5 Mei, Triacastela – Melide, 89 km 

In de refugio wordt al vroeg aangerommeld. Spullen worden gepakt en het keukentje en sanitair is overvol. Gelukkig is er een toiletruimte voor invaliden vrij. De Hospitalera is nergens te bekennen maar iedereen redt zich. Behalve deze fietser, die zijn fiets uit de kelder moet hebben en de sleutel niet heeft! Dan maar geprobeerd in het appartementengebouw ernaast, waar ze volgens buren moest wonen. Na aanhoudend bellen neemt ze op en belooft met 10 minuten er te zijn. Als ze na een kwartier komt aanwaaien verontschuldigt ze zich omdat ze ’s nachts geen oog dicht had gedaan door kiespijn. Natuurlijk hebben we hier zakken vol begrip voor! In hetzelfde cafeetje 100 m verderop hebben ze het gebruikelijke ontbijtje zodat met een goede bodem en warm op weg gegaan wordt richting Samos.

Triacastela - Melide, 89 km, Dagtraject 26

Het gaat langs de Carretera LU633, die niet zo druk is, maar behoorlijke hellinkjes  heeft. De omgeving is prachtig groen met uitzichten over golvende dalen.

Groene dalen

Hoewel we uit het hooggebergte zijn zal Galicië zich steeds als behoorlijk bergachtig laten gelden en is meer dan vergelijkbaar met de Ardennen! Samos met zijn dominerende klooster ligt diep verscholen in het dal en wordt al gauw binnengereden.

Voorgevel MonasterioSan Julián in Samos

Een prachtig complex waarvan de wortels teruggaan tot in 500, waardoor het één van de oudste kloosters van Spanje is. Het heeft een refugio waar naast de ingang een lelijke benzinepomp staat. Ook dat is Spanje, maar de voorgevel die een paar jaar geleden in de steigers stond is nu gerestaureerd. Richting Sarria volgen nu een paar gemene klimmetjes, waarbij de inspanningen van gisteren zich nog laten voelen door verzuringverschijnselen bij de knieën. Dat betekent een moe en wat spierpijnachtig gevoel. Gewoon kalm doorgaan op de diesel is de beste remedie, waarbij het ook nog eens guur en koud blijft.

Het blijft guur!

Sarria, een centrumstadje, met 13.500 inwoners is na een goed uur bereikt en behoorlijk smakeloos, zodat maar meteen wordt doorgestoken richting Portomarín.

Vernieuwde wegen om Sarria

Sarria is het startpunt van vooral veel Spaanse pelgrims die alleen de laatste 100 km lopen en zo de felbegeerde Compostela kunnen krijgen (Het staat zo goed op je CV!). Dat betekent ook dat vanaf hier de Camino een doorgaande te drukke route wordt. Gelukkig wel erg mooi door het golvende groene landschap met zijn vele koeien, boerderijen, holle wegen waar stroompjes over lopen en de geheimzinnige Keltische sfeer. De Carretera blijft dezelfde en besluit meteen maar 7 km te klimmen tot 8% toe. De Camino van de lopers kruist 4 km na Sarria de Carretera.

De Camino kruist de Carretera

Als eindelijk Paradela ingereden wordt zit de klim erop. Nog wat moeilijker gemaakt door de voortdurende wegwerkzaamheden. Een open café is niet te vinden zodat de laatste 10 km naar Portomarín doorgegaan moet worden. Wat volgt is een lange afdaling naar het dal van de Miño.

Afdaling naar dal van de Miño

Dit zorgt voor mooie vergezichten over dit intens groene land waar dan ook geregeld een flinke bui valt.

Portomarín in de verte

Bijna beneden worden uitlopers van het stuwmeer overgestoken, waarbij de weg langs de hellinkjes golft.

Uitlopers van het stuwmeer

Portomarín aan de overzijde

Via de nieuwe brug over het Belesar stuwmeer wordt Portomarín bereikt. Langs de brug ligt, onder water, de middeleeuwse oude brug die eeuwen lang één van de weinige bruggen over de Miño was, waar de Pelgrims over heen moesten.

