De voorgaande vermoeiende dag is vergeten en in het ochtendgloren is de lucht helder blauw en veelbelovend.
Het plaatsje uit komen valt nog niet mee en een nieuwe Spaanse eigenschap valt op; het “si si” antwoorden. Na enige keren vragen zit ik op de goede route en een 6 km lange gritweg brengt me kaarsrecht naar Calzadilla de los Barros.
☼ Informatie verstrekking
Spanjaarden willen je over het algemeen graag verder helpen, alleen; het zijn net Chinezen, ze kunnen geen nee zeggen! Op de vraag of de herberg open is in het volgende stadje zegt men bij voorkeur “si si”, terwijl hij dicht blijkt te zijn.
Routes worden fout aangegeven omdat men het eigenlijk niet weet.
Winkels (Tiendas) blijken gesloten, ondanks verwijzing.
Afstanden moet men helemaal niet vragen want een Spaanse kilometer is dan voor een loper wel erg ver. Ook richtingaanwijzers van restaurants en herbergen met een aanduiding van bijvoorbeeld 3 km moeten zeer argwanend bekeken worden, dit blijkt meestal het dubbele te zijn, en heen en terug het twee dubbele.
Check daarom altijd een antwoord dat voorkomt een hoop frustratie.
Aan de andere kant zijn er ook steeds meestal ouderen, die je wijzen waarlangs de route loopt en luidkeels protesteren als je anders gaat. “Por aqui”, ofwel hierlangs!
Het is nog te vroeg voor koffie en verder gaat het naar Puebla de Sancho Pérez. Wat een mooie naam. Het landschap is licht golvend en de eerste wijnvelden duiken op.
De zo typische weg naar Puebla de Sancho Pérez
Er worden zelfs twee beken gekruist wat in de hoogzomer goed mogelijk is met droge voeten. Het dorp ligt 16 km verder.
Het landschap is uitgestorven en de wijdsheid werkt hier op je in.
Hét moment om je af te vragen of je na thuiskomst nog verder wil met activiteiten uit je werkzame leven, danwel nu er een definitieve punt achter zetten en nieuwe uitdagingen aan te pakken.
Dit was best een moeilijk punt voor me. In je werk kun je toch veel kwijt en je hebt een bepaalde sociale status opgebouwd, die je gaat missen.
Toch begint het besef te dagen, dat het zo langzamerhand met 63 jaar wel mooi is geweest. En in het bekende gat vallen is te voorkomen door de vele liefhebberijen als Santiago, tennis, tuin, huis, familie, vriendin, lezen, computer, wandelen en een breed spectrum aan interesses.
In Puebla de Sancho Pérez staat aan het kerkpleintje een aardige bar, het is inmiddels middag en de zon brandde al vroeg.
Puebla de Sancho Pérez
De bar is druk bezocht en ik schuif graag aan voor een koel pilsje. Het aardige is dat het in deze landstreek een goede gewoonte is hierbij pinchos te geven. Dit zijn kleine tapas achtige hapjes die erg lekker smaken. Op verzoek krijg ik er een paar extra bij, wat meteen de maag vult en energie geeft. Hij wilde ze niet betaald hebben. Zouden we langzaam noordelijker komen?
Op voor de laatste 5 km naar Zafra. Een vreemd traject dat voor een groot gedeelte gaat over het spoorwegcomplex, langs rails, oude stationsgebouwen, opslagterreinen en vervallen boel.
De rails in Spanje hebben dezelfde breedte als in Rusland. Dit heeft het gouvernement gedaan uit strategische overwegingen in 1800. Ze redeneerden dat als Frankrijk het land wilde aanvallen in ieder geval de treinen niet op hun rails konden rijden!
De Spanjaarden zijn niet zo dol op Fransen.
Vanaf het station loopt een lange wat saaie stadsweg naar het centrum.
Zafra is een aardige en grotere stad van ca. 14.000 inwoners met een leuk middeleeuws centrum.
Hier de Albuerge opgezocht met de nodige schroom, want de paarse richtingaanwijzer was dezelfde als bij al de eerdere gesloten herbergen.
Maar hij was open en dat al om ongeveer 14:30 uur, later zou blijken dat ik de enige bezoeker was deze nacht.
De binnenplaats van de herberg in Zafra
De herberg was een prachtig gerestaureerd gebouw met een mooie binnenplaats.
