts illegaal verwijderd!)
Hieruit blijkt maar weer dat de biotoop er moet zijn (in dit geval kalkrijk) en dat er nogal eens over gereageerd wordt!
De Monte Idelgo moet meteen beklommen worden wat resulteert in een natte rug, maar beloond wordt met geweldige vergezichten over de baaien.
Geweldige uitzichten
De “Ruta” loopt parallel aan de oceaan
Het gaat door het dorp Idelgo waar en een bewoner een stalletje heeft gemaakt met verfrissingen voor pelgrims.
Het weggetje wordt steeds smaller, tot een hoogte van 350 m, op en af. Hierna wordt het een paadje door een natuurgebied, waar nog een mooie bron te vinden is voor vers drinkwater.
De oceaan blijft steeds in zicht
Orio ligt aan een Ría
Na 13 km wordt Orio bereikt en is het tijd voor een stop op het pleintje met koffie. Orio is een leuk plaatsje met een oude markante kerk en er is een refugio. Maar het is nog te vroeg en we gaan de rivier de Orio over, door naar Zarautz, wat betekent; behoorlijk zwaar klimmen.
Van verre zien we Zarautz al liggen aan de baai met Getaria aan de andere kant.
De berg die er bij ligt wordt “El Raton” genoemd en lijkt inderdaad op een liggende muis.
Langs een camping gaat het naar beneden en in de boomgaard lenen we twee grote appels.
De aanloop naar Zarautz
Geweldige stranden met “El Raton”
We zijn nog te vroeg want de refugio gaat pas om 16:00 uur open, dus nemen we een “Caña” (pilsje) in een strandtentje met terras.
Het leven van een pelgrim is nog niet zo slecht!
Natuurlijk is de drive om naar Santiago te gaan overheersend, maar wel op een zo prettig mogelijke wijze.
Met Marie-Carmen gaat het wonderlijk goed. Hoewel ze alleen Spaans en Catalaans spreekt en 2 woorden Frans, verstaan we elkaar prima. Zo leer je wel wat Spaanse woorden!
Ze is 55 jaar oud, klein met een Mediterraans temperament, taai en aardig, kan het tempo goed volgen en we lachen veel.
De refugio is alleen geopend in Juli - Augustus en is lang niet vol, maar goed verzorgd met tuin en wasgelegenheid.
Een nadeeltje van de “Ruta” hier valt op: de wasjes zijn niet ineens droog te krijgen, want na zessen droogt niets meer.
We zitten dicht aan zee. Dus de volgende dag de niet droge kleren meteen uithangen en dan lukt het.
De refugio in het culturele centrum
Tapas in de Bar
We gaan naar de mooie binnenstad en in plaats van een Menu doen we het met verschillende Tapas, die hier in het Baskenland steeds rijkelijk te krijgen zijn en zeer lekker.
Bovendien proeven we de plaatselijke smakelijk wijn; de “Txacolina”, een witte wijn die iets in de fles nagist en dus belletjes heeft.
Deze wijn wordt op een speciale manier ingeschonken; een halve meter boven het glas, zodat de wijn goed schuimt en alle aroma eruit komt!
De stad is vol met toeristen en erg levendig. Naderhand in de refugio praten we met de medepelgrims.
Er blijken Fransen te zijn die de Camino Francès ontvlucht zijn, omdat het te vol was.
Martin de Zwitser was er ook weer en door zijn speciale strohoed, versierd met onderweg gevonden veren, maakt hij de indruk een echte vagebond te zijn!
De hospitalera wist veel van Nederland, want ze had er een vriend die bij gelegenheid bezocht werd.
Al met al een levendige avond.
En natuurlijk bel ik zoals elke avond met mijn wandelmaatje Loes om ze van de voortgang op de hoogte te houden.
Om 22:00 uur was het zoals meestal bedtijd en vertrokken waren we, na 56 km!
 |