Wapen met Tempelierskruis en brug

Het was een strategisch belangrijk plaatsje waar de Tempeliers, Ridders van St. Jacob en Johannieterorde hun sporen nagelaten hebben. Veel van deze sporen liggen wel onder water van het stuwmeer. Bij de lage waterstanden op het eind van de zomer wil nog wel eens een ruïne uit het water steken. Hoewel; niet alles is verdwenen! Toen in 1956 de dam gebouwd werd heeft men een aantal van de meest opvallende gebouwen afgebroken. De stenen werden gemerkt en op de rechteroever op de terrassen van de Monte do Cristo weer opgebouwd. Zo zijn de kerken van San Nicolás en San Pedro in het nieuwe centrum te bewonderen, terwijl ook het paleis van de graaf herbouwd is.

Weerkerk van San Nicolás

Het centrum in moet behoorlijk geklommen worden maar men is er in geslaagd een modern compact geheel te bouwen, waar de oude herbouwde gebouwen vloeiend in opgaan en dat alles met 1800 inwoners. De vreemde oude weerkerk San Nicolás is nog gebouwd door de Tempeliers als weerkerk en fort. De nummers op de stenen voor de herbouw zijn nog vaag te zien.

Voor de ingang

Onder de Arcaden is een geopend café waar eindelijk bijgekomen kan worden van de behoorlijke ruk vanaf Triacastela en bovendien moed verzameld kan worden voor de niet zo malse klim het dal uit. Eerst maar eens goed eten is het beste om het motortje draaiende te houden, terwijl een Caña als Gasolina net zo noodzakelijk is. Het is dan ook al na enen, al dat klimmen haalt de vaart er wel uit.

Mooie Arcaden

Portomarín uit loopt door het mooie Arcadestraatje dat zomers beschutting biedt aan de zon en ’s winters aan de regen. De nu volgende klim is de laatste echt lange voor Santiago, 13 km lang en na de overmatige inspanningen van gisteren eigenlijk niet zo welkom, maar mekkeren helpt niet dus gewoon beginnen. Langs de rustige LU633 met de blik op oneindig worden de felle stukken genomen om bij de minder steile stukken rustig weer wat bij te komen.

Na Portomarín

Uiteindelijk zijn 2 uur nodig om bij Hospital over de autosnelweg te steken, waar iets verderop het hoogste punt is. Dit is een klein verhard binnenweggetje waar het druk is van de vele lopers. Mooi zijn de bloemen in de bossen en bermen, waar zelfs de eerste Eucalyptussen aangeplant zijn. De felblauwe dopheide komt in onze streken niet voor en is daardoor opvallend. Even verderop staan bloeiende roze struikheide afgewisseld met de gele gaspeldoorn.

Felblauwe dopheide

Struikheide met gaspeldoorn

Erboven vliegt een nest jonge grote roofvogels die achter elkaar aan jagen. De natuur langs de Camino is steeds afwisselend, verrassend en onvergetelijk. Om dit plaatje nog mooier te maken passeert een boerin met een kudde koeien. Ze zijn totaal tam maar wachten is dan toch beter.

Even van de fiets!

De weg kronkelt met vervaarlijke maar korte hellinkjes verder tot, net voor Ligonde, een verweerd stenen kruis staat. Dit is één van de mooiste aan deze streek zo eigene Cruzeiros. Aan de ene zijde staat een afbeelding van Christus aan de andere María Doloroso. Het kruis staat tussen stokoude eikenbomen uit dezelfde tijd en geeft de plek een wel zeer speciale sfeer.

Cruzeiro met Christus

En Maria Doloroso

Ligonde en Eirexe zijn gehuchtjes met een refugio die in Galicië door de Junta worden gedreven. De Hospitaleros zijn ambtenaren met zo nu en dan weinig gevoel voor de speciale noden van een Pelgrim. Dat is in de door vrijwilligers gedreven refugios gelukkig veel beter. Ze zijn wel goedkoop; 3 Euro, waarvoor je nog een setje papieren overtrekken krijgt ook, voor kussen en over de matras. Wel hygiënisch natuurlijk. Tegenover de refugio is een uitnodigende Resto dat er goed uitziet en waar midden op de middag nog goed gegeten wordt. Dat is best opmerkelijk omdat buiten de “uren” meestal niets te krijgen is. Ze leven hier van de Pelgrims, dat is duidelijk. Midden in deze Pelgrimssfeer kom ik bij en hoor de verhalen in vele talen.

