Kapel “El Calvario”
Vandaag een op het oog kort, maar o zo zwaar traject. Het gaat eerst van 0 naar 400 m hoog, dan terug naar 200 m en weer omhoog naar 500 m.
Eerst wordt de gelijknamige “Ria” de Deba overgestoken, waarna het meteen links steil omhoog gaat.
Door bossen wordt over mooie paden, met vergezichten over zee, steeds maar geklommen tot de kapel “El Calvario” bereikt wordt na 4,5 km. De Calvarie is met kruizen langs de wegen aangegeven waar regelmatig processies worden gehouden en de “Ruta” loopt erlangs.
Kapel “El Calvario”
Altijd hangt er wel een scheepje
Naar beneden ontrolt zich een geweldig uitzicht op de havenstad Mutriku. Een mooie plaats voor onze eerste stop in het overdekte gedeelte, waar we praten met een man die een grote hond bij zich heeft. In de kapel hangt, zoals altijd in de kerken langs de kust, een scheepje om voorspoed af te smeken.
Mutriku was een vissershaven, maar ook hier heeft de EU zijn tol geëist en is de vloot verdwenen, vertelt de man.
We kijken nog eens goed naar de zee, want het gaat nu het binnenland in tot pas na Portugalete de zee weer in zicht komt.
Op en af gaat het verder.
De Spanjaarden eten vele bonenschotels en het telen hebben ze aardig opgelost. Om een maïspol worden bonen gepoot, waarna ze om de maïs heen draaien, zodat deze als stok dienst doen. Hele velden staan er vol mee.
Maïs met bonen en Bask
Olatz met Bar “Zelaieta Taberna”
Al gauw komen we in het gehucht Olatz, waar de bar een aardig terras heeft en koffie met een reuzetortilla in de zon gegeten wordt.
De bar zal wel mede bestaansrecht hebben door de vele pelgrims, want het ligt behoorlijk afgelegen. Het advies is beslist te stoppen, hierna is voorlopig niets meer.
Het gaat door een dicht bos over een betonpaadje langs de boerenhoeve “Isasi Mendi” naar de eerste top van 485 m.
Hier is de grens tussen de twee Baskische provincies; Guipuzcoa en Bizkaia na 11,5 km.
Kilometers lang een betonpaadje
Over de kam naar de overzijde
In de verte is een langgerekte kam met enige huizen te zien. Met een grote boog wordt een hoogteweg over deze kam gevolgd, met gedeeltelijk smalle paadjes, door prachtig bloeiend groen en onvergetelijke vergezichten.
Na 20 km komen we in Larruskain en Markina lijkt dichtbij.
Maar we moeten toch weer een behoorlijke klim inzetten tot we, na nog eens 6 km, bij het opmerkelijke kerkje van San Michael de Aretxínaga uit komen.
Kerkje San Michael de Aretxínaga met steenklompen altaar
Het 7 hoekig kerkje is later om 3 grote megalithische stenen heen gebouwd en is hier eigenlijk helemaal vol mee.
Het is een natuurlijke formatie en moet al als altaar gebruikt zijn in oeroude, voorchristelijke, tijden.
Baskische Ossentrekbaan
De trekstenen
Naast de kerk ligt een Ossentrekbaan, zoals bij veel Baskische kerken. Tijdens traditionele wedstrijden trokken ossen grote stenen zo vlug mogelijk enige malen heen en weer.
Deze stenen liggen er in verschillende afmetingen. Ossenspannen zie je nog zelden, maar zijn er nog wel.
Nu snap je de uitdrukking “zo sterk als een os” ook beter.
Overigens: een os is een gecastreerde stier.
We lopen het centrum in van Markina-Xemein naar het klooster van de Padres Carmelitas, waar een refugio is die pas om 16:00 uur open blijkt te gaan.
M-C is helemaal aan het eind en we zoeken een terrasje ernaast op. Hoewel; ik ben ook moe en blijf met mijn nieuwe wandelschoenen hangen in de scherp geprofileerde tegeltjes.
Al vallend stoot ik mijn ribben op de metalen stoel en daar houd ik de verdere tocht steeds last van, vooral met slapen.
M-C versiert gelukkig wel een gratis pilsje voor me!
In de refugio was een hospitalera in de weer met een typische Duitse vagebond. Deze had een vaag verhaal over een verloren hond en een onduidelijke Credential.
Toen hij hoorde dat ik Nederlander was werd geprobeerd mij erbij te betrekken, want hij kende Amsterdam. Tussendoor werd nog even naar geld gevraagd. Het werd opgelost met de belofte dat hij mocht douchen maar niet slapen. Waarna hij maar vertrok en later hoorden we van Martin dat hij zat te bedelen voor de supermarkt.
Een betaalbaar avondmenu was moeilijk te vinden, maar lukte uiteindelijk prima met de andere medepelgrims. Zodat de dag smakelijk met veel lol en een wijntje werd afgesloten.
Om 22:00 uur ging het klooster dicht, waren we onder zeil en 105 km op pad!
 |