Er was een keuken waar gekookt kon worden en een ontbijt kon worden gemaakt.
Vroeger kookte men ook voor de bezoekers, maar ze hebben het moeilijk zo in de middenzomer met weinig overnachtingen.
In deze herberg was het goed toeven met prima bedden, warme douches en zitruimte.
Hij was iets duurder dan de meeste refugio’s; 15 Euro.
Omdat ik al redelijk vroeg in Zafra was kon de binnenstad goed bekeken worden. Om 15:00 uur waren op Spaanse wijze al de terrasjes en bars gesloten, op een na! Deze werd dan ook goed bezocht.
Centraal plein Arquillo del Pan
Una Caña
Op het terras een ontmoeting met een Italiaans echtpaar, welke met een huurauto de Ruta de la Plata reden. Ze kwamen uit de regio van Triëste, deden in vastgoed en verbaasden zich over de bouwdrift van de Spanjaarden.
☼ Marranen (Sefardische Joden)
In het Hebreeuws heet Iberië; “Sefarad”.
Er wonen hier sinds mensenheugenis Joden en al in de voor Moorse tijd werden ze onderdrukt, want Spanje moest katholiek zijn.
De Joden halen de Moren in 711 dan ook als bevrijders binnen en inderdaad breekt voor hen een gouden tijd aan met een Joods Moorse cultuur, met als toppunt de tijd tussen 1100 – 1300. Door de grote bezittingen die ze hadden en als beheerders en bankiers gaf deze rijkdom aanleiding tot grote jaloezie.
De katholieke kerk deed hier een schepje bovenop met het vierde Lateraans Concilie in 1215 en verplichtte de Joden herkenbaar te zijn, door het dragen van een gele lap of punthoed en het verbod op openbare ambten.
Al in 1391 culmineert dit in het rampjaar, want de Joodse gemeenten worden verwoest in Sevilla, Castilië, Catalonië en Aragon.
Om aan de vervolgingen te ontsnappen lieten vele Joden (meer dan 200.000) zich dopen en werden “conversos” of “Cristianos Nuevos”.
Later werden ze “Marranen” genoemd, afgeleid van het Moorse woord “Makram” wat verboden zaak betekent. Maar ook van het oud Spaanse woord voor varken. Joden mogen immers geen varkensvlees eten.
De Marranen werden gewantrouwd door de Christenen, want velen waren stiekem toch Joods gebleven, maar ook door de echte Joden.
De overheid had de “Limpieza de Sangre” (zuiverheid van het bloed) ingesteld, dat wil zeggen dat Joden en de afstammelingen uitgesloten werden van openbare functies.
In 1492 na de val van het laatste Moorse bolwerk moeten de Joden binnen 3 maanden het land verlaten, met achterlating van alle bezittingen; of zich bekeren!
Zo zijn 200.000 Joden bekeerd, maar een groot aantal werd later toch gedwongen te vertrekken en werd net als de eerder vertrokkenen, als Sefardische Joden verspreid door de Middellandse zee regio, de Lage Landen en later veel in de Nieuwe Wereld.
De intelligentsia werd hiermee het land uitgedreven ten koste van het wereldrijk Spanje.
Men zegt wel dat Columbus (ook een Jood?) daarom op pad is gestuurd.
Men noemt deze Joden Sefardiem. Vanuit Portugal kwamen velen naar Nederland waar ze bijdroegen aan onze Gouden Eeuw, door hun uitstekende kennis en internationale contacten.
Een belangrijk voorbeeld hiervan is de wijsgeer Baruch de Spinoza. (ook wel Benedictus de Spinoza genoemd) 1632 - 1677, waarschijnlijk de grondlegger van de “Verlichting”, d.w.z. het loskoppelen van Kerk en Staat. Zijn Tractatus Theologico-Politicus is het oudst bekende pleidooi voor vrijheid van spreken.
Honderd jaar later werd dit door de Franse revolutie tot uitdrukking gebracht.
Conclusie; de “Verlichting” werd in Nederland geboren.
Zafra is als stad de moeite waard om te bezoeken en door de moors aandoende straatjes te lopen.
Prachtige pleintjes
Het Alcázar
Als steeds lekker gegeten en op tijd in bed, ik was nu 161 km op pad!
 |