Om 7:00 uur de herberg verlaten. Er was, net als de gehele nacht, niemand aanwezig en de sleutel werd in de brievenbus gegooid.
Aan de rand van het stadje wordt langs de overgebleven toren van de kerk van San Francisco gelopen en gaat het omhoog over een bergrug naar Los Santos de Maimona.
De toren van San Francisco aan de rand van Zafra
Boven een schitterend uitzicht op het dorp en de 5 km zijn vlot afgelegd.
Langs het kerkje zoeken naar de juiste weg het dorp uit, wat moeizaam was aangegeven.
Kerk van Los Santos de Maimona
Van hieruit is het 9 km naar Almazara.
De weg gaat door olijvenvelden en langs muurtjes. Opeens duiken borden op met een protest tegen een aan te leggen aardolieraffinaderij op deze mooie plek.
Zo te zien nogal oud, maar de vooruitgang is ook hier niet tegen te houden.
Almazara (oliemolen) is een officiële herberg en in de oorspronkelijke oliemolen moet een mooi gerestaureerd onderkomen aanwezig zijn, keurig aangegeven door paarse richtingaanwijzers. Maar er blijkt een hangslot op te zitten en om de boel nog troostelozer te maken staat een half gesloopte auto voor de deur.
Langs de herberg even het dagelijkse stukje fout gelopen. (rechtdoor over de autosnelweg) Hierna parallel aan de snelweg en er onderdoor 7 km naar Villa de los Barros.
Na de koffiepauze door naar het eindeloze stuk van Almendralego.
Je loopt hier in de Tierra de Barros. Wat zoveel zeggen wil als het land van de vruchtbare rode leem, en inderdaad bar.
Eindeloze lange rechte stukken door wijnvelden en olijvenbomen plantages.
(Bij regenweer wordt gewaarschuwd voor de gemeen plakkende rode klei aan je schoenen!)
☼ Olijven
Het is een wonder der natuur dat onder de meest barre omstandigheden deze nuttige boom groeien kan. Bloedheet en droog ’s zomers, nat ’s winters.
Hij wortelt diep en kan meer dan 1500 jaar oud worden. Het is dan ook een van de oudste gecultiveerde bomen aan de Middellandse zee maar kan slecht tegen vorst.
De vruchten zetten steeds op nieuwe takken waardoor snoei noodzakelijk is.
De oogst is in herfst en winter, waarbij de vruchten van groen (onrijp) tot donkerpaars en zwart (rijp) zijn. Ze bevatten veel olie, 5 kg olijven geeft 1 liter olie.
De vruchten zijn vers bitter en dit wordt er uitgeloogd in een aantal enkele maanden durend proces in zoutbaden.
De eetbare vruchten worden met en zonder pit gebruikt, gemarineerd, ingelegd met ansjovis en verwerkt tot tapenades.
Voor olie worden ze geperst. De eerste koude persing geeft de beste kwaliteit
“extra vierge”, de zuurgraad is dan minder dan 1%.
Ook de restolie wordt eruit geperst maar is van mindere kwaliteit.
Olijfolie is 1,5 jaar te bewaren en kan hierna ranzig worden.
Door de onverzadigde vetzuren is olijfolie gezond.
Honderden jaren oude olijven Onafzienbare wijnvelden
Het landschap is vlak, kaal en weinig afwisselend. Het is schroeiend heet en elke keer is het de vraag hoe hier überhaupt iets groeien kan.
Dit gebied stelt jezelf op proef; hitte, eentonig en eenzaamheid. Je moet duidelijk niet bang voor jezelf zijn. Ik weet dat veel mensen hier grote moeite mee hebben en vaak is dit een reden om te stoppen.
☼ Verwoestijning – Klimaatverandering
Beide verschijnselen zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden en Zuid Spanje is hier extra gevoelig voor. Het weinige regenwater valt in heftige regenbuien, de grond kan dit moeilijk verwerken en erodeert. De begroeiing is matig en herbebossing verloopt moeizaam. Bovendien wordt het beschikbare water gebruikt voor irrigatie, maar ook voor “zinlozere” toepassingen zoals; golfterreinen, zwembaden en parken.
Indien de gemiddelde temperatuur verder stijgt, verwacht men het oprukken van de woestijn naar het noorden en dus naar Spanje.
Klimaatveranderingen zijn er altijd geweest en zijn een natuurlijk verschijnsel.
