Voordat de anderen zover waren op tijd weg, want de beklimming van de Pas van A Canda stond voor de deur, die moest meteen genomen worden.
Het dorp door ging het naar de richting van de autosnelweg en hieronder langs de hoge pijlers van de bruggen door. Aan de rechterkant staat het kerkje van “La Tuiza”, wat nog een regionaal bedevaartsoord is. Nu is het oppassen! De weg wordt links aangegeven, maar er kan ook parallel aan de autosnelweg steil omhoog gegaan worden. Dit laatste is het duidelijkst en blijkt ook de goeie te zijn. De pijlen zijn hier duidelijk en voldoende repeterend aangebracht, wel anders dan bij Sevilla!
Steile weg in de morgenzon
Al snel buigt de weg links af en omhoog gaat het.
De weg naar de Pas is 7 km lang en dat neemt met bepakking de nodige tijd.
Eerst kijk je tegen de autosnelweg op maar al gauw ligt hij beneden.
De natuur is overweldigend en dit is zonder meer een van de mooiste gedeelten van het hele traject.
Het pad is een soort rivierbedding
Het is wel inspannend, complete stukken pad zijn niet als zodanig te herkennen, maar lijken op een rivierbedding met half weggeslagen stukken.
Steeds zie je boven je de elektriciteitsdraden, die al dagen lang de zelfde route volgen.
Na 2 uur wordt de Pas “A Canda” bereikt op 1260 m hoogte en deze vormt de grens van Castilië en León met Galicië. Voor mij een wijds en prachtig uitzicht richting Ourense en terug naar Sanabria met de Pas van Padornelo, die nog bij de Provincie Zamora hoort.
Terugblik naar Sanabria
Wijds uitzicht richting Ourense
Het laatste gedeelte van de Mozarabische
route door Galicië, via Ourense naar Santiago.
☼ Galicië
Ligt in het noord westen van Spanje in het verlengde stuk boven Portugal.
Het is een bergachtig gebied tot boven de 2000 m. Door de vele regens is het overvloedig en rijk begroeid. Het landschap is oorspronkelijk, grillig en van een grote schoonheid. De mensen wonen op het land versnipperd vooral als keuterboeren.
Boeren en vissen waren tot voor kort de hoofdactiviteiten en de Keltische invloeden zijn overal aanwezig. Dit uit zich in de symbolieken bij religieuze afbeeldingen op kruizen en
kerken en de Gaita (doedelzak) wordt nog volop gebruikt.
Oude heksen sages en natuurkrachten spelen nog altijd een grote rol in dit geheimzinnige land. De melkweg wees de weg naar het einde van de wereld; Finis Terrae nu Fisterra. De zon ging hier onder en op de stranden van de platte aarde hield men ceremoniën. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat in deze traditie Santiago, de tegenwoordige hoofdstad, is ontstaan. In onze tijd trekken de 2,7 miljoen Galiciërs naar de steden en dit zorgt voor verlaten dorpen. De taal lijkt veel op Portugees en heeft een eigen status.
Galicië is altijd onderdeel geweest van het koninkrijk Castilië en León.
Het eten is rijk en afwisselend met veel vis, vlees, groenten en wijn.
De onvoorbereide buitenlander, met het Spanje van de Costa’s voor ogen, vraagt zich af waar hij zit en waant zich ergens anders!
Deze grens is weer een mijlpaal en je voelt je in dit grootse landschap klein en deemoedig. Wat zijn wij mensen toch een nietig en kort levend onderdeel van de natuur.
Hoe kunnen wij denken alles maakbaar te hebben en zelfs de oerkrachten te kunnen manipuleren?
Bovendien heeft de mensheid een geheugen niet veel langer dan zijn eigen leven en kijkt niet verder. Nog erger; maakt geen gebruik van de eerdere gebeurtenissen, zoals te lezen is in de Geologische afzettingen, terwijl duizend jaar niets is.
Het resultaat is steeds dat de natuur het in eigen hand houdt, waarbij de mens slechts kan proberen te overleven.
De Carretera N-525 komt hier ook uit en dankbaar wordt gebruik gemaakt van de picknickplaats. Hierna vervolg ik het pad dat duidelijk wordt aangegeven door een stenen paaltje met de Pelgrimsschelp en zelfs een koperen plaatje met hierop de afstand tot in tienden van kilometer tot Santiago.! Deze koperen plaatjes waren, zo bleek al gauw, nog zelden aanwezig en deskundig verwijderd; een collectors item?
