Vandaag volgens het routeboekje een kort traject maar het zou veel meer worden en behoorlijk zwaar!
Het dorp uit gaat langs de Carretera knap omhoog tot de splitsing het bos in of langs de weg verder door dorpen als Novellana, Castañeras, Santa Marina, Ballota enz.
Onder de schelp, op het paaltje het bos in, staat Camino en deze volgde ik.
Men waarschuwt dit met mist beslist niet te doen, want het is een echt ruig, zwaar en onherbergzaam pad.
Splitsing naar Camino of Ballotas
De kust is steeds aanwezig
Het pad naar boven is buffelen en met het mooie weer ben je in een oogwenk kletsnat. Het hoogteverschil is nog gauw 300 m en het gevecht met de zwaartekracht is lang en hard. Gelukkig weet je dat je dezelfde hoogte ook weer naar beneden ga. Sommige mensen beweren dat dalen net zoveel energie kost als klimmen.
Dat is beslist niet zo, alleen moeten je bovenbeenspieren getraind zijn in het tegenhouden, wat na enige tijd prima lukt.
Langs een bergkam met steile afgronden gaat het kilometers lang over een soort bushpad dwars door begroeiing met allerlei doornstruiken. Een machete was hier nodig geweest! Vooral bramen, gaspel – en meidoorns zijn kwaaie planten die voor de nodige schrammen zorgen.
Dit alles in een volledige eenzaamheid. Erg mooi maar de meeste pelgrims gaan over de Carretera.
Aan het einde van het bushpad is het zoeken naar pijlen die er niet zijn, maar er staan gele paaltjes waar een gasleiding loopt.
Deze volg ik maar vanuit de gedachte dat deze meestal de kortste route nemen, wat later ook zo blijkt te zijn.
De hellingen worden steeds steiler en het is hard werken!
Na verloop van tijd zijn in de verte wat boerderijen te zien en gaat het pad naar beneden.
Silvaroscura
Vanaf de hoogteweg landinwaarts
Nu kom je op een klein asfaltweggetje dat langs Silvaroscura komt, eigenlijk niet meer dan een huis. Maar de oude baas was zo vriendelijk mijn drinkwatervoorraad aan te vullen met helder bronwater.
Het geasfalteerde hoogteweggetje wordt 3,5 km gevolgd met schitterende uitzichten en gedeeltelijk door de Eucalyptusbossen.
Het is er verlaten en de weg vragen is er niet bij.
Aan het einde van de asfaltweg staan geen pijlen en uiteindelijk besluit ik maar naar rechts te gaan richting Ballota.
Achteraf blijkt dat de route eigenlijk rechtdoor was geweest.
Het gaat nu een asfaltweggetje naar beneden met onvergetelijke uitzichten over de kust met zijn bergen, riffen en baaien.
De route gaat eigenlijk rechtdoor
Ermita San Roque
Na een paar kilometer kom je langs de Ermita San Roque, waar paarse krokusachtige bloemen staan. Dit is herfsttijloos waar men vroeger een extract van trok tegen jicht. Hoewel nogal gevaarlijk want dit soort kruiden zijn net als vingerhoedskruid, nachtschades en aronskelken behoorlijk giftig (zoals de meeste medicijnen)!
Het laatste stuk tot Bellota recht naar beneden tot eindelijk onder de snelweg wordt doorgegaan en links de kustlijn gevolgd wordt.
Viaduct Puente Vierros 382 m lang
Rotsenkust
Enige tijd volg ik de Carretera langs de kust. Die is ook hier niet druk omdat alles langs de autosnelweg gaat. Onder het viaduct door wijzen pijlen richting een hobbel weggetje naar beneden.
Deze komt uit op een strandje met veel rotsen waar beslist niet langsgekomen kan worden.
Rechts kan, aan de overkant van de Río Cabo, een soort paadje gevolgd worden, want teruggaan is gevoelsmatig uitgesloten.
Dit wordt een gedenkwaardige bloedsteile klim en als eindelijk Tablizo bereikt wordt kom ik weer op dezelfde Carretera!
Hoewel erg mooi beneden bij de rotsen kan ik deze toch zinloze omweg beslist niet aanbevelen.
Nu wordt de Carretera de laatste kilometers naar Cadavedo gevolgd.
De sleutel van de refugio ligt onder een steen voor de deur, zoals de hospitalera me via de telefoon verteld heeft.
De refugio is niet onaardig maar de muren zitten vol met schimmel.
Een pelgrim moet werkelijk niet “Fien op den tong” zijn!
Het douchen moet koud gebeuren want de gasfles werkt niet. Dan ben je wel gauw klaar.
Het schimmelhuis
Tja, niet “fien op den tong” zijn!
Na de wasjes naar het restaurant “Casa Daniel”, waar zo eind van de middag nog net een mooi Menu kon worden gegeten.
Als ik aan de wijn zit hoor ik buiten bekende geluiden: Manfred met vriendin en Jürgen zijn gearriveerd en zitten op het terras.
Naderhand loop ik het dorp in en haal wat boodschapjes, waaronder een pakje wijn voor de avond.
Tegen Manfred zeg ik naderhand erbij te komen en ga met Jürgen nog even naar het restaurant.
Het is vrijdagavond en de hele gemeenschap is aanwezig, waarbij in koor gezongen wordt, mannen en vrouwen tegen elkaar op.
Maar goed ’s middags gegeten te hebben, want er was niets meer te krijgen geweest.
Jürgen geeft een pilsje weg en wordt bij het afrekenen volgens hem belazerd. Buiten wordt het steeds dreigender en we besluiten naar de refugio te sprinten, wat op het nippertje lukt voordat de donderbui losbarst.
Er is ook een wat vaag figuur aangekomen die wil blijven slapen. De hospitalera is al vertrokken maar het is een echte vagebond en hij wil op een matras op de grond in de kamer slapen, hoewel nog bedden vrij zijn.
Buiten regent het en wie zijn wij om hem weg te sturen. Hij deed uiteindelijk niemand kwaad.
Het pakje blokwijn komt te voorschijn en we roepen Manfred die al in bed ligt. Die komt eruit maar lokt een ongekende reactie uit van zijn vriendin.
Hij doet het toch en ze wordt zo kwaad dat ze zich aankleedt en met bepakking vertrekt het noodweer in. Een beroep op de redelijkheid haalt niets uit.
Manfred verblikt of verbloost niet en is dit kennelijk gewend.
Hij drinkt zijn wijntje, hoewel we hem zekerheidshalve maar wat minder geven. Zijn vriendin verwijt hem te zuipen, maar dat is niet zo volgens hem. Hij heeft suiker en dat maakt hem extra kwetsbaar.
Manfred heeft in Canada en overal gezeten, kent de wereld dus.
Hij vertelt nog getrouwd te zijn, maar dat zijn vrouw al jaren Alzheimer heeft, in een inrichting zit en dat hij daardoor niets te makken heeft. Vandaar ook de voortdurende strijd met zijn vriendin.
Ook de vagebond krijgt wat wijn waarna we onder zeil gaan.
Hopelijk is het morgen beter weer na 620 km!
 |