Men stelt dat het broeikaseffect veroorzaakt door de uitstoot van gassen als, Kooldioxide, Methaan en Waterdamp, klimaatveranderingen versterken.
Zoals bekend worden deze gassen door de moderne geïndustrialiseerde mens volop geproduceerd. Toch kun je je afvragen of de mens in staat is dit soort klimaatveranderingen als natuurverschijnsel te stoppen. Het waterpeil van de zeeën heeft altijd sterk gewisseld en zo’n 5000 jaar geleden kon je nog naar Engeland lopen.
Denkt de mens alles maakbaar te hebben? Dit zal niet lukken zoals de drift der aardschollen, vulkaanuitbarstingen en aardbevingen ook niet zijn te stoppen.
Waarschijnlijk zal de Calvinistische gedachte dat de mensheid zelf verantwoordelijk is voor deze veranderingen wel winnen, zoals vroeger door de puriteinen gereageerd werd op ziekten en plagen als een straf van God.
Dit gaat inhouden dat draconische maatregelen worden afgekondigd die uiteindelijk zinloos zijn. De gesubsidieerde wetenschap zal dankbaar potjes geld verwerven, want hoe meer kommer en kwel zij voorspellen, des te meer geld en invloed.
Het is te hopen dat een gedeelte van de echte wetenschap dit tij weet te keren!
De eenzaamheid van de Tierra de Barros
Een enkele keer passeert een fietspelgrim, verder alleen een eenzame wijnboer die rijkelijk chemicaliën in poedervorm op de druiven spuit. De rode wijn is tempranillo, een fruitige zware wijn.
Het is zaak deze 25 km voldoende water bij je te hebben, want nergens is wat dan ook te krijgen. Gelukkig zijn de druiven al een aardig eind rijp. Witte en rode met grote pitten en harde schillen. Door op deze druiven te kauwen krijg je toch extra suiker en vocht binnen, wat bij deze barre omstandigheden goed van pas komt.
Na een bewateringskanaal overgestoken te zijn volgt na nog weer 4 km een verharde weg.
De kilometers beginnen langzamerhand zwaar te drukken en ik besluit 4 km af te buigen naar Almendralego, de hoofdstad van de Tierra de Barros.
Dit is verder weg dan gedacht. Het is zondag en erg rustig. Geen hostal te zien, alleen een hotelletje. Doorgelopen naar het centrum en naar de Policía Local.
Een aparte ervaring. De stempel in het Credential wordt gauw gegeven. Maar een hostal is moeilijker. Uiteindelijk krijg ik het adres van een pension.
Ik moet nog even “sassen” en vraag waar dit kan.
Aan de achterzijde bij de cellen heeft men een toilet, alles in een onbeschrijflijke staat. Je moet hier niets fout doen!
Terug naar de aankomstweg en het pension gezocht. Dat blijkt al een tijdje gesloten te zijn. Ten einde raad naar het hotelletje. (España, 2 sterren)
Een enkel kamertje doet 30 Euro, niet bepaald een pelgrim prijsje maar gezien de vermoeidheid en het is ook al begin van de avond; gauw doen.
Zo’n typisch hotel met veel opgeklopte poeha; mooie lounge met uitbundige lampen, grote vazen, schilderijen en veel kunstbloemen. Het kamertje had een soort raam uitkomend op de binnenruimte van het hotel, dus eigenlijk een blind kamertje.
Deze overnachting zou uiteindelijk de duurste van de gehele route blijken te zijn.
Na het gebruikelijke biertje een restaurant opgezocht waar ze een smakelijk Menu del Dia hadden. De restaurateur had meerdere restaurants en de obers werden dan ook halverwege in grote haast verkast.
Hij vertelde trots dat Almendralego veel verdient aan de wijnbouw en zelfs twee jaar in de Primero Division van Spanje gespeeld heeft, daarna was het ook gebeurd.
Een soort superboeren op zijn Spaans. Hier las ik in de Spaanse krant dat de Graafschap zijn eerste wedstrijd in de eredivisie tegen Ajax met 8-1 had verloren!
De temperatuur is gebruikelijk 40° C en enige dagen geleden zelfs opgelopen tot 48° C.
Dit blijft tot laat in de avond, maar is goed verdraagbaar omdat het droge warmte is.
Het vreemde hotelkamertje in en benauwd slapen.
Ik was volgens de officiële route 203 km op pad!