Naast de kilometerpaal een stenen sculptuur met Santiago motieven en pijl. Deze fraaie sculpturen en mijlpalen zullen ons steeds de weg wijzen in Galicië.
Na een kilometer wordt het gelijknamige dorpje A Canda bereikt en gaat het naar beneden, waarna het linksaf de velden ingaat. Onder het spoor door waar de bramen aan de kant weer alle eer worden aangedaan.
Er komen 3 jonge mannen tegemoet met weinig bepakking, sandalen en een soort pijen aan. Het zijn Italianen die de weg omgekeerd doen, ze willen tot Gibraltar lopen! Ze hebben geen GPS dus hoe ze dit gaan doen verderop? Dat zal niet gemakkelijk worden.
Na 12 km het dorp Villavella. De bar is te ver weg aan de bovengelegen Carretera gelegen en door gaat het langs zompige stukken, op weg naar O Pereiro op 15 km gelegen langs kapel “Virgen de Loreto”.
Zo zachtjes aan is het weer bloedheet geworden en we dalen ook nog!
Kapel “Virgen de Loreto”
Heidelandschap na O Pereiro
Pad langs grote brokken graniet
Dit gedeelte gaat steeds maar op en af met behoorlijke klimmetjes en je hebt er nog genoeg mee te doen, maar genieten is het wel.
A Cañizo is het volgende dorp op 21 km en aan spelende kinderen vraag ik of het heldere straaltje uit de muur boven een stenen veedrinkbak drinkbaar is. Ze denken van wel en het water was heerlijk fris en koelt het hoofd met doek weldadig.
Door gaat het over de hoogte van 1085 m iets verderop naar de Carretera en in de diepte ligt A Gudiña.
De viaduct over de autosnelweg wordt overgestoken en we volgen een lange weg het plaatsje in.
Bij het rode kruisgebouwtje moet de sleutel te krijgen zijn van de refugio en ik vraag aan een paar mensen of ze meer weten.
Een aardige man beweert van alles maar het is een typische “si si” figuur.
Ik wijs hem erop dat een paar km extra lopen onder deze condities ver is. Hij houdt enigszins beschaamd zijn mond.
De refugio ligt iets verderop aan de rechterkant en is gesloten.
Het nummer gebeld van de hospitalera en ze was er met 10 minuten.
Een prima refugio met mooie bedden boven en ruim uitgevoerd.
Na de noodzakelijke rituelen het dorp in voor boodschappen en een pilsje op het terras van de bar in de straat tegenover. Het dorp is smakeloos maar de bar werkelijk prima en het is weer Duits praten met Spaanse ex-gastarbeiders.
In de refugio zijn ook fietspelgrims gearriveerd en een oudere Spaanse wandelaar, een gepensioneerde leraar uit San Sebastian, die hier zijn route wil beginnen.
Later zit ik genoeglijk met hem te praten in de bar met zelfs nog een Paxtarannetje.
Het is koeler geworden ’s avonds en de zon moet om 18:00 uur al opgezocht worden omdat de schaduw toch kil is. Met een pilsje voor me bekijk ik het landleven en onderhoud het contact met het thuisfront.
Ineens hoor ik bekende geluiden en komen Michael, Eva en de bijbehorende Spaanse pelgrim eraan. Ze zijn behoorlijk aan het einde maar als ze nog wat willen kopen moeten ze vlug zijn. Het is bijna 20:00 uur en dan sluiten de winkels!
Als ik later aan het Menu del Dia zit, dat boven verwachting lekker is, komen ze de bar binnen. Michael heeft al vanaf de eerste dag pijn aan zijn voeten. Hij was zo goochem om met nieuwe schoenen te beginnen en dat resulteerde in geweldige blaren.
Hij had Tefa’s, de rubberen klittenbanden sandalen, bij zich en ik adviseerde hem al in Riego deze aan te blijven houden.
Nu wilde hij een schoenmaker zoeken om de nieuwe wandelschoenen aan de hakken los te snijden zodat hij er toch mee lopen kon!
Volgens mij kansloos.
De vraag die mij na gisteren intrigeerde stelde ik hem; wat bedoelde je met “du bist ein Harter”.
Daar ging hij jammer genoeg niet echt op in, het moest gezien worden in de context van het gesprek. Hij was wel steeds aan het donderjagen met Eva en ze moest volgens hem niet teveel gedoe meer hebben, anders ging hij alleen verder.
Hoe het afgelopen is weet ik niet, want na deze dag ben ik ze uit het oog verloren.
Naar de refugio en het bed in, met een hoop mensen op de zaal, dat was weer even wennen.
Maar inmiddels 824 km en ruta!
 |