Voor Melide

Over een soort bergkam golft de weg naar Palas de Rei met fraaie uitzichten naar alle kanten. Opvallend zijn de tot nationaal symbool van Galicië geworden voorraadschuurtjes op palen; de Hórreos. Hierin werden aardappelen, maïs, granen, bonen, uien en voorraden bewaard zonder dat ongedierte erbij kon komen.

Hórreos

☼   Hórreos
Dit zijn granieten langgerekte speciale bouwsels op poten. De boeren bewaarden hierin hun voorraden maïs, koren, bonen, uien en groente. Het voordeel was dat deze producten goed drogen konden, want de wind had vrij spel, terwijl het ongedierte en vooral muizen er niet bij konden komen. Het onderstel is van graniet en de wanden zijn van graniet of hout met spleten voor de ventilatie. Het dak is van planken, leisteen of zelfs stro. De vormgeving van deze pittoreske gebouwtjes is typisch voor Galicië en veel van deze Hórreos zijn als monument bestempeld.
De Galiciër vindt dit wel mooi, want zelfs bij nieuwe woningen wordt vaak een oude Hórreo, alleen voor de sier, opgericht!

Het weggetje loopt door de met boerderijtjes bezaaide omgeving. Net voor Palas de Rei wordt door een geknot eikenbos gekomen. Dit is zo typisch voor Galicië, vroeger sneden de boeren, op halve hoogte, hun boerengeriefhout er vanaf. Ze maakten er palen van voor afrasteringen, brandhout en alles wat maar op een boerenerf voorkomt.

Boerengeriefhout

Voor Palas de Rei zit links een grote Junta refugio waar de kans op plek het grootst is. Deze opent pas om 16:00 uur. Maar ik heb nu eens zin in een particuliere in Palas. Helaas zat het hele plaatsje vol met groepen en reserveringen in dit heilige jaar. Ondanks de veelbelovende naam; Paleis van de koning, is het een smakeloos stadje zodat besloten wordt maar verder te gaan naar Melide. Dit zijn toch nog 15, behoorlijk golvende, kilometers over de grotere en drukkere Carretera, de N 547 verderop. In Melide zegt men dat de refugio “en Obras” is, d.w.z. verbouwd wordt. Waarschijnlijk staan er borden op de  loop Camino voor alternatieven, maar hier weet niemand wat. De andere refugios blijken gesloten te zijn zodat uiteindelijk maar bij hotel Xaneiro aangestoken wordt. Het is behoorlijk groot met meerdere verdiepingen en lift. Op de bovenste verdieping krijg ik een kamer voor 20 Euro met gezamenlijke douche, waar verder niets van te merken was.

In de gelagkamer is het gezellig zitten waarbij het oog valt op de Galicische krant “La Voz de Galicia” (de stem van Galicië). Deze rapporteert over de barre omstandigheden gisteren voor de Pelgrims bij Cebreiro en de Alto do Poio boven de 1000 m. Sneeuw en omstandigheden die tussen december en januari thuishoren!

In de Comodor wordt om 20:00 uur een perfect Menu Peregrino opgediend voor 10 Euro. Er zat een grote groep luxe Pelgrims uit Zweden in het Hotel. Dat zijn Pelgrims die georganiseerd, meestal per bus, naar de Camino vervoerd worden om een paar kilometer te lopen, waarna de bus weer wacht. Met een groep Australische Pelgrimas wordt gezellig nageboomd waarna het bed opgezocht wordt. De schuurplekken op de billen spelen weer aardig op zodat flink gesmeerd moet worden. De stemming is behoorlijk euforisch omdat morgen normaal gesproken de laatste dag naar Santiago is. Het bed is luxe zo zonder slaapzak met lakens en lekker warm, na toch nog 89 km afgelegd te hebben en totaal 2625 km vanaf huis te zijn!